RONDOM HET SPASTISCHE KIND (7)

Zoals we in ons vorig stukje hebben gezien, werd in 1950 de Bond van Ouders van Spastische Kinderen opgericht (B.O.S.K). De ervaringen, in Amerika en Engeland opgedaan, kwamen ook ons ten goede. Tot genoemd jaar was er omtrent de spastische kinderen weinig bekend. Zelfs kon men het aantal van deze kinderen bij benadering niet opgeven. In diverse plaatsen werden enquêtes gehouden. Op deze wijze heeft men tenslotte een conclusie getrokken. Men schatte het aantal spastische kinderen tussen 2 en 16 jaar, die voor behandeling in aanmerking zouden komen, op ongeveer 3000. En gelukkig, men begon ook daadwerkelijk met de behandeling en de opvoeding van de spastische kinderen. Het Goois Ziekenhuis te Blaricum nam vanaf 1958 spastische kinderen ter behandeling op. Dit liep in enkele jaren tijds op tot wel 77. Zo'n veertigtal gevallen werd zorgvuldig bestudeerd en in kaartsysteem gebracht. Allemaal theorie, zegt u. Ik meen, dat we hier juist met het omgekeerde van doen hebben. Deze theorie werd opgesteld aan de hand van de praktijk.

Hier behoeft men niet schouderophalend tegenover te staan, als zou het slechts maar theorie zijn, want deze bevindingen hebben zeer zeker waarde bij de beoordeling van andere gevallen. Hoe ingewikkeld en moeilijk de behandeling is, willen we eens illustreren aan de hand van een eenvoudig praktijk-geval, waaruit tevens zal blijken de onbekendheid bij vele artsen met de aandoening en de therapeutische mogelijkheden. Zelfs de geleerden staan voor vele vragen. Het betreft dan een jongen van nu ongeveer 7 jaar. Tegen het eind van zijn eerste levensjaar viel het zijn ouders pas op, dat er een afwijking was. Het kind kon niet zitten, niet staan, wel kruipen. De huisarts werd geconsiilteerd. Deze adviseerde rustig afwachten. Evenwel, de ouders waren niet rustig. De volgende stap was naar een kinderarts. Ook deze constateerde „niets bijzonders". Toen het ventje twee jaar was, ging men er mee naar een orthopedist. Dit is een specialist, die afwijkingen aan het beenderen- of spierenstelsel tracht te verhelpen.

Deze meende met een heupaandoening te maken te hebben en het jongetje werd ineen gipsverband gelegd. Helaas er werden geen resultaten geboekt. De volgende gang was naar een neuroloog. Dit is een kenner van zenuwziekten. We kunnen dus ook zeggen een zenuwarts. Deze wendde massage en heilgymnastiek aan. Maar wat bleek? Het kind ging achteruit inplaats van vooruit.

Wat een teleurstellingen. De therapie werd dan ook gestaakt. Wat nu? Ten einde raad werd een revalidatiearts in de arm genomen. Deze hervatte de gestaakte therapie en boekte succes. Zo spreekt men dan. Alsof het van die arts afhankelijk was. We willen dit alles even vermelden om te laten zien hoe ingewikkeld de behandeling kan zijn, maar ook om aan te tonen, dat mensenhulp menigmaal faalt. „Vest op prinsen geen betrouwen".

Inmiddels is het kereltje leerplichtig geworden en kan op de gewone lagere school goed mee. De middellijke weg dient dus wel bewandeld te worden, al mogen we het daar alleen niet van verwachten. Afzien van aardse medicijnmeesters en opzien tot de grote Medicijnmeester, Die balsem heeft voor alle geslagen wonden, is een profijtelijke gang. Maar daar wil ons eigenlievend vlees niet aan. Wij willen vooruitgang merken, we moeten resultaten kunnen boeken. Maar, zoals hiervoor geschetst, kan een dokter, kan zelfs een specialist, u nlets verzekeren. En al verzekeren ze het aan u — wat ook wel voorkomt — dan komt het menigmaal nog zo anders uit. Misschien is het u wel eens gegaan zoals mij. Toen een dokter (specialist) me verzekerde: dat krijgen we onder de knie, toen dacht ik gelijk: dan geloof ik het juist niet. Wat vertrouwen we dikwijls op mensen. De Heere geve ons af te zien van eigen hulp en mensenhulp. Dit houdt niet in, dat we dan geen middelen meer zullen gebruiken, maar wel het er niet van te verwachten. Ons gehele leven is zozeer vermaterialiseerd, dat er voor wonderen geen plaats meer is. We schijnen alles in onze hand te hebben. Maar de ouders van gebrekkige kinderen komen wel aan de weet, dat ze aan mensen niet veel hebben. Wat staan ze veelal alleen met hun zorg en met hun leed. En wat zijn mensen moeilijke vertroosters. Het is maar een zeldzaamheid als er van warm meeleven gesproken kan worden. De liefde van velen is aan het verkouden.

Niettemin, onder Gods voorzienig bestel zijn er vele mogelijkheden gekomen voor de ouders van gehandicapte kinderen, ook al moeten we constateren, dat de ware liefde ontbreekt. Naast het reeds genoemde Groois Ziekenhuis, is er ook opname mogelijk in verschillende tehuizen van stichtingen e.d.

Om er enkele te noemen: dé Johannastichting te Arnhem (1900), de Adriaanstichting te Rotterdam (1914), het revalidatie-centrum „De Hoogstraat" te Leersum, dat in 1953 haar poorten opende. Ook zijn er vele behandelingscentra bijgekomen, zoals de Ursula-kliniek te Wassenaar, de Annakliniek te Leiden, het Rijnlands revalidatie-centrum te Katwijk, het Revalidatie-centrum „Overijsel" te Enschede, de Comelia-stichting te Beesterzwaag en het zeehospitium , , Zonneveld" te Oostkapelle. Dan de verschillende tehuizen van „Philadelphia", o. a. te Nunspeet, Elspeet, Vierhouten, Bennekom, Brummen, Doesburg, Leiden, Beekbergen en De Steeg.

In de grote steden vinden we poliklinische centra. Zo ziet u wat al arbeid wordt verricht, om het onze gehandicapte kinderen en ook hun ouders, zo dragelijk mogelijk te maken. Hoe staat het met ons meeleven, met onze daadwerkelijke hulp?

Elspeet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen