DOOPGETUIGEN.

X. vraagt: Waar de doopgetuigen gebleven zijn en of het niet goed is, die weer in het leven te roepen.
Ten tijde van de opkomst der kerk in deze Gewesten, trachtten de Roomschen de kinderkens heimelijk te doopen. Hun priesters zwierven overal rond en het gevaar was niet denkbeeldig, dat zij hun afgodische leer voortplanten zouden. Met ijver waakten de Gereformeerden tegen dit kwaad. Daartoe namen zij bij den Heiligen Doop nevens den vader ook getuigen, die er op moesten toezien, dat de kinderen in de zuivere leer werden opgevoed en ook, als de doop-boeken ontbraken, konden getuigen, dat het kind gedoopt was. Daartoe was dan, als vanzelf sprekend, eisch „dat men die (getuigen) name, die de zuivere leer toegedaan en vroom van wandel zijn" (Art. 57 D.K.O.).
Dit getuigen-stelsel ontaardde echter in later tijd. In plaats Van in de eerste plaats op rechtzinnigheid en vroomheid te letten, nam men getuigen van welstand en eer: de grooten der wereld. Het verderf drong zoodoende in de kerk in. Toen is dat getuigenstelsel, dat als de kerk eenmaal van het Roomsche gevaar niet meer te duchten had* feitelijk zijn doel reeds miste, afgeschaft. En ik zie geen noodzaak het weder in te voeren. De kerkeraden hebben op de ouders te letten, of zij hun kinderen naar hun plicht en bij den Doop afgelegde belofte opvoeden.
Als de ouders echter bij den doop niet kunnen optreden, b.v. bij weezenJ of als de moeder van een onecht kind geen lidmate der gemeente is, treden anderen op, in zekeren zin getuigen, die zich met de opvoeding van het kind belasten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen