Als God werkt, wie zal dan keren 8

„Waar hebben we het de laatste keer over gehad. Zilver? " vroeg mij de kapelaan nu. „Ik antwoordde: „Over het vagevuur, de biecht, de mis en het Heilig Avondmaal". „Waar zullen we dan het eerst aan beginnen? " was zijn volgende vraag. „Laten we eerst maar het vagevuur nemen", sprak ik. Dat is goed!" was het antwoord van kapelaan Kamphuis. O mijn geliefden, merkt nu eens op hoe Gods Woord bewaarheid wordt als de Heere zegt: „Zijt niet bezorgd hoe of wat gij ter verantwoording zeggen of spreken zult. Want de Heilige Geest zal u in die ure leren hetgeen gij spreken zult. Hij zal u in alle waarheid leiden". Want och, ik wist van de bijbelteksten nog niet zo veel af om mij daarmede te verdedigen. „Wel — sprak ik — u hebt gezegd, dat er geen vagevuur meer is als de wereld vergaat. Dan is er dus alleen maar een hemel en een hel". , Let nu op, Catharina — zei ik tot mijn vrouw — let nu goed op hoor, wat de kapelaan daar gezegd heeft; want anders zegt hij straks weer dat hij mij heeft vast gezet". En om des te zekerder te zijn van mijn zaak, herhaalde ik: „U weet toch wel wat of u daar gezegd hebt? " „Ja, ja, — zei hij — als de wereld vergaat, dan gaat het vagevuur weg!" „Luister nu goed — zei ik tegen hem. — Stel nu dat de wereld vergaat. Maar als dat gebeurt, zijn er nog duizend zielen waarvoor geen geld genoeg gegeven is om missen te doen. Er zijn geen aflaten genoeg voor gedaan en er is niet genoeg voor gebeden. Ik vraag: Waar moeten nu die duizend zielen heen? Voor de hemel zijn ze met zalig genoeg, en voor de hel zijn ze niet slecht genoeg. En het vagevuur is er niet meer. Dat is failliet!"

Daar zat hij nu. Hij wist geen antwoord. Aan elke haar hing een zweetdruppel. Hij wilde zijn stok en hoed grijpen en de deur uitvluchten. Maar toen heb ik hem bij de schouders genomen en weer op de stoel gedrukt. „Neen, neen, — zei ik — geef nu antwoord! Beken nu eerlijk dat u vastzit en geen antwoord weet. En nu het Heilig Avondmaal". Ik zei tegen hem: „Toen de Heere Jezus heenging om te lijden en te sterven, en het Avondmaal heeft gehouden met Zijn discipelen, nam Hij het brood en brak het, en Hij nam de drinkbeker en deelde de wijn rond. Is dat zo? " „Ja", was het antwoord van de kapelaan. „Wie van jullie pausen of bisschoppen neemt nu het recht om het brood en de wijn af te schaffen, om daar een ouwel voor in de plaats te stellen en wijn aan de leken te onthouden? De Heere zegt Zelf in Zijn Woord, dat er niet één jota, noch één tittel van de wet zal voorbijgaan, totdat het alles zal zijn geschied. En wie nu aan Zijn Woord iets af of toe doet, Se zij vervloekt".

Dus nu wilt u toch wel bekennen, dat uw hele roomse kerk vervloekt is? " Op mijn vraag betreffende het Avondmaal antwoordde hij nog, dat sommige mensen het vies vonden om uit de beker van een ander te drinken. Daarom was de beker voor de geestelijke en de ouwel voor de leek. Maar toen heb ik hem ten antwoord gegeven, dat ze die huichelaars dan maar het eerst uit de kerk hadden moeten doen. Bovendien gaf dat die pausen of bisschoppen geen recht om Gods gebod krachteloos te maken of te verdraaien. „En nu de biecht!" „Als ik 's avonds of overdag voor mijn stoel lig, of waar ik ook mag wezen, en de Heere geeft mij dat ik daar mijn schuld en zonden m^ belijden, zou ik dan de Heere geen grote oneer aandoen als Hij mij de zonde vergeven heeft, om die dan om de veertien d^en, of om de maand, of om de drie maanden, of om het half jaar, of om het jaar bij u nog eens opnieuw te belijden en te vragen of u ze mij wilt vergeven? Zou dat niet treurig wezen? Het zou net wezen of ik de Heere der heirscharen niet geloofde". Toen nam hij ten tweeden male zijn stok en Zijn hoed om weer weg te gaan.

Ik zei: „Ga nu maar, maar ik eer mijn God, en uw paus van Rome eer ik niet!" En let nu eens op dat tikje op de tafel, toen ik wou werken en de Heere zeide: „Niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn Geest zal het geschieden". Want toen hij de deur uit was, zei mijn vrouw tegen mij: „Doe nu maar met de kinderen zoals je wilt". Ziet nu eens, mijn medereizigers naar de eeuwigheid, hoe wonderlijk de Heere werkt. Nu was die kapelaan nog zelf het middel, door op zondagmiddag bij ons te komen, dat mijn kinderen van de roomse school afkwamen, om ze naar de christelijke school te kunnen sturen. Op zo'n wondere wijze werkt de Heere, dat de vijanden zelfs moeten medewerken om Gods raad uit te voeren. Als wij Hem alles maar vertellen en Zijn hulp kinderlijk eenvoudig inroepen, dan zal Hij ons nimmer beschamen. Toen ik echter aan het klooster kwam om de pokkenbrief jes van de kinderen op te halen, wilden ze mij die eerst niet geven.

„Dan zal ik de politie waarschuwen — zei ik — maar de pokkenbriefjes moet ik hebben". Intussen stonden er wel een stuk. of twaalf nonnen om mij heen, die het mij hoogst kwalijk namen dat ik mijn kinderen van de roomse school haalde. Ik zeide: „Ja, het zal wat te zeggen wezen voor jullie in de dag des oordeels, terwijl jullie je hier hebt neergebogen voor hout en steen!" En daar vlogen al die nonnen heen! Maar ik kreeg mijn pokkenbriefjes. Na die tijd bleef het bij mijn vrouw toch niet rustig. Toch zei ze er niets van tegen mij.

N. 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen