JERICHO’S MUREN.

Door het geloof zijn de muren van Jericho gevallen, als zij tot zeven dagen toe omringd waren geweest. Hebr. 11 : 30.
Een onbegrijpelijke zaak, die inname van Jericho!
Men heeft getracht, dien val van Jericho's muren natuurlijk te verklaren. De vijandschap van den mensch vreest niet het allerheiligste aan te tasten. Of de wonderen Gods worden geloochend; òf waar loochening niet is vol te houden tracht men Gods daden als iets gewoon natuurlijks te verklaren. De wonderlijkste veronderstellingen acht men betere „verklaring" dan wat God in Zijn woord zegt. Doch met al zulk „verklaren," wordt slechts één zaak duidelijk in het licht gesteld, n.l. de haat, de bittere vijandschap tegen God. De natuurlijke mensch begrijpt niet de dingen, die des Geestes Gods zijn. God heeft het voor de wijzen en verstandigen verborgen en den kinderkens geopenbaard.
Zij het ons, en vooral ook ons opkomend geslacht een ernstige waarschuwing, zich onvoorwaardelijk aan Gods Woord te onderwerpen.
Dat Woord zegt ons, dat Jericho's muren gevallen zijn door het geloof. In dien val was een wonder Gods.
Wat toch geschiedde?
Israel legerde zich in de vlakte van Jericho, één van de vruchtbare vlakten aan den Jordaan. Deze vlakte, die een uur lang en een uur breed, was voor Jericho van zeer groote beteekenis. Daar groeide de dadelpalm, waarnaar Jericho „Palmstad" werd genoemd; daar wies de balsemstruik en geurden de talrijke, welriekende rozen. Deze heerlijke vlakte was Israël de poorte Kanaäns. Voorwaar een eersteling van het beloofde land, die de begeerte naar dat land kan verlevendigen.
Maar Jericho was een onneembare vesting; een van die sleden, waarvan de verspieders, door Mozes gezonden, niet ten onrechte verklaarden, dat zij vast waren, (13:28)
Hoe kan het anders? Jericho was gelegen aan den heirweg, die de landen aan beide zijden van den Jordaan verbond. Zou men dan deze poort niet bewaken door een sterke veste? Zij zal ook Israël den toegang tot Kanaän betwisten. Want wel is het hart van de volkeren in Kanaän versmolten, maar dat neemt niet weg, dat Jericho niet voornemens is zich zonder slag of stoot over te geven. De stevige muren zullen het tegen elke belegering lang kunnen uithouden. De poorten en grendelen, vast gesloten, laten niemand uit of in. Bezit Israël de instrumenten om deze veste te rammeien?
Maar neen, zóó moest het niet. Niet Jozua, noch Israël zal de eere hebben van de inname van Jericho. Deze eerstelling der steden van Kanaän zal duidelijk bewijzen, dat God de Heere Israëls overwinning is. Hij zal de twist Zijns volks twisten. Hij ontwerpt het krijgsplan en door Zijn kracht vallen de muren van Jericho.
Ziet, de Vorst van het heir des Heeren verschijnt Jozua. Met ontschoende voeten, gelijk eens Mozes bij de braambosch, hoort Jozua hoe God zal handelen. Hij zal zijn de kracht Zijns volks en Hem zal de eere van Zijn volk worden toegebracht, dat overwinnen zal door het geloof. Maar dat kan alleen in het verloochenen van eigen kracht en wijsheid. En het is Jozua's voorrecht, dat hij zwijgen màg, en den Heere volgen.
Nooit is Gods weg anders, hoe de omstandigheden ook verschillen mogen. Dit is de diepe les, die God Zijn volk leeren wil, om in Hem alleen de zaligheid te vinden; een weg, die door genade alleen te bewandelen is. Vleesch en bloed leeren het ons niet. Daarom juist is die weg zoo zwaar; zoo onmogelijk; hij voert door zulke diepten heen menigmaal, opdat onze ziel zal leeren zich in Gods hand te geven, opdat de Heere werke.
Jozua zwijgt. Hoe onbegrijpelijk ook is wat de Vorst van het heir des Heeren gebiedt. Jozua spreekt niet alleen niet tegen, maar hij onderwerpt zich geheel en al. Want onbegrijpelijk is het, dat de muren, de sterke muren van Jericho zullen vallen, als de krijgslieden slechts rondom de stad zullen gaan, zes dagen eens en den zevenden dag zevenmaal. Maar Jozua zwijgt en onderwerpt zich, in het betrouwen op Gods belofte: „Zie Ik heb Jericho met haren koning en strijdbare helden in uw hand gegeven." Dat woord is genoeg, wijl het in geloof ontvangen werd.
Wie beschrijft de kracht van het geloof in de beloften Gods? Dat zinken op Gods Woord, door Zijnen Geest aan onze zielen toegepast! In de grootste nooden, in de diepste ellenden, in de schrikkelijkste gevaren, in de onbeschrijfelijkste moeilijkheden, sterkt het; redt het uit en doet het ons in de ruimte gaan. Het sterkt het geloof in de verlossing, die de Heere toch alleen gebieden kan. Het doet ons zingen;
Hij kan en wil en zal in nood, 
Zelfs bij het nad'ren van den dood 
Volkomen uitkomst geven.
Naar Jozua's bevel trekt het volk op. Eerst de krijgslieden uit Ruben, Gad en de halve stam van Manasse, de toegerusten, daarna de ark, met de zeven priesters die de bazuin blazen, en gevolgd door de andere krijgslieden uit de stammen Israëls. Zwijgend gaan ze rondom de stad; dag na dag; zes dagen lang. Wat wonderlijk aanblik moet dat rondtrekken gegeven hebben voor de bewoners van Jericho! Hoe hebben zij mogelijk de vrees van zich geworpen als al die dagen niets anders geschiedt. De goddelooze vaagt zoover en zoodra hij kan de vreeze van zich weg en bemerkt niet dat hij ten verderve wordt toebereid.
Wij kennen die tijdelijke vreeze van de wereld wel. Denk maar aan de dagen van den schrikkelijken wereldoorlog; denk aan uzelf in dagen van druk en ernstige krankte, die den dood nabij bracht. Maar hoe lang duurde het? bracht het ons in ware vernedering? Immers neen. Harder wordt ons hart, tenzij God ons door Zijn genade vernedert.
Die genade miste Jericho. Het is rijp voor het oordeel.
Zie, daar is de zevende dag; niet eens doch zeven malen trekt Israëls leger om de stad. Steeds is de ark in het midden, dat teeken en onderpand van 's Heeren heerlijkheid. God trekt met Zijn volk op. Het geluid der bazuin doet zich hooren; datzelfde geluid dat op Sinaï werd, en bij Israëls feesten zal worden gehoord. Die bazuin kondigt Israëls overwinning aan tegelijk met des vijands nederwerping. Hoor de stem des gejuichs van het volk! Eer nog iets wordt gezien, als de bazuin een langzaan geluid gaat geven, bij den zevenden omgang op den zevenden dag, berst het volk uit in gejuich. Het geloof zingt het lied der overwinning. Torens, muren, kasteelen alles stort ineen. Niets blijft staan, dan het huis van Rachab. „En het volk klom in de stad, een ieder tegenover zich, en zij namen de stad in". De verwoesting is volkomen. Niet één ontkomt. Alles wat in de stad is, is den Heere verbannen. Dat volkomene lag in het zevental — zeven priesters, die de bazuin blazen; zeven dagen; zeven maal den zevenden dag. Is zeven niet het getal, dat wijst op het volmaakte der goddelijke werken? Op zijn voleinding? God maakt er een einde aan. De eersteling der sterke steden is Israël gegeven, als onderpand van de volkomen verdelging van alle vijanden.
Door het geloof zijn de muren van Jericho gevallen; zij vielen „onder zich" meldt Jozua 6 : 20 d.w.z. tot de fondamenten toe werd de muur omver geworpen.
Als God bij Zijn volk is, is er geen nood. De ark is niet meer noch der priesteren bazuinen; maar toch God is nabij de Zijnen en geeft hun daarvan de duidelijke blijken. Zijn gena is over Zijn volk. Zou dan door datzelfde geloof dat volk nog niet juichen al zijn de poorten nog gesloten? Met mijn God spring ik over een muur en loop ik door een bende. Ja, de vijand schijnt menigmaal sterk en geweldig. Het kan zoo zijn, dat zijn geweld Gods volk met vreeze en beven vervult. Maar de oefeningen van tegenwoordigheid des Heeren doet ons over alles en allen heenzien. Zou in die oefeningen van het geloof Gods volk niet met den dichter erkennen.
De Heer is mij tot hulp en sterkte,  Hij is mijn lied, mijn psalmgezang.
Voor het geloof is geen vijand bestand; geen vesting onneembaar, het geloof overwint de wereld. Die geloofs-triumphen zijn de eerstelingen van de volkomen overwinning, die het volk van God bereid is.
O, volk van God, denk in uw weg terug. Zie, hoe menigmaal de Heere in de bangste tijden uitkomst gaf; en u in de ruimte zette. Zou het u niet bemoedigen en vertroosten in den zwaren strijd, die hier beneden blijft? Want zoo lang Gods volk op aarde toeft, zoo lang ook heeft het den strijd te kampen tegen den driehoofdigen vijand. En in dien strijd worden zoo dikwijls de poorten gesloten, en roept het van alle zijden: „Gij komt er niet in". Maar redde de Heere dan niet keer op keer? En zou onze ziele zich niet verlaten op Hem, Die niet liegen kan? Komt volk, de bazuin blaast reeds langzaam; uw overwinning is nabij. Eens heeft Christus die bevochten in Zijn dood, opdat gij door het geloof in Hem zoudt overwinnaar worden. Zijn kracht werd in U verheerlijkt, toen Hij u trok uit wereld en dood; toen Hij u alles uit de handen nam om Zijn werk te verheerlijken; toen Hij u verloste keer op keer. Uw oog worde verlicht, om op Hem te zien. Uw ziele volge Hem in stil vertrouwen. Zijn overwinning is volkomen en welhaast zal Hij u in de volkomen overwinning doen deelen. Dan zal geen vijand meer benauwen; dan zullen geen muren en poorten met deuren en grendelen zich meer voor u sluiten.
Gij zult de kroon der eeuwige overwinning dragen. O, de Heere vertrooste u door Zijn genade en schenke u een weinig van dat geloof, dat sterke muren en torens nederwerpt, opdat ook uw stemme moge gehoord, gelijk van Israël, om te vermelden het heil des Heeren. Want dat volk heb ik Mij geformeerd, zegt de Heere, en zij zullen Mijn lof verkondigen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen