Het bedroeven van de Heilige Geest

Efez. 4 : 30: En bedroeft de Heilige Geest Gods niet, doorwelke gij verzegeld zijt, tot de dag der verlossing.

Het bedroeven van de Heilige Geest is in deze^ donkere tijden zeer zeker een veel voorkomende zaak. Op velerlei wijze wordt dat gedaan en blijkens onze tekst juist door dat volk, aan wier ziel de H. Geest zijn wonderwerk heeft verricht; want zij zijn door de H. Geest verzegeld tot de dag der verlossing. De natuurlijke mens wordt gezegd de H. Geest te wederstaan. Hand. 7 : 51, hetgeen kan uitlopen op de onvergeeflijke zonde tegen de H. Geest, waarvan we lezen in Luc. 12 : 10: „En een iegelijk die enig woord spreken zal tegen de Zoon des mensen, het zal hem vergeven worden; maar wie tegen de Heilige Geest gelasterd zal hebben, die zal het niet vergeven worden." Als men namelijk lange tijd indrukken omdraagt van dood en eeuwigheid, en zelfs ook van de zonde, als de oorzaak van alle ellende, en men gaat er al maar overheen en men blijft daar overheen gaan, dan kan de Heilige Geest die algemene overtuigingen wegnemen; dan gaat hij van de mens afscheid nemen, niet meer met hem twistende. Dan is het bij de een ongevoehge, dodelijke lijdelijkheid wordende, waardoor men onbewogen neerzit onder de genademiddelen. Maar er zijn er ook, die nog veel verder gaan, die namelijk beschreven zijn in Jes. 63 : 10. Zij hebben Zijn Heilige Geest smarten aangedaan, doordat men Hem smaadheid aandoet, Zijn werken en wonderen gaat verachten en bespotten, alsmede degenen aan wier harten die Heilige Geest arbeidt. Of men gaat de Heilige Geest liegen, gelijk Hand. 5 : 3, zich anders voordoende dan men in werkelijkheid is. Dit huichelende of spottende leven is de geplaveide weg naar de onvergeeflijke zonde. Dat de schrikkelijke staat derzulken ons een afschrik zij, om de zonde niet licht te achten, en de indrukken niet op de mond te slaan, maar dat de zodanigen vragen mochten om vermeerdering en verdieping van die indrukken, opdat ze niet mochten overgaan als een morgenwolk en als een vroegkomende dauw, die henengaat, Hos. 6 : 4. In onze tekst wordt echter niet van het wederstaan, maar van het bedroeven van de H. Geest Gods gesproken. Derhalve staat ons te overwegen, wat daaronder te verstaan zij, en hoe Gods~volk daar in valt ên hoe men zich daarvoor te wachten heeft, onder opzien tot de Heere, om de hulp des H. Geestes. Waarmee deze zaak bij Gods volk wordt aangedrongen, t.w. met de wqorden: , , doorwelke gij verzegeld zijt tot de dag der verlossing." Efeze 4 is op te vatten als de toepassing van de leerstellige waarheid, verkondigd in de eerste drie hoofdstukken. Belangrijke en ernstige vermaningen tot waardige ^n heilige wandel treffen we in dit vierde hoofdstuk aan, vooral ook vanaf vers 17. Paulus "wijst op de boosheid van de heidenwereld, verduisterd zijnde in het verstand, . vervreemd zijnde van het leven Gods. Doch gij hebt Christus alzo niet geleerd. Gij hebt af te leggen de oude mens onder beding van genade, en moet de nieuwe mens aandoen, die naar God geschapen is in ware recht- , vaardigheid en heiligheid. Dan volgt de opsomming van een lange reeks zonden, doorwelke de Heilige

Geest, wonende in Gods volk, ten zeerste bedroefd wordlt. Leugen spreken'met zijn naaste, vooral met Gods volk, noemt hij eerst. En dat niet onnodig. Daar wordt wat gesproken in het heimelijke, wat men niet gaarne openbaar zou willen hebben; en wat zijn dat anders dan hele of halve leugens? Toornig worden, en daardoor zondigen, en vooral toornig blijven, de zon er over laten ondergaan, noemt hij verder. Ook hier een wereld vol schuld. O, dat toornen, dat opvliege: ^ dat zondigen door driften, het vcrdonkert het le'v^n van Gods volk en bedroeft de Heihge Geest Gods. Maar deze zonde wordt verzwaard door de nare onverzoenlijkheid, onbuigzaamheid, ook onder Gods volk. Er is zo weinig zelfverloochening en ware oprechte vernedering des harten. Dat blijft maar op het stuk staan; ieder houdt zijn eind vast; onbuigzaam wordt volgehouden tot schade der ziel, tot verwoesting soms der gemeente en tot droefheid des H. Geestes. En dan dat toegeven, dat plaats geven aan de duivel, die de hoogmoed opblaast. De duivel gaat rond als een bruilende leeuw, zoekende wie hij zou mogen vershnden. Dan weder vertoont hij zich als een engel des lichts. Daar voegt de Apostel aan toe vers 28: „Die gestolen heeft, stele niet meer." Onder het heidendom kwam oneerlijkh^id, en - geldgierigheid 7Cj^nig; 5? uldig voor. Denk slechts aan de „heren" van de waarzeggende dienstmaagd te Filippi. Doch, wil Paulus zeggen, , , laat het onder ons ook niet genaamd worden". Laat ieder werken. Werken is ook godsdienst. Stelen is gevolg van luiheid en ledigheid. Ieder moet werken, wat goed is, waarmee men zichzelf, maar ook het algemeen belang dient. Dan heeft men tevens gelegenheid om mee te delen degenen, die nood hebben. Al dat werkschuwe, praatgrage reizen en trekken onder de schijn van godsdienst, beschouwt Paulus als een bedroeven van de Heilige Geest. Het lijkt heel wat, het is evenwel niet naar Gods wil en men werkt dan zelf niet en houdt anderen ook van het werk af. En de gesjDrekken zijn lang^ niet altijd geestelijk; integendeel, meestal zit de mens op de troon. Het komt voor, dat mensen, op verre afstand van hun woonplaats, het hoogste woord voeren op de gezelschappen van Gods volk, omdat ze in hun eigen Woonplaats te weinig achting hebben om dat te kunnen doen.

W. v. . D.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen