KERKRECHT

Feestdagen (2)

Israël, dat onder de oud-testamentische schaduwdienst leefde, had van de Heere een bepaald aantal feesten die voorgeschreven waren. Deze vormden een organisch geheel, een kring van feesten naar het heilig getal zeven. Het uitgangspunt had deze gevormde cyclus (kring) in de sabbat; de dag door de Heere afgezonderd en geheiligd. Zo werd ook de eerste dag van de zevende maand gesteld tot een dag van vreugde en rust en van een heilige samenkomst (Lev. 23 : 24). Het zevende jaar was heilig en afgezonderd als het sabbatsjaar. In dit jaar moest het land en de gewone arbeid rusten en al wat de grond opbracht was ten behoeve van de armen, de vreemdelingen en het vee. Na verloop van een zevental sabbatsjaren brak het jubeljaar aan. Dit jaar was het jaar van heil en van vrijheid, waarin iedere Israëliet al zijn bezittingen en zijn vrijheid, die hij verloren had, terugontving. Vooral dit jubeljaar was een profetie van het jaar van het toekomstig heil, waarin de vrede, de verlossing en de vrijheid van Christus zou aanbreken.

Naast sabbat, sabbatjaar en jubeljaar had de Heere aan Zijn volk de drie grote feesten geschonken: het Paasfeest, het Pinksterfeest en het Loofhuttenfeest. Deze feesten waren gegeven opdat Israël zou gedenken hoe het door de Hand des Heeren verlost was uit de dienstbaarheid en slavernij en hoe het nu als een verlost volk leefde in een land dat vloeide van melk en honing. Het Paasfeest herinnerde bijzonder aan de genaderijke' verlossing uit het slavenhuis van Egypte. Het Pinksterfeest herinnerde aan de bewaring en verzorging door de Heere en het Loofhuttenfeest met de loofhutten, gemaakt van levende takken met vruchten eraan, vooral dat de Heere een voortdurende bescherming is voor Zijn volk dat in zichzelf zwak en ellendig is.

Deze godsdienstige feesten waren echter slechts bestemd voor het volk van Israël gedurende de bedeling van het oude Testament. Met de komst van Christus op de aarde is de schaduw echter weggevallen, het tijdelijke en uitwendige is weggevallen, hoewel het wezenlijke gebleven is. Met het scheuren van het voorhangsel in de tempel is de oude bedeling rechtens afgeschaft en is de kerk des Heeren gezet in de vrijheid zonder de wettische schaduwachtige bedeling. Wel heeft de jonge gemeente in Judea er nog wel jaren moeite mee gehad om in die vrijheid te leven, daar nog vele christenen uit de Joden wilden terugvallen op de ceremoniën en feestdagen van het oude verbond. Hiertegen is het vooral Paulus geweest die bestraffend waarschuwde, omdat men hierdoor Christus verloochende (Gal. 4 : 9, 10). De oud-testamentische feesten hadden alleen ceremoniële betekenis en zijn daarom vervallen. Naast de zondag werden in de Nieuw-Testamentische kerk ook de woensdag en de vrijdag wel als kerkelijke gedenkdagen gevierd. De woensdag omdat deze dag herinnerde aan het besluit der Joden om de Heere Jezus te vangen en te doden. De vrijdag om de kruisdood van de Heere Jezus

te herdenken. Naast deze wekelijkse vierdagen kende ook de oud-christelijke kerk toch ook reeds de jaarlijks terugkerende feestdagen. Men vierde deze jaarlijkse feestdagen niet omdat zij nodig waren voor de zaligheid, maar wel terwille van de kerkelijke orde en om het welzijn van de gemeente. De zondag was volgens Athanasius „de eerstgeborene der feesten", maar daarnaast ontstonden in de loop der eeuwen toch de jaarlijkse feestdagen. Niet volgens een bepaald plan, maar zo langzamerhand ontstonden ze. Pas in de 12de eeuw is men de gezamenlijke feesten als een eenheid gaan zien en zo ontstond het kerkelijk jaar. Het paasfeest was in de eerste drie eeuwen het enige feest dat in geheel de kerk gevierd werd, het is daarom het oudste feest van de christenen. Werd de datum van het paasfeest aanvankelijk verbonden met het joodse paasfeest, rondom 200 besliste paus Victor dat het paasfeest gevierd zou worden op de eerste zondag na de volle maan in de lentemaand, en zo vieren wij het nog op de eerste zondag na de volle maan na 21 maart, d.w.z. op zijn vroegst 22 maart en op zijn laatst 25 april. In verband met het paasfeest ontstond in de 3de eeuw het pinksterfeest en in de 4de eeuw de hemelvaartsdag.

Het kerstfeest werd ingesteld onder invloed van de romeinse kultuur. Keizer Aurelianus stelde het feest in van de sol invictus, de onoverwonnen zon. Dit feest werd gevierd op 25 december. Maar de christenen zeiden: wij vieren het feest van een andere zon, de Sol Justitiae, de Zon der gerechtigheid. Die zal opgaan over degenen die Gods Naam vrezen (Mal. 4 : 2). Zo werd dus om symbolische redenen op 25 december het geboortefeest van het vleesgeworden Woord gevierd, terwijl die dag hoogstwaarschijnlijk niet de feitelijke geboortedag is geweest. Ook werd. in verband met het kerstfeest het epifaniënfeest wel gevierd, het feest der besnijdenis van Jezus. Om de christenen af te houden van de heidense viering van de nieuwjaarsdag werd de datum gesteld op 1 januari. Ook werd ter voorbereiding van het kerstfeest de Adventstijd ingesteld. Toen echter bij de verroomsing van de kerk er steeds meer feestdagen waren ontstaan, kwam er in de Reformatie een sterke aktie openbaar tegen al de kerkelijke feestdagen en ook in de Nederlanden hebben de kerkelijke leiders aanvankelijk getracht al de feestdagen af te schaffen.

.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen