Jehova-Getuigen

Vanuit de lezers kwam tot ons het verzoek eens iets te schrijven over de Jehovagetuigen. Daarom hebben we het voornemen om in een paar artikelen enkele hoofdpunten uit de leer van deze sekte te bespreken.

Dat op deze groep ook in ons blad eens een keer de aandacht wordt gevestigd, is niet nutteloos, want wie komt niet met deze Jehovagetuigen in aanraking?

Twee aan twee gaan ze langs alle huizen om de mensen te vragen of ze belangstelling stellen in de Bijbel, of ze behouden zijn, of hoe ze dan ook him vragen inkleden. En ook wanneer men antwoordt, dat men lid van de kerk is en dagelijks Gods Woord leest, toch gaan ze aan de praat en spuien een menigte van teksten.

Ook ziet men menigmaal op de straten mannen en vrouwen of jongens en meisjes van deze richting, die reclame maken met hun blad „De Wachttoren".

De stichter van de sekte der Jehovagetuigen is Charles Taze Russell, geboren in het jaar 1852 te Pittsburg in Canada.

Zijn opvolger als leider was J. T. Rutherford, een rechter uit New York. Tegenwoordig is N. H. Knorr president van de sekte.

Russell de stichter van de sekte der Jehovagetuigen, was eigenlijk een zakenman. Hij miste dus alle theologische vorming. Het leven van iRussell was niet onberispelijk, getuige ook het feit, dat hij van zijn vrouw scheidde. Russell behoorde oorspronkelijk *-ot de Presbyteriaanse Kerk in Amerika. Deze kerk z . wij kunnen vergelijken met de Gereformeerde Kerken in ons land. De Presbyteriaanse Kerk is gegrond op de Westminsterse geloofsbelijdenis, die een Calvinistisch stempel draagt. Later sloot hij zich aan bij de Congregationalisten.

De Congregationalisten kennen geen vast kerkverband. Volgens hen is iedere plaatselijke gemeente volkomen onafhankelijk. De meerdere vergaderiogen hebben dus geen bindend gezag, neen, volgens hen behoeft een plaatselijke gemeente zich niets gelegen te laten liggen aan synode- of classisbesluiten. Dit congregationaüsme is ook in onze dagen nog niet uitgestorven.

Zo behoorde Russell dus eerst tot de Presbyteriaanse Kerk, en later tot de Congregationalisten.

Reeds op jeugdige leeftijd echter rees er bij hem verzet tegen de leer van de kerk. Met name kwam hij in verzet tegen de leer van de eeuwige rampzaligheid. Dat was hem te bar, dat er een plaats zou zijn van een eeuwig geween en knersing der tanden. Ieder mens heeft in zich de vrees voor het eeuwig oordeel Gods over de zonden. Vandaar ook dat de atheïst wenst, dat er geen God is. Hij probeert zich vwjs te maken, dat er helemaal geen God bestaat, omdat hij die God en Zijn toorn vreest. De bekende Nietsche schreef eens: „Een God, Die alles ziet, ook de diepten en gronden van de mens, al zijn verborgen smaad en lelijkheid, een God, Die kruipt in mijn vuilste hoeken, deze God moet sterven. De verdraag het niet, dat zulk een getuige leeft. Op zulk een getuige wil ik mij wreken, of zelf niet meer leven". Russell echter wilde wel dat God er was, maar dan mocht die God geen straffend Rechter zijn, dan mocht er geen eeuwige verdoemenis bestaan.

Echter niet alleen op dit punt ging Russell tegen de kerk in, maar weldra op alle punten.

Er is geen stuk van de kerkleer, of Russell viel het aan. Op eigen gelegenheid ging hij de Bijbel onderzoeken en kwam zo tot een geheel eigen leer.

Juist ook omdat hij alle theologische ontwikkeling miste en hij van de eenvoudigheid van Gods Woord afweek, kreeg men de meest dwaze leervoorstellingen.

Vroeger noemden Russell en zijn aanhangers zich „Ernstige Bijbelonderzoekers", sinds 1931 heten zij echter „Jehova's Getuigen", naar Jesaja 43 : 10—12.

Vlaardingen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen