De Kerk

In het voorafgaande hebben we gezien, in onze verhandeling over de ambten in de kerk,  dat uit de presbyters (dat waren de eerstbekeerden in de jonge christengemeenten) de episkopoi, (de opzieners, dus onze ouderlingen) werden gekozen, terwijl later uit de episkopoi weer de herders en leraars werden gekozen.

Paulus schrijft daarover in 1 Tim. 5 : 17 en 18: „Dat. de ouderlingen (letterlijk de „presbyters"), die wél regeren, dubbele eer waardig geacht worden, voornamelijk, die arbeiden in het Woord en in de leer. Want de 'Schrift zegt: „Een dorsende os zult gij niet muilbanden want en een arbeider is zijn loon waard". Paulus spreekt hier dus over de ouderlingen, de presbyters, die wél regeren.

We hebben gezien, dat de presbyters, de oudsten of ouderlingen, eigenlijk geen ambt hadden. Het waren alleen de oudst bekeerde leden van de gemeente. Doch uit deze presbyters, uit deze oudst bekeerde leden werden de „episkopoi", de opzieners, dus onze ouderlingen, gekozen.

Ook na hun verkiezing tot opziener bleef men hen echter vaak presbyters noemen, omdat ze uit de pres- byters gekozen waren. Zo doet Paulus immers ook in de aangehaalde tekst. Hij duidt hier op de episkopoi, de opzieners aan als de presbyters, die wél regeren. De ' apostel bedoelt hier dus niet de ouderlingen, die goed regeren, in tegenstelling met hen, die slecht regeren, maar hij zegt de ouderlingen, de oudsten, de presbyters, die wel regeren, die wel in het ambt staan, de opzieners dus, in tegenstelling met de presbyters, die niet regeren, die dus niet in het ambt van opziener staan. En dan maakt Paulus in die ouderlingen, die wel regeren, ook weer een onderscheiding, want hij zegt: „Dat de ouderlingen, die wel regeren, dubbele eer waardig geacht worden, voornamelijk, die arbeiden in het Woord en in de leer". De ouderlingen worden hier dus onderscheiden in hen, die alleen het opzieners-, het regeerambt hebben en hen, die ook het leerambt hebben, de herders en leraars dus. g w g

Zo hebben we dus de oorsprong gezien van twee blijvende ambten in de kerk, namelijk dat der ouderlingen, en dat der herders en leraars.

Het derde der blijvende ambten is het diakenambt. Ook het diakenambt is een instelling der apostelen, waarvan we lezen in Handelingen 6.

De geschiedenis van het ontstaan van het diakenambt kunt ge lezen in het genoemde hoofdstuk, dus daar behoeven we niet nader op in te gaan. Wel willen we er even bij stilstaan, wat het inhield, zo we lezen in Hand. 6 : 2, dat de diakenen geroepen werden om de tafelen te bedienen.

In elke vergaderplaats der gemeente waren er één of meer tafels, waaraan men aanzat, om samen als leden der gemeente het zogenaamde liefdemaal te gebruiken. Op die tafels legden de gegoede leden der gemeente hun gaven, geldelijke gaven, maar ook spijzen.

Die tafels waren tafels des Heeren; wat er op neergelegd werd, behoorde Hem toe.

De diakenen nu hadden de taak om die tafels te bedienen, dat wil zeggen, om bij die liefdesmaaltijden behulpzaam te zijn en verder de spijzen, die na het gebruik van de maaltijd overbleven, en het geld, wat er op gelegd was, onder de armen te verdelen. 

Vlaardingen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen