Waarlijk opgestaan I

Tot zaligheid der uitverkorenen was niet alleen noodzakelijk, dat Christus door Zijn lijden en sterven de zaligheid verwierf. Hij moest ook als de levende en verhoogde Zaligmaker de verworven zaligheid toepassen. Hij moest niet alleen Zich vernederen tot in de dood des kruises, vanwege de gerechtigheid en de waarheid Gods, maar ook moest Hij opstaan als Overwinnaar van de dood. Met niet minder dan met Zijns Zelfs offerande kon worden genoeggedaan aan Gods recht, met niet minder dan met Zijn dood kon het uitverkoren volk Gods verlost worden uit de drievoudige dood.

Hij moest begraven worden, om te betuigen, dat Hij waarlijk gestorven was, en opdat Hij voor de Zijnen een geheiligd graf verwierve, en zij door Zijn kracht zouden leren, dat hun oude mens gedood en begraven moest worden.

Hij moest echter ook opstaan om aan de Zijnen de verworven weldaden toe te passen, alsmede om te verschijnen voor Zijn vader, als de levende Verlosser en Voorspraak bij de Vader, gelijk Hij ook moest opstaan tot verzekering, dat Zijn gunstgenoten zouden opstaan, niet alleen uit het graf der zonde, maar ook zouden opstaan met een verheerlijkt lichaam, dat, weder verenigd met de eigen ziel. God eeuwig loven en prijzen zal. Die opstanding van Christus was Zijn eigen werk. Hij is opgestaan uit de doden. Maar het was ook het werk des Vaders, Welke Hem heeft opgewekt, gelijk ook het werk des Heiligen Geestes, Die Hem in de opstanding voor eeuwig scheidde van zonde en dood.

Wat is de betekenis der opstanding van Christus ontzaggelijk groot! Immers triumfeerde Hij over de dood en betuigde de Vader, dat de ganse schuld betaald was! Maar daarenboven kwamen in de opstanding van Christus het leven en de onsterfelijkheid aan het licht, waar Christus door de volmaakte onderhouding der wet het eeuwige leven verworven had voor al Zijn volk.

Ook kwam in Zijn opstanding uit, dat de staat Zijner vernedering ten einde was en de volkomen zaligheid verworven en de staat der verhoging ingegaan was, en dat al de beloften in Christus vervuld waren.

Maar omdat het zulk een buitengewoon belangrijke zaak was, is die opstanding van Christus als heilsfeit door alle eeuwen heen sterk betwist. Maar voor het verstand moge het een verborgenheid zijn, voor het geloof is het een volkomen zekerheid, dat de Heere waarlijk is opgestaan. Hij stond op op de eerste dag der week, vroeg in de morgenstond, de Oud-Testamentische sabbat, ja ook al de ceremoniën des Ouden Testaments afschaffende.

Toen het begon te lichten, stond Hij op als de blinkende Morgenster. Evenals toen Hij stierf, beefde de aarde, maar thans als om zich te verheugen en als zich herstellende van de ontzetting bij Zijn sterven. Die aardbeving was teken van de overwinning van Christus en een voorproefje van de eindcatastrophe. Maar tevens was die aardbeving een afbeelding van het beven van de zondaar, die opstaat uit het graf der zonde.

Een engel daalde neder, evenals bij Zijn geboorte en bij de verzoeking in de woestijn, en in Gethsémané. Die engel opende het graf en wentelde de steen af. Christus is niet uit- of doorgebroken, maar naar het recht des Vaders vrijgemaakt en vrijverklaard, en uitgelaten uit het graf. De wachters werden als doden en konden het licht der opstanding niet verdragen, even zo min als zondaren het zullen kunnen verdragen als Christus eenmaal komt op de wolken des hemels, tot blijdschap Zijner vrienden en tot ontzetting van al Zijn vijanden. Vrees is nog geen bewijs van Goddelijke genade, want stonden zij niet heel spoedig met een leugen in hun rechterhand voor God en mensen?

Geen heerlijker werk op aarde, dat zo het gehele hart inneemt, dan het prediken van het Paasevangelie, mits de prediker zelf van dat Evangelie de kracht leerde kennen door de Heilige Geest, en tot prediken door de Opgestane geroepen en gezonden werd, gelijk die eerste opstandingsprediker, te weten de engel bij het graf. Als gezant en bode des allerhoogsten Gods uitgezonden ten dienste der uitverkorenen, met de zuiverste liefde voor God en Zijn volk op aarde, bracht hij gaarne die troost der opstanding aan de treurende en wenende vrouwen, die uit liefde voor de Gekruisigde reeds zo vroeg grafwaarts gegaan waren, zonder na te denken over de woorden des Meesters.

Omgeven door droefheden, alles zo donker inziende, vrezend wegens de aardbeving en de heerlijke, blinkende engel met ontzag en eerbied aanstarende, hoorden zij hem.spreken: „Vreest gijlieden niet; want, ik weet dat gij zoekt Jezus, Die gekruisigd was. Hij is hier niet, want Hij is opgestaan".

Zij behoefden niet te vrezen, zij hadden geen kwaad te verwachten, waar God in Christus hen liefhad en wist wat in hun hart was en dat de engel had bekend gemaakt. Die Jezus in waarheid zochten, waren immers reeds van Hem gevonden! Hij zocht hen eerst, vóór zij Hem zoeken konden.

Velen zochten echter op geheel verkeerde wijze en enkel uit eigenliefde en zelfbehoud, maar de vrouwen hadden tot voorwerp van hun liefde de gekruiste Christus. Al zochten zij nog in onkunde de Levende bij de doden, al was er nog veel gebrek en tekort aan geestelijke kennis, toch waren het bevoorrechte vrouwen. Het woord des engels werd bevestigd bij het zien in het ledige graf, en zij werden versterkt door dat alles in hun zwak en wankelend geloof. Hoe donker het ook geweest was, het werd licht in hun harten; te meer waar zij de opdracht kregen om de discipelen, met wie zij één waren in de liefde, en die ook treurden over het gemis van de Heere Jezus, het belangrijke nieuws te gaan mededelen. Al hadden zij Hem allen verlaten, al had Petrus Hem verloochend, Christus dacht aan hen in trouwe liefde en zorg. Hij zou hen voorgaan naar Galilea en daar zouden zij Hem zien.

Barneveld

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen