Een brief voor de Emigranten in Canada

Sioux Center, 6 Aug. 1951

Waarden vrienden,

Wij allen hebben het welbekende Schriftwoord wel. eens gelezen: „Want wij zijn van gisteren en weten niet." Het is de waarheid, dat de helderste van inzicht noch voor zichzelven, noch voor anderen met zekerheid zeggen kan, welke weg de mens gaan moet. Zo zullen er ook onder de emigranten zijn, die moeten zeggen, nooit gedacht te hebben in Canada te komen. Sommigen hadden het goed in Holland, maar daar kwam een drang in hen om naar Canada te gaan. Eerst werd er stil over gesproken, maar het kwam langzamerhand openbaar. Wellicht werd de vraag gesteld: „Wat hoor ik, gaan jullie ook naar Canada, naar zulk een heidenland? Denk er om, je kan en mag het oordeel Gods niet ontlopen. Je moet maar eens naar die man of vrouw gaan, die keurt het zo af. Er zijn mensen geweest, die, toen ze dat hoorden, boos werden en zeiden: „Ik heb met die mensen niets te maken." Daardoor kwam er verwijdering tussen beste vrienden. Ik heb ze ontmoet in Canada, en ik weet dat het hen leed deed, daar ze nu ook bij de Waarheid zijn, evenals in Nederland. Maar vrienden, ge moet het vragen als boven omschreven niet zo kwalijk nemen. Het onbekende is altijd onbemind. Het is zo'n slecht teken toch niet als die mensen en de familie u gaarne in Holland houden. Aan het maatschappelijke wordt dan niet gedacht, maar in een overgevoeligheid alles gebruikt om dat  Canada maar weg te praten. Vergeet toch niet, dat het niet mee valt voor uw oude vader en moeder, dat ze hun kinderen en kleinkinderen niet meer zien. Dat  is ook een grote zaak. Maar ik wil ook op een ander punt wijzen. Mijn standpunt is, dat wij met de vraag of emigratie goed te keuren is niet naar mensen moeten gaan, maar Gods Woord in deze tot richtsnoer moeten nemen. Het is zeer goed, dat die vragen en die ondervragingen er geweest zijn. Waarom? Het is een zeer grote stap geweest die gij gedaan hebt. Is het niet noodzakelijk in deze te vragen: Is het de weg, Heere? O, dat daar meer gevoel van was. Dat zo maar zich opgeven en wegtrekken, zonder de Heere gevraagd te hebben, brengt dikwijls grote teleurstellingen. Uit mijn ruim drie jarige ervaring als werker voor emigranten in Amerika en Canada is mij dat zeer duidelijk geworden. Hoevelen ontmoeten een Amerikaan bij de buitenman of een vriend, die mooi gaat vertellen van rijkdom en pracht. Wat kan iemand uit Amerika bij een bezoek aan zijn geboorteplaats vertellen, en ja hoor, dan komt het eerst schuchter: ik wil ook wel. De vriend zoekt daarna een borg uit Amerika, of een plaats in Canada. De jongeman gaat trouwen en de reis wordt aanvaard. In Hollaiid hebben ze geen vooruitzichten en die oude kennis uit Amerika had verteld.... het is in de nieuwe wereld rijk. Nog heel vlug wordt de leraar en de kerkeraad gedag gezegd, dat is vanzelf nodig, maar 't niet te lang maken, de leraar moest eens beginnen over een kerk. ... en die is er niet in de plaats waar die oude kennis woont. Ja maar, zo zeggen de jonggetrouwden, je kunt toch niet ineens alles hebben, eerst maar rijk worden, en dan uitzien naar een plaats dicht bij de kerk. Als het tegen valt kunnen ze toch één van de leraars in Amerika schrijven, die moet dan maar helpen. Na enige weken komen ze aan. ... in het heidendom. Alles valt tegen; de boer, waar de man werkt, is een vloekbeest, er is geen kerk, en dan die televisie in huis. Neen daar moeten ze weg, en gelukkig daar komt uitkomst; ze zijn er weggegaan. Na veel schrijven met één der leraars komt er een plaats; goed geld verdienen en dicht bij de kerk. Gij zegt: gelukkig dat die mensen nu bij de Waarheid zijn. Zeker, het was de roeping van de leraar om te helpen, maar het moet uit de vruchten blijken of dat gaan naar de Waarheid liefde geweest is vóór de Waarheid. Want de grond van het gaan naar Amerika is niet goed geweest. O vrienden, hoe is uw gaan geweest? Hoevelen zijn verkeerd begonnen. Is het geen roeping om eerst goed te informeren? 

Welk een moeite geeft het de leraars en de kerkeraden om dezulken weer terug te brengen onder de Waarheid. Dan horen wij reeds dat gezegde.... die vloekende baas, dat weinig geld verdienen en geen kerk. Maar het mocht de mensen eens tot schuld worden voor God. Gij verstrooiden in den vreemde die dit leest, denkt niet dat wij kwaad zijn. Neen wij willen u toeroepen langs deze weg: schrijft uw adres, en wij zullen doen wat wij kunnen doen. Ondanks de grote teleurstellingen willen wij er ons voor geven om de mensen bij de Waarheid te krijgen. Nogmaals: goed onderzoek is nodig; informeer bij de Synodale commissie van onze gemeenten. 

Zeg niet: ik heb goede boeken meegenomen, maar denk toch aan uw kinderen. Eenmaal zullen wij alles voor God moeten verantwoorden, ook hoe gij nu in Canada leeft. Uw moeder, vader en vrienden zien u niet, maar vergeef niet dat de Heere alle dingen weet. Hij ziet u ook in Canada. Daarom is het mij een blijdschap op mijn vele reizen mensen te ontmoeten, die alles gedaan hebben om bij de Waarheid te blijven. Ik heb soms dagen aaneen gezinnen bezocht, honderden mijlen per dag afgelegd om de verstrooiden te bezoeken. Ik ben er verblijd om, dat de Heere mij in Zijn dienst wilde gebruiken om twee Zendingsposten in Ontario te stichten. Dat één van die Zendingsposten onder leiding van Ds Lamain nu een zelfstandige gemeente is geworden, is ons tot blijdschap. De Heere mocht de gemeente Otterville in Ontario zegenen, alsmede de Zendingspost in het Zuiden van Ontario, waar men ook in liefde bijeenkomt onder het lezen van geschriften der oudvaderen. Ik mocht verleden jaar een Zendingspost stichten in het verre Brits Columbia, waar ik nu consulent van ben. Ds van Zweden heeft zeer veel werk gedaan in Alberta, waar hij de grootste gemeente stichtte in de omgeving van Iron Spring. Veel hebben de mannen van deze posten reeds gedaan voor degenen die buiten hun schuld in de verstrooiing zijn gekomen. Want het kan ook gebeuren, dat ze door het emigratiebureau in Canada niet geplaatst worden, waarvoor ze aangevraagd hebben. Deze vrienden moeten het eerst geholpen worden, daarom schrijft ons gerust. Wij zullen trachten u in alles bij te staan. Zij die door dollarjacht in een verkeerde streek gekomen zijn, moeten ook geholpen worden, want wij als kerk hebben een Zendingsroeping, om al onze mensen bij de Waarheid te krijgen. Maar het is mijn ervaring, dat als het stoffelijke in alles boven het geestelijke gaat, het in sommige gevallen toch een teleurstelling wordt. Er is voor dit werk heel veel zelfverloochening nodig. Ik heb van de vrienden heel veel liefde ervaren. Zo de Heere wil komen wij in Sept. weer in Alberta en Brits Columbia. Dan hopen we de vrienden weer te ontmoeten, o dat wij iets mochten horen over het hemelse vaderland. In Ontario ben ik dit jaar nog maar eenmaal geweest, de afstand is zo groot vanuit Sioux Center. Maar de vrienden zullen daar nu niet zoveel last van hebben, daar Ds Lamain hen veel bezoekt. De volgende maand zal ik weer eens schrijven. Ge moet niet kwaad worden als ik de waarheid schrijf, wij moeten elkander eerlijk .behandelen. Op verzoek heb ik deze eerste brief aan onze mensen in Canada geschreven, en zo de Heere wil, tot weder schrijvens. De Heere mocht in alles met u zijn is de wens van uw gedenkende emigrantenvriend

Ds C. Hegeman

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen