Het valt nog wel eens mee

{Efeze 1 : 15)

Wij horen in ons leven zoveel dingen, dat wij menigmaal, moeten zeggen: „Het was. veel beter, dat ik het niet gehoord had". Het is wel ongeveer vijfendertig jaar geleden, dat ik met een ouderling, die nu ook al vele jaren geleden verlost is, in een huis kwam, in de provincie waar ik geboren ben, en daar een vrouw zag zitten, die een wit lint over haar ogen had. Ik zei tegen die vrouw: „Dat moet toch ook wel erg zijn, om niet te kunnen zien". Maar wat een beschamend antwoord kreeg ik. Het was een mens die God vreesde, en zij zei: „Och, daar heb ik geen smart over, want ik het, toen ik nog zien kon, zoveel kwaad met mijn ogen gedaan". Onze leden zijn van nature maar wapenen der ongerechtigheid. Een duivel in ons hart, een duivel in onze ogen, een duivel op onze tong en een duivel in onze oren. Ik zal het maar niet verder uitbreiden, maar alleen dit er van zeggen, wanneer wij door het ontdekkend licht des Heiligen Geestes onszelf een weinig leren kennen, dan zullen wij onszelf maar gedurig moeten veroordelen; ons leven haten in deze wereld. Wij hebben van binnen zulke aandachtige luisteraars naar het kwade. En het duurt niet zo lang of we zitten in de gevangenis. Zelfs Paulus, die hoogbegenadigde apostel schreef in Rom. 7 : 23: „Maar ik zie een andere wet in mijn leden, welke strijdt tegen de wet mijns gemoeds, en mij gevangen neemt onder de wet der zonde, die in mijn leden is". En David wist ook w, at het, , was, in de gevangenis te zitten (Ps. 142 : 8 ).Daarenboven wat moeten wij niet gedurig aanhoren in ons leven, ook op godsdienstig gebied wat óns bedroeven moet. Wat zou het gelukkig zijn als de hoogheid Gods maar gedurig op ons hart was gebonden. Dat wij onszelf rekenschap moeten geven en denken, ja overdenken, eer dat wij spreken. Veelal is het eerst spreken en dan denken, en dat heeft ons ook al wat ellende berokkend.

Wat moeten wij veel horen, wat niet gegrond is op Gods getuigenis; en veel beschouwing, zonder praktijk. En dan vaak zo oneerlijk en onoprecht, dat wij zwijgen, waar wij spreken moesten, en spreken, waar wij moesten zwijgen. Och, daar is geen einde van al de schuld. Het is werkelijk in ons leven maar schuld met schuld vermeren. Het praat-christendom heeft altijd het woord, maar inplaats van dat het er ingaat, stuit het af. En van het volk van God wordt er in onze dagen zo weinig vernomen. Ze moeten zo vaak met een gesloten mond over de aarde gaan.

Er gebeurt zo weinig, en als er niets is, wat zullen wij dan voortbrengen. Op de gezelschappen, als zij er nog zijn, gaat het meestal over kerken, over dominees en kwaadpraten van anderen. Wat is de mens? Slangenvenijn is onder onze lippen van nature. Het is wat een grote genade, om onder al de ellende zelf de man voor God te worden en in waarheid een schuldig mens te zijn, die zucht en schreeuwt, om in het bloed van Christus gewassen te worden, en nog weer leven aan onze ziel te krijgen.

O, al is er maar een levendige dacht onder het gemis van God en het ver afleven van de Heere, dan valt het nog mee in de gesprekken. Naar zulke zielen kunt ge nog wel met stichting luisteren. Paulus zou zeggen: „De mens is aangenaam in hetgeen hij heeft, niet in hetgeen hij niet heeft". Het voornaamste is, dat Gods werk er in opgemerkt wordt en er iets in doorstraalt van de arbeid des Geestes, Die Christus verheerlijkt in de harten van verloren zondaren.

Grand Rapids

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen