De treurigen Sions door Christus zalig gesproken II

De apostel Paulus spreekt ook van tweeërlei droefheid, namelijk de droefheid der wereld en de droefheid naar God. De droefheid der wereld werkt de dood; maar de droefheid naar God een onberouwelijke bekering tot zaligheid. Velen treuren in de droefheid der wereld. Jammerlijke plagen, welke de mens overkomen, nemen de levensvreugde weg, snijden al de levenssappen af en voeren treurend naar de dood en het graf. Anderen treuren over geleden verliezen, hetzij in hun bezittingen of van hun dierbare betrekkingen, ouders over het verlies van hun kinderen, of kinderen over ouders, hun kracht kan daardoor gebroken en het leven treurend ten einde gevoerd worden. En in dit treuren is geen zaligheid. Zij zijn dan ook de zalig gesprokenen niet. Het behoort onder de droefheid der wereld. Er is geen onderwerping aan Gods souvereine wil in, want de onderwerping geeft rust in het bukken onder God. Anderen treuren onder overlast, welke zij van hun naasten ervaren, hetzij in hun goede naam of in hun goed. Wat zij als een zwaar kruis torsen en in onmacht daaronder zijnde, gaan zij treurend hun weg, ten einde toe. Weer anderen slijten treurend hun leven, vanwege de schadelijke gevolgen der zonde, in hun jeugd of op latere leeftijd, met vermaak bedreven. Zo zijn er zonden, die de mens zijn dagen niet ter helfte doen brengen. Zo slijt de vroegere dronkaard in treuren de overige dagen zijns levens, zo gaat de hoereerder treurig zijn weg, zo leeft de dief en doodslager met de last ener klagende consciëntie, wat om vergelding roept, naar Gods rechterstoel. O, wat is er al niet een treuren! Wat is Psalm 90 : 6 toch naar de practijk van het leven! Weer anderen treuren over de schande van de zonde, in de jeugd, door ondoordachte zinnelust bedreven. Een schande, welke hen telkens in het aangezicht vliegt, waarom zij dan ook telkens treurig henengaan. Zeer velen treuren- over de tijdelijke en eeuwige straffen over de zonde. O, als er maar geen rechterstoel was, geen Goddelijk oordeel in rechtmatige rechtvaardigheid, men zou rustig en met lust leven in de wereld. Maar nu, veel treuren over doorleefde of gevreesde straf. Dit kan een mens soms het berouw brengen en hem in treurigheid doen neerzitten. Denk eens aan Achab. 1 Kon. 21 : 27. Het geschiedde nu als Achab deze woorden hoorde, dat hij zijne klederen scheurde, en ene zak om zijn vlees leidde, en vastte, hij lag ook neder in de zak, en ging langzaam. Hoe ver kan het al niet gaan in een onwedergeboren mens, in het treuren vanwege de straf der zonde. En toch Achab is niet zalig en in dit zijn treuren ook niet zalig gesproken.

Het vernederen der mensen onder de straf, moge het oordeel wat uitstellen, maar geenszins wegnemen, gelijk ook Achab en zijn huis hebben ervaren. Het is de droefheid der wereld, welke de dood werkt. Dit treuren voert sommigen tot , de wanhoop en doet hen met Kaïn zeggen: „mijn zonden zijn te groot, dan dat zij vergeven worden." Zo gaan zij in treurende ellende, zwervend over de aarde, zoekende rust, welke zij nochtans niet vinden. Weer anderen vallen in dit treuren over de straf der zonde in overtreding van het 8e gebod en verkorten hun eigen leven, slaande de hand aan zich zelf, waarvan de koning Saul en Judas zulke ontstellende voorbeelden zijn, door de Heere ons getekend in de Schrift. Hierin is Paulus' woord in de volste zin vervuld, de droefheid der wereld werkt de dood. Maar ik ga mij nu haasten, om wat te schrijven over het ware ti-euren, waarvan de Hoogste Profeet getuigt: „Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden".

Dit ware treuren vloeit uit de droefheid naar God, welke een onberouwelijke bekering tot zaligheid werkt. Dit treuren ïs vrucht van wederbarende genade, gevolg van de inwoning des H. Geestes. Dit treuren wordt geboren uit Gods opzoekende liefde. De Heere vraagt in het uurtje der minne naar de Zijnen, roept hen uit de geestelijke dood tot het geestelijke leven. De liefde Gods wordt in het harte uitgestort, en deze hefde is het, welke tot wederliefde noopt. Wij hebben Hem lief, zegt Johannes, omdat Hij ons éérst heeft liefgehad. In zulker hart wordt een innige, geestelijke, gevoelige droefheid geboren, over het gemis van 's Heeren gunst en gemeenschap. De ziele ziet bevindehjk zonder God in de wereld te zijn en daarom geen hope te hebben, het burgerschap Israels te missen en overal buiten te staan. Dit baart een treuren, een onberouwelijk treuren. Dit treuren is een onvergankelijk treuren, het is een bijblijvend treuren, zij het dan in onderscheidene standen in het genadeleven van Gods kinderen. Het is een treuren wat gewerkt wordt door de Heihge Geest. Een treuren, hier in dit leven, maar dan ook de ganse tijd des, levens, wat alleen in het stervensuur afgesneden vrordt. Een treuren waarin zoete vertroostingen doorleefd worden. Een treuren, wat een onberouwelijke bekering werkt, tot volle zaligheid. Een treuren, vanwege de volvoering des Genadeverbonds, tot Gods eer en der ziele zaligheid. De ogen worden geopend, om te zien dat het de zonden zijn, die een scheiding maken tussen de Heere en hun ziel. Wat worden de zonden betreurd en uit dien hoofde bestreden. Vele reformation van wandel, huis en hart betracht. Wat een innig treuren over het onverhoeds weer in de zonden vallen, hetzij in de daad, of in de gedachten of ook wel in het begeren. Maar de ontdekkende bediening des H. Geestes doet zien, het afgelegde levenspad. Wat voorbij is kan niet meer goed gemaakt! De daarover geweende tranen wassen de zonden niet weg. Zij blijven liggen tussen God en hun ziel. Ze liggen daar voor hun rekening. De Heere stelt het alles ordentelijk voor ogen. De zonden worden als levendig in hun geheugen. O, wat een treuren! Zulk een ziet zichzelf naakt voor God. Daarbij komt het allengskens geestelijk inzien in hun  werkzaamheden. Al hun werkzaamheden, hun doen en laten wordt al meer gesteld in het licht van Gods Heilige wet. Door 's Heeren leiding worden zij gebracht van de letter tot de geest der wet. De hoofdsom der wet wordt hun op het hart gebonden. Liefde eist de wet, volmaakte liefde, ten opzichte van de Heere en hun naasten. Zij zien hun zelfzoekingen, hun eigen liefde, hun zelfzucht in alle betrachtingen. Zonden worden voor Gods wet schulden. Schulden die betaling eisen. Gods recht wordt op hun hart gebonden. De afstand tussen God en hun ziel groter, de kloof dieper en wijder dan zij ooit aanschouwden. De onmogelijkheid hunnerzijds al groter. O, wat een treuren, innig, hartelijk, zielvernederend, de Heere aanklevend. Temeer nog, als de diepe en bittere wortel van hun ellendestaat door de Heere wordt bloot gelegd. Goed geschapen en nu gans verloren. Adams val wordt eigen schuld De verloren staat volkomen, alle eigen werk afgesneden bij de wortel. Niets blijft ter verontschuldiging over, de hope in henzelf afgesneden. Gods onkreukbare gerechtigheid eist, Gods Waarheid moet bevestigd, Gods Beeld nïoet hergeven. En de ziele met een openstaande schuld, ligt midden in de dood. Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden. Dit is een treuren, gewerkt door de H. Geest. Al kan zulk een ziel het er menigmaal zelf niet voor houden, vaak zijnde in grote twijfelmoedigheden, zeggende „Mij dunkt, ik zie met klaarheid, mijn werk is niet oprecht!" Er wordt zoveel eigenliefde ontdekt, ook veel slaafse vrees doorleefd. Maar deze eerste beginselen van het treuren, zijn het oprechte volk niet vreemd. De Heere is vrij en souverein, ook in de bedeling en bediening des Geestes in de harten der Zijnen. Bij sommigen werkt de Heere deze zaken krachtdadig in een korte spanne tijds, en anderen, en dat zeer velen, komen allengskens tot de kennis dezer zaken. Maar allen zijn hierin van de Heere geleerd. De Heere laat dit volk ook niet ongetroost in dit leven. In dit treuren zelf ligt een zoetigheid, welke de wereld met al haar begeerlijkheden niet kan geven. Vandaar dat treuren dezer zielen, in het gemis van hun gevoelig treuren. Hoewel zij zich zelf nooit zullen kunnen zalig spreken in hun treuren, zo willen zij het toch voor het bezit der gehele wereld niet ruilen. Het is zo'n aangenaam leven om aan Gods genadetroon gebonden te liggen, vanwege ingeleefde zielenood. Er liggen zoete ervaringen in het toevallen en invallen voor God. Zalig is het, door Gods genade te mogen bukken onder God. Ook laat de Heere Zich niet onbetuigd in de ziele, bemoedigingen in hopeloosheid, onderwijzingen in moedeloosheid, worden door Gods Geest op het hart gebracht. Dierbare opbeuringen de ziel geschonken. Hun toestand vinden zij bij tijden, onder Geesteslicht, verklaard in. Gods dierbaar Woord, de raadselen van hun hart verklaard door Gods knechten in 's Heeren huis. De Heere schenkt zulken soms een rijke en volle belofte, welke toezegging hen doet hopen op de Heere in verloochening van zichzelf, maar vanwege het achterblijven der vervulling, wordt hun gemis groter dan weleer, waarom zij deswege weer aan 't treuren raken. Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden. De Heere maakt het land van hun ziel begerig, en als Hij het dorstig gemaakt heeft, verrijkt Hij het grotelijks. Zo is het ook als de verslagen ziel mag bukken onder God, het oordeel billijken en omhelzen, het wordt een afgesneden zaak aan hun zijde, alleen de liefde tot God wordt niet afgesneden.

Middelburg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen