DE PROFEET ELIA

Dan was Elia ook gekomen aan het einde van zijn aardse loopbaan, en sprak hij tot Eliza: Begeer wat ik u doen zal, eer ik van bij u weggenomen wordt; nadat zij zich achter het bosachtig gedeelte der eenzame woestijn aan het gezicht der profetenzonen hadden onttrokken en zij een eindweegs voortgewandeld hadden, deed hij Eliza deze zo gewichtige vraag. Het waren inhoudrijke woorden, uit de mond van een mens van gelijke beweging als wij. En wat dacht Elia dat Eliza vragen zou? Goud of zilver had hij niet, en dat wist Eliza ook wel. Of zou hij vragen om onderricht en goede raad?

Elia dacht het wel, dat Eliza vragen zou om geestesgaven, om de schatten des heiligdoms. En zo Eliza die begeerde, zou hij die geschenken des hemels ook ontvangen. Elia was zo met de liefde Gods vervuld, dat hij geloofde dat de Heere het ook met Eliza bijzonder wel zou maken. En wat antwoordde Eliza op die vraag, die hem zo liefdevol van Elia gesteld werd? Dat toch twee delen van uw geest op mij zijn! Neen, hij vroeg niet om rijkdom of eer, en om vrijgesteld te worden van moeite en verdriet, maar om geschikt gemaakt te mogen worden voor de dienst van Jehova, mede en vooral met het oog op zijn profetische bediening.

Elia was zeer verblijd met het antwoord van zijn geliefde opvolger, die deze schone gelegenheid met beide handen aangreep, om bedeeld te mogen worden met geestelijke schatten. Eliza vroeg om de geest van Elia, niet alsof het in de macht van Elia was om de gaven en genade des Geestes te geven, aan wie hij wilde, neen hij zeide ook niet geef mij die Geest, maar dat twee delen van uw geest op mij zijn!

Hij vroeg om de geest van Elia, omdat hij een profeet moest wezen in zijn plaats, om zijn werk voort te kunnen zetten, en om evenals Elia een vader te kunnen wezen voor de profetenzonen. Hij vroeg om twee delen van die geest, hij vroeg niet om het dubbele van hetgeen Elia had, dat zou geschenen hebben onbescheiden en hoogmoedig te wezen. Er zijn wel uitleggers die dat gedacht en geschreven hebben, maar wij voegen ons bij hen die deze bede heel anders, zelfs als een zeer ootmoedige bede zien. Eliza zag zeer hoog tegen Elia op, en hij vond zijn heengaan een zeer groot verlies voor hemzelf en voor heel Israël en dat zeer terecht. Hij durfde zelfs niet te vragen, om Elia gelijk te mogen zijn, maar om hem enigszins nabij te mógen wezen, om wat te mogen hebben van zijn grote geestesgaven. Hij had dat nodig om in Elia's plaats profeet te kunnen wezen.

Hij ijverde dus naar de beste gaven, de gaven des Geestes, die Elia in zo rijke mate had. Hij begeerde alleen zulk een gedeelte van Elia's geest, als de eerstgeborene genoot van de vaderlijke goederen, en dus het dubbele van hetgeen andere zonen der profeten mochten ontvangen. Hij beschouwde Elia als zijn geestelijke vader en zichzelf als zijn geestelijke zoon, als zijn eerstgeborene.

Elia zeide: Gij hebt een harde zaak begeerd; indien gij mij zult zien, als ik van bij u weggenomen wordt, het zal u alzo geschieden; doch zo niet, het zal niet geschieden. Elia was verwonderd over die vraag, hij doorzag er de diepe en rijke inhoud van, te weten, een goddelijke volmacht om als profeet onder het volk op te treden. Hij durfde daarop niet zo in eens een beslissing te nemen, maar verbond een bijzondere voorwaarde aan de vervulling van die begeerte. In zijn grote vrijmoedigheid en geloofskracht sprak Elia die voorwaarde uit, het aan Jehova overlatende of het Hem behaagde Zelf te vervullen die begeerte, door Eliza te laten zien, dat Elia ten hemel opgenomen werd.

Elia was zo geheel verenigd met de wil Gods, dat alle vleselijke gezindheid volkomen wegviel. Terwijl de beide Godsmannen daar henen wandelden, begonnen donkere wolken saam te pakken, het begon te onweren. Het bruisen der Jordaan werd hoorbaar en onweerslagen werden heviger. De Heere trok het kleed van Zijn heerlijkheid aan en openbaarde Zich in de luister Zijner almacht, gelijk Hij deed bij Zijn komst op de Sinaï, toen de bergen voor Hem beefden en de Israëlieten sidderden. Elia en Eliza zagen het en wisten, dat de scheiding nu vallen zou. Eliza wellicht bevend en Elia met opgericht hoofd stonden beiden in storm en onweder.

En het gebeurde, als zij voortgaande en sprekende waren, ziet, zo was er een vurige wagen met vurige paarden, die tussen hen beiden scheiding maakten. Wat hebben vele mensen in de loop der tijden zich afgevraagd, hoe wij te denken hebben over de vurige wagen en die vurige paarden. Wat door de ongelovigen ervan gezegd is, is voor ons niet belangrijk. Maar zelfs gelovige Schriftuitleggers hebben er verschillend over gedacht.

Velen hebben gedacht dat de vurige paarden met de vurige wagen te houden zijn voor een door de avondzon vergulde wolk, welke mening als zeer oppervlakkig door anderen verworpen is. Anderen denken aan een schare van engelen, die als het ware in de vorm van een wagen met paarden de profeet ten hemel hebben gedragen. Men denkt daarbij aan Psalm 68 : 18: Gods wagenen zijn tweemaal tienduizend, de duizenden verdubbeld. De Heere is onder hen. een Sinaï in heiligheid. Hier worden engelen bedoeld, als de strijdwagens Gods, waarmee Hij Zijn vijanden ten onder brengt, en Zijn gunstgenoten beschermt en thuishaalt.

Anderen menen, dat letterlijk aan een vurige wagen en vurige paarden moet worden vastgehouden, gelijk Elia en Eliza het met hun ogen aanschouwden. Hoe wonderlijk de zaak moge schijnen, zeggen zij, wij houden ons vast aan de letter van Gods Woord.

Maar dan komen er toch heel veel vragen bij ons op, als bijvoorbeeld: Vanwaar deze paarden? Vanwaar de wonderlijke wagen? En de vragen, kunnen die door ons mensen beantwoord worden, neen, zij gaan ons klein verstand ver te boven.

In elk geval werd scheiding gemaakt tussen Elia, die opgeheven werd van de aarde en opgenomen werd in de vurige wagen, en Eliza, die het met verbaasdheid gadesloeg, dat Elia ten hemel voer, zodat hij als in vervoering uitriep: Mijn vader, mijn vader wagen Israels en zijne ruiteren. En dat was dan ook een ogenblik voor Eliza om nooit te vergeten. Het was een heerlijk en verblijdend slot van een leven van zware strijd en beproeving voor Elia, maar voor het gevoel van Eliza was het smartelijk achter te moeten blijven zonder zijn geestelijke vader. Wie zou kunnen beschrijven, wat er in zijn hart omging! Hij stond waarschijnlijk te waggelen op zijn benen en was misschien wel bezig met de vraag, waak ik of droom ik, of ben ik in een vertrekking van zinnen? Neen, hij wist het zeker, want hij zag Elia's mantel liggen, die van hem afgevallen was. En hij vatte zijne klederen en scheurde ze in twee stukken.

Hoe groot het ook voor Eliza was, dat hij Elia had zien ten hemel varen, want daarin lag de vervulling van zijn begeerte om twee delen van Elia's geest te ontvangen anderzijds gevoelde hij het onbeschrijfelijk verlies, dat hem getroffen had, maar ook gans Israël, en in de mengeling van gevoelens, deed hij de zo even genoemde utiroep, als een afscheidsgroet. De vadernaam werd nu uitgesproken met diepe eerbied en tederheid. Hij dacht dat hij zulk een getrouwe en liefdevolle vriend op aarde nooit meer ontmoeten zou.

Welke heerlijke uren had hij met hem doorgebracht en nu was dat voorbij. Wagen Israels en zijne ruiteren zeide Eliza en dat betekende dat Elia in zijn persoon meer macht geoefend had, dan al de vijanden die hij bestreden had, en dat hij tevens als een muur gestaan had, rondom de ware gelovige Israëlieten, die er in die donkere tijd nog waren.

Nog stond Eliza te staren naar de hemel maar hij zag niets meer en dan scheurde hij zijn klederen, ten teken van diepe smart en rouw, in het besef van het verlies voor hem en het volk. Elia was wel in triumf naar de hemel gegaan, maar deze wereld kon hem naar de mens gesproken niet missen. Er was wel een danker meer in de hemel, maar een gebedsworstelaar was er minder op aarde. Daarom betreurde Eliza zijn wegname zeer. Eliza was een teergevoelig mens, en niet zo hard als zij, die met onbewogen gemoed staan kunnen aan de doodsbaar van Gods lieve kinderen.

Hoewel Elia's wegneming de weg zou banen voor Eliza's profetische grootheid, inzonderheid nu hij er zeker van kon zijn, dat hij een dubbel deel van Elia's geest zou ontvangen, toch treurde hij diep over het heengaan van hem, die hij zo heel veel hoger schatte dan zichzelf.

Werkendam

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen