In Memoriam Ds. Jan Wisse Kersten

Welk een diepe ontroering bracht j.l. vrijdagmorgen het ontstellende bericht, dat onze zeer geliefde broeder Ds. J. W. Kersten, in de vroege morgen, door een harttrombose aangegrepen, om ongeveer half acht reeds overleden was.
Hoe geheel onverwacht werd hij van zijn vrouw en kinderen, zijn gemeente en ons weggenomen, te meer daar hij zich in een goede gezondheid mocht verheugen.
De eerste dagen der week had hij als voorheen zijn lessen gegeven aan de Theologische School. Donderdag, op de Classis Amsterdam, nog aktief aan de beraadslagingen deelgenomen en des nachts zich als gewoon ter ruste begeven, zonder iets te bemerken, om in de vroege mongen van de volgende dag, terwijl hij toch nog maar 44 jaar oud was, door de Heere reeds van zijn post te worden afgelost.
Ds. Jan Wisse Kersten werd op 25 december 1915 geboren. Nadat hij de lagere school en het gymmasium te Rotterdam doorlopen had, studeerde hi| „rechten" aan de Universiteit te Utrecht. Toen hij zijn studie daarin voltooid had en met gunstig gevolg zijn, doctoraal examen had afgelegd, meldde hij zich korte tijd daarna bij het Curatorium onzer Theologische School te Rotterdam voor de opleiding tot de dienst des Woords. Van jongsaf had hij de begeerte gehad in de wijingaard des Heeren werkzaam te mogen zijn, doch nu pas zou dit zijn beslag gaan krijgen.
In 1948, het jaar waarin zijn vader, wijlen Ds. G. H. Kersten overleed, werd hij na algelegd examen aan de Theologische School, kandidaat tot de heilige dienst. Temidden van al de schommelingen en strijd, die hij doormaakte, in verband met de vele beroepen, die op hem werden uitgebracht en waarbij hij maar geen vrijmoedigheid vond om beslissing te nemen, werd hij tenslotte overgebogen om, het 2e beroep van Genemuiden aan te nemen.
Zodoende deed hij eerst op 7 februari 1950 aldaar zijn intrede, na vooraf door wijlen Ds. A. Verhagen in zijn dienstwerk te zijn bevestigd.
Bijna 7 jaren heeft hij hier gearbeid, en deze jaren waren hem onvergetelijk. Welk een band was er daar tussen hem en de gemeente. Menigmaal sprak hij later er nog over.
Hoe heeft de Heere hem daar Zijn gezegende bedie­ning tot eigen onderrichting en heil der gemeente, op kennelijke vvijze dikwijls doen, ervaren.
Aan het einde van het jaar 1956 werd echter de gemeente Scheveningen, nadat zij een beroep op hem had uitgebracht, zo op zijn hart gebonden, dat hij meende hiervoor niet te mogen bedanken.
Zodoende moest hij Genemuiden verlaten, om op 21 december 1956 in Scheveningen intrede te doen.
Deze gemeente heeft hij alzo slechts 31/2 jaar mogen dienen, doch naar wij vernamen heeft de Heere deze tijd voor velen tot rijke zegen willen stellen.
Een moeitevol, doch zeer arbeidzaam leven is hiermede, terwijl het nauwelijks op de middaghoogte was, eensklaps beëindigd.
De kerk had de volle liefde van zijn hart en voor alles wat tot het welzijn van Sion dienen kon gaf hij zich geheel. Nooit was hem hierbij iets te veel. Met welk een ijver en liefde heeft hij zich ook voor de opleiding der studenten gegeven, nadat hij in 1953 ook tot docent aan de Theologische School was benoemd.
Hoe werden zijn lessen in kerkrecht, exegese, liturgiek en poimeniek door de studenten gewaardeerd, die nu door zijn overlijden, naast een zeer gewaardeerde leermeester ook een ware hartevriend zullen missen.
Zonder voorbehoud kan tevens gezegd worden, dat er onder ons een oprechte, zeer aangename samenwerking steeds gevonden werd.
Ik zal nu maar niet gaan opsommen welke de vele deputaatschappen en kommissies, zowel van kerkelijke als van interkerkelijke aard, waren, waarin hij zitting had en waarin zijn adviezen steeds zeer werden gewaardeerd.
In de korte tijd van slechts 10 jaren waarin hij in de volle bediening van Woord en sakrament stond, is hem echter ook het kruis niet bespaard gebleven. Zeer veel tegenheden heeft hij, hoewel hij nooit hierover klaagde, moeten doormaken, waarbij de laster hem ook niet onthouden werd.
Opmerkelijk was het hierbij wel, dat hij dan menigmaal temidden van zijn dienstwerk door de Heere wonderlijk werd gesterkt en bemoedigd.
Altijd was zijn vermaak de rijkdom en algenoegzaamheid der genade, die in Christus is, bekend te maken, waarbij hij telkens op het ongenoegzame wees van alles wat buiten Christus is.
Met de liefde van zijn hart drong hij aan op de nood­zakelijkheid, om door de levendmakende bearbeiding des Heiligen Geestes, toch niet anders te willen weten dan Jezus Christus en Die gekruist.
In hem is wel wonderlijk het woord bewaarheid, waarbij een oude ouderling van één onzer gemeenten bepaald werd, toen hij kandidaat en beroepbaar werd, namelijk: „Gij hebt u voor een korte tijd in Zijn licht willen verheugen" (Joh. 5 : 35).
Nu is hij hier al niet meer, daar de Heere als het ware zeide: „Het is genoeg". Van harte mogen wij geloven, dat ook voor hem het woord vervuld is: „Komt, gij gezegende Mijns Vaders, beërft dat Koninkrijk, hetwelk u bereid is van de grondlegging der wereld".
Nu reeds mag hij verlost zijn van alle kruis, zonde en van zichzelf, om zijn Heere en Zaligmaker alle eer, lof, aanbidding en dankzegging toe te brengen in alle eeuwigheid.
Het is onze hartewens, dat de Heere zijn vrouw, die in al haar zwakheid en smarten als weduwe achterblijft, sterke en trooste en Hij betone op het volmaaktst te weten in genade, wat ze in haar veelvuldige noden in al deze omstandigheden behoeft.
De Heere make het ook met de kinderen, die nog zo jong zijn, wel. Hij neme deze kinderen voor Zijn rekening en geve ze in al hun smartelijk gemis troostrijk te ervaren, dat Hij niet alleen een Man der weduwen, doch ook een Vader der wezen wil zijn.
De bedroefde gemeente, die haar herder en leraar zo lief had en zeer waardeerde, worde het gegeven te ervaren, dat de Heere Zich nooit vergist. Dat Hij wel beproeft, doch niet boven vermogen, en in alle smart het waar maakt voor gans Zijn kerk: „Ik zal u niet begeven en Ik zal u niet verlaten".
Welk een sprake gaat echter uit van dit smartelijk ontvallen van onze geliefde broeder in de kracht van zijn leven. Hoe kort worden onze gemeenten door de Heere in de levende bediening gehouden, daar er telkens door Hem worden weggenomen, die naar de mens gesproken, nog veel jaren tot heil der gemeenten zouden kunnen werkzaam zijn.
Wel mag het anderzijds onze opmerkzaamheid niet ontgaan, dat de Heere er ook steeds weer anderen voor in de plaats wil stellen, al is het dat wij, in verband met de grote nood in de gemeenten, hun getal zo gaarne vermeerderd zouden willen zien.
Och, dat het een bukken gave onder Zijn alwijs bestier en een verkleefdheid werke aan Ziijn genadetroon, om te mogen ervaren, dat Hij op het volmaaktst weet wat ons nodig is.
Liggen onzerzijds alle weldaden ook ten deze gans verzondigd, de Heere verheerlijke Zich in de genadige vervulling van al onze noden in Hem, die geheel enige Middelaar Gods en der mensen. Die Zijn kerk toch beloofd heeft met haar te zullen zijn, zeggende; „Ziet, Ik ben met u alle de dagen tot de voleinding der wereld".

Rotterdam-W

N.B. Een verslag van de begrafenis kon vanzelf niet meer in dit nummer worden opgenomen, doch wij hopen dit D.V. in het volgende nummer te kunnen doen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen