Van de censuur en kerkelijke vermaning (5) Van de bedienaren van de tucht (b)

De Gereformeerden verwierpen de opvattingen dat de regering en de tucht in de kerk alleen uitgeoefend worden door de paus als zowel door de overheid. Maar zij zagen de beginselen der kerkregering door Christus voorgeschreven aan Zijn kerk ook in strijd te zijn met het individualisme van de

Indepenten, Anabaptisten, Baptisten, Adventisten, Unitariërs, Kwakers enz. Deze allen zijn voorstanders van het Independentische kerkstelsel waarbij de nadruk valt op het recht van de persoonlijke gelovige. Alle gelovigen die hun bekering kunnen bewijzen hebben het recht om zich tot een congregatie of vergadering te organiseren. ledere gelovige is volkomen vrij te beslissen bij welke congregatie hij zich wil aansluiten, want allen hebben gelijke rechten. En niemand mag over een ander heersen. Bovendien is elke groep weer independent of onafhankelijk van de andere groep. En van een kerkverband met meerdere vergaderingen met meer gezag en macht willen ze niet weten. Meerdere vergaderingen hebben dan ook in dit independentisch kerkstelsel geen bindend advies, alleen adviserend zonder dat men zich gedwongen voelt om ernaar te handelen. Zo kent het independentisch stelsel geen appèl, hoger beroep op een meerdere vergadering. Er is voor hen slechts één beroep nl. op de leden der gemeente en wat deze bij meerderheid van stemmen beslist is bondig. Zo erkent het independentisch stelsel in feite geen wetgevende macht van de kerkeraad. Aan de gemeenteleden zelf komt het onbeperkt en beslissend recht toe en de kerkeraad is alleen het uitvoerende orgaan van de gemeentevergadering.

Maar dit geldt dan ook voor alle beslissingen van regering en tucht. Bij alle leden van de gemeente berust deze uitoefening, niemand uitgezonderd behalve dan degene die juist op het ogenblik voorwerp van tucht is. Maar hiertegen hebben de Gereformeerden steeds geleerd op grond van de Schrift dat Christus als de Koning van de kerk Zijn macht van regering en tucht uitoefent door middel van de ambten, die Hijzelf heeft ingesteld. Christus regeert wel door Zijn Woord en Geest over de harten van de Zijnen, maar Hij doet dit ook middellijk door de ambten. En de gemeente is niet een groep van mensen die willekeurig bij elkaar gekomen zijn, maar zij is een organisme, een lichaam, waarover Christus een kerkeraad gesteld heeft die de gemeente naar het Woord Gods moet besturen. En aan deze raad heeft Christus de regering en de leiding in de gemeente opgedragen en dus ook de uitoefening van de tucht. Maar de kerkeraad moet dit steeds doen in onderworpenheid aan Gods Woord. In de gemeente heeft de kerkeraad de leiding en hij mag niet allereerst vragen wat de wil van het volk is, maar voor alles wat de wil van de Koning van de kerk is. Terecht heeft Voetius opgemerkt dat we nergens in de Schrift lezen dat de schapen moeten waken voor de herders, wel andersom dat de herders moeten waken voor de schapen. Maar het regeerambt is geen werelds dwingende regeermacht zoals die van de burgerlijke overheid, maar het is het geestelijk opzicht over de gemeente om door al hun arbeid de geestelijke opbouw van de gemeente te bevorderen.

Dit standpunt van de Gereformeerden tegen de Independenten betekent niet dat zij dit gezien hebben zoals de roomse kerk dat zag nl. geheel los van de gemeente. Integendeel. Alhoewel Christus aan de ambten de leiding opgedragen heeft in de gemeente, en de ambtsdragers hebben geen heersende maar een dienende macht, hebben de Gereformeerden ambten en gemeente als één geheel gezien. Juist in de samenwerking van ambten en gemeente kan het rechte opzicht en tucht plaatsvinden. Ook de gemeente heeft haar recht dat onverkort moet gehandhaafd worden. Vooral Calvijn heeft tegen Rome hier steeds weer de nadruk opgelegd. Zo heeft de Gereformeerde kerk van de aanvang af niets willen weten van een kerkelijke tucht die buiten het leven van de gemeente omgaat. Het is het juiste beginsel dat de kerkeraad de gemeente vertegenwoordigt zonder dat het ambt der gelovigen geweld aangedaan mag worden. En dit ambt der gelovigen is de herstelling door Christus daar Adam geschapen was als profeet, priester en koning. Wat in de eerste Adam is verloren gegaan is door de tweede Adam, Christus hersteld. En de speciale ambten van dienaren des Woords, opzieners en de verzorgers van de barmhartigheid maakt dit ambt der gelovigen niet te niet. Hebben de bijzondere ambten hun taak en opdracht van regering en tucht, ook het ambt der gelovigen heeft haar taak en opdracht nl. zij moeten acht geven naast de ambtsdragers op hun medeleden van de gemeente. De leden van de gemeente hebben naar de regel van Matth. 18 hun medebroeders en zusters af te manen van de zonden, zij hebben de opdracht zich niet als een Kaïn te gedragen, maar in liefde de dwalende broeder en zuster in het rechte spoor te brengen. In deze eerste graad van vermaning oefenen de gemeenteleden mede de tucht uit in de gemeente. En in de verdere graden van de tucht die door de kerkeraad wordt uitgeoefend, blijft er voor het ambt der gelovigen de taak stilzwijgend hun goedkeuring te hechten aan de handelingen van de kerkeraad, of indien zij menen dat deze niet zijn volgens het Woord van God, dan kunnen zij bezwaren inbrengen tegen de handelingen van de kerkeraad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen