De zegebede Davids I

De twintigste psalm is een gebed van David, geïnspireerd door de Heilige Geest, om gebruikt te worden bij de openbare erediensten, ten behoeve van hem zelf als koning en van allen, die in hoogheid gezeten zijn. David begeerde dus, dat voor hem gebeden werd, dus was hij niet hoogmoedig, maar in waarheid een nederig mens, in tegenstelling tot hen, die gebeden van anderen voor hen niet begeren. Evenals Paulus vroeg David dus aan zijn vrienden om voor hem te bidden en tevens gaf hij die vrienden te kennen, wat zij voor hem moesten bidden van de Heere. De Heere verhore u in de dag der benauwdheid.

Davids benauwde dagen waren vele geweest, toen Saul hem najoeg als een veldhoen op de bergen, maar ook daarna in de vele oorlogen, die hij te voeren had, tegen de vijanden van Israël. Maar ook had hij veel ervaring van de verlossende almacht Zijns Gods, want hij was een gunsteling des hemels, een rijk bevoorrecht kind Gods. Zo gelukkig zijn er maar weinig, in verhouding tot de duizenden, die in hun benauwde dagen wel roepen, maar geen antwoord krijgen, omdat in dagen van voorspoed in de zonde en zonder God in de wereld geleefd wordt. Want dagen van benauwdheid ontkomt niemand, als vruchtgevolg van de val in Adam.

Moeite en verdriet, kommer en zorg komt ieder mens in het leven tegen, en aan het eind des levens komt de grote benauwdheid van de dood. Maar van nature verzet de mens zich tegen God en verhardt zich het hart onder de benauwdheden in de pogingen der zelfverlossing. Ook in de benauwdheden van een ontwaakt geweten en wroegende consciëntie zet men alles op alles om tot rust te komen buiten God in Christus. Maar David wist een betere weg en wel de weg des gebeds, gelijk al Gods volk, want roepende tot de Heere in al hun benauwdheid, verloste Hij ze uit hun angsten. De Heere geeft Zelf de Geest der genade en der gebeden, die in hen zucht met onuitsprekelijke verzuchtingen, en die gebeden wil Hij ook verhoren.

Daar wist David wat van, en dat is het deel der uitverkorenen Gods, die door wederbarende genade van de blindheid der zelfverlossing zijn afgebracht. En wat zijn dat kostelijke gebedsverhoringen, te meer omdat zij niet buiten het zieleleven en het eeuwig zieleheil omgaan, gelijk als bij natuurlijke mensen, die ook wel eens gebedsverhoringen hebben, betreffende aardstijdelijke dingen, waarvan dan soms een grond gemaakt wordt voor de eeuwigheid. Bijv. in ernstige ziekte of een zware operatie komt gebedsverhoring voor ook bij natuurlijke mensen, en dat is wel groot, maar het gaat dan niet zozeer over de zielenood, als wel over de lichaamsnood, en de uitkomst betreft dan tijdelijke omstandigheden en niet de geestelijke verlossing van schuld en zonde.

Zelfs vergissen zich velen daarin, dat men meent, dat de Heere overgekomen is, om rust te schenken in hetnhart, terwijl in werkelijkheid een kalmerende injectie de zenuwen, .die zozeer gespannen waren, tot bedaren heeft gebracht. Dit zijn dingen, die voor dat ogenblik waardevol zijn, maar toch met hartvernieuwende genade niets te maken hebben. Maar David wist in zijn benauwdheden, dat hij een God had voor tijd en eeuwigheid en tot Wie hij zich wenden mocht in al zijn noden. niet alleen maar met de lippen, maar ook met het hart als de zetel der genegenheden.

Het gebed van David in zijn benauwdheden mocht vaak geloofsgebed zijn, dat is, hij mocht zich op de Heere als op de getrouwe Verbondsgod verlaten en Zijn sterkte aangrijpen door het geloof, hetwelk doordringt tot het Goddelijk liefdehart, met een levende hoop zich werpend op de gerechtigheid Gods, die in het offer van de Messias volkomen voldoening ontvangen zou. En de liefde Gods, uitgestort in zijn hart door de Heilige Geest vervulde hem met wederliefde tot die getrouwe Verbondsgod, Jehova, de Ik zal zijn, de God des vredes, ja, de God aller blijdschap.

Door diezelfde liefde gevoelde hij zich één met het volk van God en daardoor had hij een levendige behoefte aan het gebed van Gods volk, want hij wist bij ervaring, dat het krachtig "gebed van rechtvaardigen veel vermag. Hij 'was één met dat volk door de band der volmaaktheid, de band der liefde en des Geestes, maar hij was ook één met hen, vanwege één zelfde behoefte aan verhoring des gebeds in de gunst van God. Een zelfde hoop op de vervulling der Goddelijke beloften, een zelfde geloof in zaligmakende kracht, verbond hem aan de ware Sionieten met onverbrekelijke banden.

En gelijk David als. koning een biddend leven had voor en ten goede van zijn volk, zo begeerde hij, dat zijn volk bidden zou voor hem, vanwege de zwaarte van het ambt, dat God op zijn schouders, als theocratisch Koning gelegd had. Tot bemoediging van hem zelf en van zijn volk begeerde hij dus, dat hij en zijn onderdanen elkaar veel ontmoeten mochten aan de troon der genade. Dat zou dan ook een zuivere openbaring zijn van de gemeenschap der heiligen, een evangelische liefde plicht, gelijk de catechismus het ook leert in het antwoord op vraag 55, dat elk zich moet schuldig kennen, zijn gaven ten nutte en ter zaligheid der andere lidmaten gewilliglijk en met vreugde aan te leggen. De één van Gods volk moge wat meer gebedsgave hebben dan de ander maar de Geest der genade en der gebeden hebben zij toch allen. En het gebed, vloeiende uit de gemeenschap der heiligen, is een kostelijk middel, van God gegeven, tot versterking van het geloof.

Het zodanige gebed is ook niet mogelijk zonder beoefening van de gemeenschap met Christus, de biddende Hogepriester over het huis Gods, en de bron van alle gemeenschap der heiligen. Zelfs was David type van de Messias in zijn vernedering en strijd, gelijk ook deze twintigste psalm een Messiaanse inslag heeft. Ons wordt geleerd, het in benauwde dagen te wenden tot de Heere met gebed, onder beding van genade en bediening des Heiligen Geestes. En de verhoring des gebeds zal moeten blijken in de uitkomsten, gelijk ook David telkens kwam als goud uit de smeltkroes, als type van d overwinning van Christus over de ganse macht des satans. Ook blijken de gebedsverhoringen soms zo duideHjk in de toebrenging tot de genadestaat dergenen, voor wie de Heere al soms jaren te voren arbeid heeft willen geven. Jaren kunnen er liggen tussen de gebedsworstelingen en de gebedsverhoringen. Maar een van God gegeven gebed zal vroeg of laat verhoord worden, omdat het strikt genomen zijn eigen werk was.

Hoe groot is het voorrecht van dat biddend volk, dat alzo bidden geleerd heeft voor zichzelf voor de medemensen en inzonderheid voor de uitbreiding van het koninkrijk van Jezus Christus. Maar anderzijds is het een grote weldaad, als er zulke bidders worden gevonden, allereerst voor het gezinsleven. Een biddende vader of moeder, is voor het gezin van zo grote betekenis, dat de waarde daarvan zich in cijfers niet laat uitdrukken. Het moge door de kinderen niet of onvoldoende worden beseft, het is niettemin een uitnemende rijkdom. Het zet vaak een stempel op de g& hele familie tot in meerdere geslachten. Vooral in tijden van benauwdheid krijgen zulke bidders waardering en algemene achting, terwijl op verhoring des gebeds gehoopt wordt, ja, soms gaat men er wel eens te ver mee en eindigt men met de uitredding niet in de Heere, maar in de bidder. En dat loopt vanzelf op teleurstellingen uit, want de Heere is een jaloers God, die ijvert voor Zijn naam en eer.

Maar niet alleen voor het gezin, ook voor'de kerkelijke gemeente is het zo buitengewoon belangrijk, of er nog ware bidders mogen zijn. Want waar die ontbreken, wordt de practijk gemist en in de vorm opgegaan, en waar die gevonden worden, zal de kracht van het gebed zich openbaren in de samenkomsten der gemeenten en in de verhoudingen onderling, want waar de ene vrucht des Geestes gevonden wordt, zullen de andere vrachten niet ontbreken.

Barneveld

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen