Het reizen door militairen op Zondag

Niet onnodig is het op het grote gevaar ten deze opzichte eens te wijzen. Hoeveel ouders zijn ook hierover met zorg vervuld, wanneer hun zoon opgeroepen wordt om in militaire dienst te komen. Temeer geldt dit gevaar wanneer zij op plaatsen gelegerd zijn, waar ze van het opgaan onder de zuivere waarheid verstoken zijn en in de verleiding verkeren van andersdenkenden. Gaarne wordt dit dan door de jonge mannen als een dekmantel aangegrepen om naar hun woonplaats te kunnen gaan en nu ja, het kan toch niet anders, Zondagsavonds per trein terug te keren, omdat dit nu eenmaal door de legerleiding verplicht is gesteld.

Wanneer onze jonge militairen dit echter een enkele maal hebben gedaan, behoeven ze er niet meer op te rekenen dat ze later op grond van principiële bezwaren (die ze immers zelf met voeten hebben getreden) nog vrijstelling van Zondagsreizen zullen verkrijgen. Noodzakelijk is dat de ouders hun zonen het schrikkelijke van de ontheiliging van Gods dag met ernst op het hart binden en anderzijds doen al wat in hun vermogen ligt om ze in deze zeer moeilijke zaak bij te staan.

Tot een voorbeeld moge s'trekken wat ik hierover in „De Wekker" van 21 October j.l. las over een vader die ook deze zaak betreffende zijn zoon ter harte ging. Een gedeelte van dit artikel, dat over deze aangelegenheid spreekt, laat ik hier letterlijk volgen:

„Daar is een jongen die in militaire dienst gaat. Tevoren heeft zijn vader ernstig met hem gesproken over dat reizen op Zondag. (Hoeveel vaders doen dat nog? ) Hoewel het moeilijk was. Want natuurlijk zei die jongen: „En waarom mag die en die jongen van onze gemeente het dan wel"? Het antwoord van de vader was: „Wij hebben niet te zien naar wat deze of gene doet, maar enkel maar te vragen, wat de Heere wil in dezen". Inmiddels had die vader een verzoek gericht aan de commandant en de legerpredikant gevraagd dit te willen ondersteunen.

Natuurlijk behelsde dat verzoek de jongen toe te. staan als hij „bewegingsvrijheid" had (geen officieel verlof) op Maandag terug te mogen komen. Helaas, het verzoek werd afgewezen!

Dan schrijft de vader mij: „Ik heb dit biddende voor de Heere mogen neerleggen en gevraagd, of Hij de weg wilde wijzen, die ik hierin moest gaan. Ik vroeg een onderhoud aan met de commandant, hoewel ik er erg tegenop zag. Maar onderweg daarheen, hoe werd ik ondersteund door het woord: „Vrees niet wat gij spreken zult. Ik zal de woorden, die gij spreken moet, in uw mond leggen". En zie, ik had een aangenaam onderhoud met die commandant, en hij hoorde mijn bezwaren aan. Natuurlijk verdedigde hij zich en zei o.m. dat er door de jongens, met hun principes, zo gekwanseld werd.

Want als hij geen toestemming gaf, keerde 75% der jongens .rustig op de Zondagavond terug. En van de 25% die dan toch niet naar huis ging, gingen velen, op de Zondagavond even vrolijk met de bus naar het dorp. Zodat hem was gebleken, dat er van al die principes maar weinig overbleef.

Ik moest hem hierin gelijk geven. .Hij wachtte altijd eerst af, hoe de jongens zich zouden gedragen, en bleek het bij deze of gene werkelijk principe te zijn, dan kwam hij daar op terug en — kregen deze toestemming. Dit zou nu ook voor mijn zoon gelden, zo zeide hij. En hij stelde het zeer op prijs dat ik bij hem geweest was en deed nu de opmerking, dat bij zoveel christenouders het bezwaar tegen het reizen op de Zondag maar zo gauw was opgeheven, uit medelijden met hun jongen, die dan niet thuis kon komen, zodat ze hun belijdenis, zo zeide hij, allerminst trouw bleven!"

Intussen kwam de jongen Zaterdagsmiddags thuis en keerde Zaterdagsavonds ook weer terug. Wel vertelde hij, dat de commandant hem had ontboden en hem had verteld van het bezoek van zijn vader en dat die zijn principe tegenover hem verdedigd had. Niettemin, ook de Zaterdag daarop moest de jongen diezelfde avond weer terug. Had het dan niets gebaat? Of was dit nog steeds een: „op de proef gesteld worden? " De vader schrijft: „Wat is het toch rijk dominee, als een mens het in Gods hand mag geven, want het was ook hier: „Stel u gerust, zwijg Gode stil, ik wacht op Hem, Zijn hulp zal blijken...." En in die week kwam er bericht van de commandant, die mededeelde, dat er gegronde redenen waren om de jongen toe te staan tot de Maandag weg te blijven!"

Tot zover letterlijk „De Wekker". Is dit niet een beschamend voorbeeld voor velen. Hoe komt het in dit geval ook weer uit. dat de Heere niet beschaamt degenen, die, met ernstige gebruikmaking van de middelen, het bovenal van Hem verwachten. Ook wil ik de ouders er, voor zover nodig, op attent maken dat ze niet alléén de z.g. vaccinatieverklaring in duplo, doch ook desgewenst te allen tijd van hun predikant of scriba der kerkeraad een schrijven kunnen krijgen ter ondersteuning van hun verzoek om vrijstelling van het reizen op Zondag.

Laten onze jonge mannen, doch ook de ouders toch ernstig deze zaken ter harte nemen, opdat wij door ons slap aan te stellen, ook in deze de ware godsdienst niet tot een oorzaak der beschimping en verachting stellen, maar dat het zó mogen zijn gelijk de Catechismus zegt, dat door onze wandel ook de naaste voor Christus gewonnen worde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen