PAULUS te Efeze I

Paulus was op zijn derde zendingsreis vanuit Antiochië in Syrië ge'gaan door het land van Galatië en Frygië, versterkende al de discipelen. Zo kwam hij tenslotte te Efeze, waar hij enige maanden tevoren reeds geweest was en een aandachtig gehoor bij de Joden gevonden had, zó zelfs, dat zij begeerd hadden dat hij hen langer wilde onderwijzen. Toen echter had Paulus niet bewilligd, doch had afscheid van hen genomen met de woorden: „Ik moet noodzakelijk het toekomende feest te Jeruzalem houden, doch ik zal tot u wederkeren zo God wil". En zo was hij dan nu weer te Efeze.

Intussen was er te Efeze een zekere Jood aangekomen, met name Apollos van Alexandrië, een man, machtig in de Schriften, met gezond oordeel en zeer welsprekend, en onderwezen in de Oud-Testamentische profetieën. Met zijn komst te Efeze had God hem gebruikt als een wegbereider van het volle Evangelie, zijnde volledig op de hoogte van het getuigenis van Johannes de Doper aangaande Christus, maar nog niet wetende de waarheid aangaande de Persoon van de Heere Jezus in Zijn lijden en sterven, opstanding en hemelvaart. Deze Apollos was nader ingelicht doof Priscilla en Aquilla, die Paulus te Efeze had achtergelaten toen hij vertrok naar Jeruzalem. En Apollos tot de volle kennis van Christus gekomen zijnde, was vertrokken naar Corinthe. Zo stonden de zaken toen Paulus te Efeze aankwam. Efeze was een grote stad, beroemd door de prachtige tempel van Diana, de godin der vruchtbaarheid. Thans is er niet meer van over dan een bouwval, een puinhoop. Daar vond Paulus enige discipelen met een zeer gebrekkige kennis, van Christus, die, gelijk eerst het geval was met Apollos, niet meer wisten dan de doop van Johannes. Zij hadden genade, maar waren nog zwak in het geloof. Zij hadden wel de inwoning des Geestes in hun hart, maar niet de ruime, buitengewone en milde gaven des Heiligen Geestes, die anderen hadden. Daarom stelde Paulus een eerlijk onderzoek in naar de oorzaak daarvan, en toen bleek dat zij gedoopt waren met de doop van Johannes, welke in wezen dezelfde was als de Nieuw-Testamentische doop, maar op de vraag van Paulus, of zij de Heilige Geest ontvangen hadden toen zij geloofd hadden, moesten zij hem bekennen, dat zij zelfs niet gehoord hadden of daar een Heilige Geest was. Paulus gaf daarom een nadere verklaring van de bediening van Johannes.

Veel verschil is er altijd geweest over de vraag of Paulus hen toen heeft overgedoopt, maar Calvijn wilde er niets van weten, evenmin als Van Mastricht en Brakel. Paulus zou volgens dezen hen niet gedoopt, doch wel de handen hebben opgelegd, met het gevolg, dat de Heilige Geest op hen kwam en zij spraken met vreemde talen en profeteerden.

Zij ontvingen dus in ruime mate de bijzondere gaven des Geestes, tot opwekking en bezieling van hun geestelijk leven, gelijk in die tijd veelvuldig voorkwam. Later kwamen die bijzondere gaven des Geestes steeds minder voor om tenslotte geheel te verdwijnen. Wel behield het volk Gods de gewone gaven en leiding des Geestes op zaligmakende wijze, in onderscheiding van degenen, die alleen maar hadden de algemene werkingen, en dat is tot op deze tijd toe zo gebleven.

Daarom is ons allen zeer nodig een nauwkeurig zelfonderzoek in te stellen naar de aard onzer werkzaamheden, want alleen de zaligmakende bediening des Geestes geeft de mens deel te hebben aan Christus en Zijn gerechtigheid. De algemene werking des Geestes moge het verstand enigszins verlichten en gaven tot ontwikkeling brengen, en overtuigingen in de consciëntie werken, maar laat de mens evenwel in zijn doodstaat voor God en onder de vloek der wet, buiten het Verbond der genade.

Als de leiding des Geestes zaligmakend is, zullen de vruchten des Geestes niet achterwege blijven. Die vruchten des Geestes vinden wij vermeld in Gal. 5 : 22: „Maar de vracht des Geestes is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid." ' De handoplegging van Paulus, gepaard met plechtige gebeden, en het feit, dat het de Heilige Geest behaagde daarop Zijn bijzondere gaven mee te delen, was voor de apostel een sterke bemoediging, zelfs een verzegeling van zijn apostelschap.

En Christus, in Wiens Naam de twaalf mannen te Efeze werden bezield en versierd met de bijzondere gaven des Geestes, mocht Zijn kerk ook in deze tijd willen gedachtig zijn en de gaven des Geestes in ruimere mate willen uitstorten. Het is zulk een geesteloze tijd en wij zijn zulke geesteloze belijders geworden, dat de nood van de gemeente' van Christus veel groter is dan algemeen beseft wordt. 

Die twaalf mannen, tezamen met Priscilla en Aquilla, vormden het begin der later bloeiende gemeente te Efeze. Paulus ging in de synagoge en sprak vrijmoedig drie maanden lang, met de Joden handelende en hun aanradende de zaken van het Koninkrijk Gods. Maar helaas werden sommigen verhard en ongehoorzaam en gingen kwaadspreken en lasteren, en dat voor de menigte, alsof Paulus goddeloze en zedeloze zaken voordroeg, zodat Paulus van hen ging wijken om de discipelen af te scheiden, opdat zij niet zouden worden meegevoerd door de laster der Joden. Paulus leidde de schapen, die gezond waren, in een aparte plaats als een waakzaam herder, opdat zij door de schurftige schapen niet zouden worden besmet. Zijn helder apostolisch oog zag het gevaar voor de kudde, zodat Paulus liever ging in de school'van Tyranus, ©en-heiden, die tot Christus gebracht en bekeerd was en die voor dien een school had in Efeze om te onderwijzen in de Griekse wijsheid en welsprekendheid. Paulus hield dat twee jaren lang vol om elke dag voordrachten of lezingen te houden, hetgeen een zeer zware inspanning vergde, maar ook zeer veel vrucht afwierp. Velen uit de omliggende steden en dorpen kwamen te Efeze de prediking van Paulus beluisteren, beiden Joden en Grieken. Zelfs sprak Paulus in hoofdstuk 20 : 31: „Daarom waakt en gedenkt, dat ik drie jaren lang nacht en dag niet opgehouden heb een iegelijk met tranen te vermanen". Twee jaren in de school van Tyrannus, en daarbij gerekend vier maanden, die zijn reis naar Jeruzalem duurde, vanaf de eerste komst te Efeze, en ongeveer 5 maanden, welke nodig waren voor een reis naar Corinthe en Greta, met drie maanden in de synagoge, zie vers 8, maakten juist drie jaren.

In die tijd van drie jaren werden in Klein-Azië verschillende 'gemeenten gesticht, eerst wellicht onder leiding van de hoofdgemeente te Efeze, te weten te Colosse, Laodicea, Hierapolis, waar inzonderheid Epafras van Colosse als leider optrad. En om de indruk van Paulus' prediking te versterken, deed God ongewone krachten door de handen van Paulus. Zieken en bezetenen zochten en vonden genezing voor hun kwalen, en zelfs de zweetdoeken en gordeldoeken van Paulus werden middelen tot wijking der ziekte en tot verlossing van boze geesten. Paulus' mond predikte en de overwinnende genade des Geestes brak de harten, en zelfs zijn handen doortrok God met kracht om lichamen té genezen. Ongewone krachten, als nimmer geopenbaard, zelfs boven de gewone weg der wonderen verheven, werden daar in Efeze door God beschikt. Paulus was maar een werktuig, het was alles een Godswerk. Gelijk genezing der geestelijke krankheid doel was van de prediking van het Evangelie, zo werd dit doel mede bereikt door wonderen van lichamelijke genezing. En de naam des Heeren en die van Paulus, Zijn gezant, werden door duizenden genoemd.

Amsterdam-C

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen