De levensverwachting van de levende kerk

De apostel Paulus schreef over deze levensverwachting aan de gemeente van Filippi. Deze gemeente, door Paulus gesticht op zijn tweede zendingsreis, was zijn kroonjuweel in de Heere.

Door een bijzondere Godsopenbaring en een bijzondere opdracht, die door de apostel verstaan en opgevolgd werd, is hij onvoorwaardelijk naar Filippi heengereisd. De Heere Zelf bevestigde Paulus' roeping en zending door de werken van waarachtige bekering. Gods Woord geeft dat duidelijk weer in de bekering van Lydia en de stokbewaarder.

Vanuit Rome schrijft de apostel deze zendbrief tot bemoediging van de gemeente van Filippi. Levensverwachting, wie zou daar zijn belangstelling niet voor tonen? Maar wie heeft nog tijd en belangstelling om te luisteren naar de levensverwachting van de ware kerk Gods?

Het leven van Gods kerk is een leven door genade, immers niets kan als oorzaak van hun zijde worden gevonden, waarom of waardoor de Heere naar hen zou omzien. Onverdiende zaligheid wordt hun van God geschonken. Het leven van Gods kerk wordt een leven van genade, de minste blijken van Gods gunst en genadige tegenwoordigheid vloeien uit de eenzijdige bediening van Christus.

Over dat genadeleven gaat het in deze tekst. Het leven, dat ieder mens op aarde uit de hand Gods ontvangt, is vanzelf niet de oorzaak van het genadeleven, dat de Heere soeverein verheerlijkt in de harten van Zijn uitverkoren volk. Maar wel zal in dit korte leven tussen de wieg en het graf het van Godswege geschonken moeten worden. Daarom is ons natuurlijk leven zo hoog verantwoordelijk. En dat wel zeer bijzonder voor degenen, die leven onder de zuivere openbaringsvorm van het verbond Gods. Want, het leven is immers zo kort, zo broos. Is het in Gods Woord niet getekend als kort van duur? Ja, het is als het gras, dat heden is en morgen in de oven geworpen wordt. Als een bloem des velds, die heden pronkt, maar wier standplaats de andere dag niet meer gevonden wordt. En toch is het de roep van een mens van nature: „Het leven is mijns".

Dat is de roep^van de gevallen mens: laat ons eten, laat ons vrolijk zijn. In het ijdel gewoel der volken is dat openbaar. Geen God, geen meester. En, het openbaart zich in het honen van de levende God, in het verachten van Zijn Woord. In het verwerpen van Zijn dienst. Het leven is mijns, zo roept de gevallen mens. En, hij stelt alles dienstbaar om dat te bereiken. Het egoïsme viert zijn hoogtijden. De mens der zonde in zelf koestering en zelf kroning openbaart zijn doodsvruchten in het aantasten van de levende God. Doch Die in de hemel woont, zal lachen. Wie durft bestaan te twisten met Mijn macht? Zal nietig stof Mij het hoogst gezag ontwringen? Daarom, en dat tot onderscheid, schreef Paulus: het leven is mij .... Christus.

Hoe is Paulus aan deze wetenschap gekomen? Wel, hij heeft het leven in eigen hand verloren. Zijn levensinhoud is veranderd, door levensvemieuwing. Hoe is het nodig om dit te onderscheiden. Velen zijn van leven veranderd, zonder levensvernieuwing. Wat zich openbaart in een leven buiten en zonder Christus. Hoe heeft Paulus het leven in Christus leren kennen? Het mocht in onze tijd voor velen een persoonlijke vraag worden. Ten éérste door openbaring van Christus aan hem. Toen de Heere hem met al zijn godsdienst, en met al zijn ijver als een blakende vijand van God en Christus openbaarde. Ten tweede door de openbaring van Christus in hem. „Het heeft Gode behaagd Zijn Zoon in mij te openbaren". Ten derde door de geloofsgemeenschap met Hem. „Wij dan gerechtvaardigd zijnde door het geloof, hebben vrede met God door onze Heere Jezus Christus". Ten vierde de geloofsvereniging met Christus, die zich openbaarde door de geloofseigening van Hem. „Het leven i s mij Christus".

De geloofsvruchten hebben dat geopenbaard in het vrijwillige verloochenen van zichzelf voor God. Daar openbaarde de levensgenade zich in, in de zo zoete en God verheerlijkende vrucht, n.l. „Hij moet wassen, en ik minder worden". Daar verdwijnt Gods kerk in het aanbiddelijke wonder. O God, dat U hebt omgezien naar een dode hond, zoals ik ben. In deze weg leert Gods kerk, wat zij in Christus hebben. Die hun van de Vau^- gegeven is, tot kennis, gerechtigheid, heiligmaking en tot volkomen verlossing.

De weg, die de Heere daartoe houdt, opdat zijn leven Christus zou worden heeft hij geoefend in een stervensweg. Daarom schreef hij: „en het sterven is mij gewin".

Wat is sterven? De rechtvaardige rechtshandhaving Gods, die de zonde en het afvallen van Hem straffen moet en straffen zal. De dood is de zondevrucht, het rechtvaardige gevolg van de zondedienst. In het vrijen moedwillig verlaten van God heeft de mens zich losgemaakt van zijn levensbron, van zijn levenskracht, van zijn levenshoop. Los van God gezondigd, en onvermogend om de moedwillig geslagen breuk te herstellen. Wat een mens in eigen vermogen dan ook vermeend te kunnen, al zijn werkheiligheid, om van zijn zijde op te klimmen tot God, is een bewijs dat Gods rechtvaardigheid hem nooit is ontdekt. Dat hij voor Gods rechtvaardigheid nog nooit heeft gebogen. Dat hij zich nooit rechteloos en machteloos en krachteloos en goddeloos voor God heeft leren kennen. Daarom is de roep van een mens van nature: het leven is mijns. Hij vergrijpt zich aan het leven, zal zelf beslissen over leven en dood, ja hij meent dat God afhankelijk is van het willen van een gevallen mens-. Paulus schreef: het sterven is mij .... gewin. Hoe is dat mogelijk? Is de dood dan niet de koning der verschrikking? Hoe kan in de dood nu winst, nu gewin te vinden zijn?

Dat is niet zo moeilijk. Paulus had sterven geleerd. Hoe? Vanaf het eerste ogenblik, dat God het nieuwe leven der genade in hem verheerlijkte, is dat sterven begonnen. Want daar leert Gods kerk sterven aan het zienlijke en zinlljke van de wereld. Wat wordt alles dan waardeloos in het licht van die grote en zo ras naderende eeuwigheid. Wat vergaat daar bij aanvang de wereld met alles wat zij tracht te bieden. Hoe hartelijk wordt dan de wereld de scheldbrief gegeven, als de Heere het leven uit de wereld komt weg te nemen. Het sterven is mij gewin. Als de Heere ze laat sterven aan het hebbelijke leven. Waar bü aanvang het leven in gezocht wordt. Wat kan dat een wonderlijke tijd zijn. Gelokt, getrokken. De voorkomende waarheden in het Woord. De onderwijzingen van de preekstoel. Ja, alles schijnt naar hen toe te komen. Als alles angstvallig wordt bewaard en opgezameld, en in een opgaande weg op God wordt aangewerkt. Doch, hoe doet de Heere hen daar aan sterven, wanneer al hun opgegaarde bezittingen gesteld worden in het licht van Gods recht. En al hun verzameld koopgeld door de Heere wordt afgekeurd als grond voor de eeuwigheid.

O, dat ogenblik, dat ze zich daar voor God leren kennen, niet alleen als een zondaar, maar als een verloren zondaar voor God. Ja, daar schreeuwt de ziel het voor God uit: verloren, verloren, verloren! En dan dat wonder als door de tralies van het Woord de ogen worden geopend, en Gods eeuwige Geest de mogelijkheid van zalig worden verklaart in een Ander, en de ziel daar bukken mag dat ze nog kan zalig worden in een Ander. Doch, hoe dat geoefend wordt daar staan ze stekeblind tegenover, dat dat een weg van sterven gaat worden aan de wet, alles blinkende zonden voor God worden, hun bidden, hun kerkgang.

Ja, de spiegel van Gods wet leert, dat ze tegen alle geboden Gods zwaar en menigvuldig gezondigd hebben, en niet één van dezelve hebben gehouden. Ja, de tucht van Gods wet geeft geen rust meer onder het hol van de zielevoet. Als een groot raadsel moeten ze zich waarnemen, opdat het geleerd zou worden, dat de wet een tuchtmeester tot Christus is. Want wat der wet onmogelijk is, daar zij door het vlees krachteloos is, daar heeft God Zijn Zoon gezonden in de gelijkheid van het zondige vlees, en dat voor de zonde, opdat de zonde veroordeeld zou worden, opdat het recht der wet vervuld zou worden. Wat wordt Hij dan noodzakelijk in Zijn dierbaarheid, gepastheid en noodzakelijkheid. Ja, het sterven is mij gewin. Die kerk moet leren, dat Sion door recht verlost wordt en haar wederkerenden door gerechtigheid. Om in de afsnijding van hun leven het onderscheid te gaan oefenen, dat onderhandelingen nog geen afhandelingen zijn. Ja, om in de vierschaar der consciëntie te leren, dat sterven gewin is. Daar waar Gods kerk ondergaat in de zoete aanvaarding en inwilliging van Gods recht, en in het ondergaan onder dat recht, hun helwaardigheid aanvaarden, en dan dat eeuwige wonder, als Slons gezegende Borg Zich dan openbaart vanuit die eeuwige vrederaad, ja op grond van Zijn schuldovernemende en straf dragende bediening Zich stelt voor Zijn kerk en op grond van Zijn voldoening de vrijspraak eist voor de gegevenen des Vaders. De aanvaarding daarvan wordt door Gods Geest toegepast, door het geloof omhelsd, en alzo deelt de kerk in het wonder:

De schuld Uws volks hebt G' uit Uw boek gedaan, ook ziet Gij geen van hunne zonden aan.

Ja, het sterven is mij gewin. Zo in de weg van heiligmaking gedurig gebruik te mogen maken van de gezegende arbeid van Slons Koning, verheerlijkt aan 's Vaders rechterhand. Dan zal het sterven gewin zijn, als straks de loop is geëindigd, het geloof is behouden en de kroon der gerechtigheid geschonken wordt. Daar is het in volmaakte beoefening: „Hetzij dat wij leven, hetzij dat wij sterven, wij zijn des Heeren". Amen.

Dirksland

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen