WAARHEEN?

In opdracht van het breed moderamen van de generale synode van de hervormde kerk heeft Dr. A. H. van den Heuvel, de secretaris-^generaal van die kerk, een brochure het licht doen zien onder de titel „Om de vrede van de strijd". De bedoeling van dit werkje is, voorlichting te geven over rassenwaan en wel speciaal over het zogenoemde programma van de Wereldraad van kerken. Deze voorlichting werd nodig geoordeeld met het oog op de aanstaande behandeling van dit programma door de synode. We kunnen niet zeggen, dat er in de hervormde kerk geen aandacht aan de Zuidafrikaanse kwestie geschonken wordt. Ook de rechterzijde laat geen verstek gaan. In „De Waarheidsvriend" heeft Prof. Jonker een serie artikelen gepubliceerd na zijn bezoek, die instructief genoemd kan worden. De Gereformeerde Bond stuurde een delegatie naar Zuid-Afrika om zelf nog meer materiaal bijeen te garen voordat de behandeling op de komen synode zal plaatsvinden.

Deze delegatie krijgt van Dr. Van den Heuvel min of meer ook het stempel van vooringenomenheid opgedrukt: „Velen die racisme goedpraten zijn eigenlijk nooit geconfronteerd met de slachtoffers van dat racisme zelf. Dat geldt nu nog voor al die honderden Nederlanders, die na rondgereisd te hebben in gebieden met een rassenprobleem thuiskomen met een bevestiging van wat ze al dachten toen de reis begon". Daar kan Ds. De Gier het mee doen als hij iets vertelt van zijn reisindrukken in „De Saambinder", dat mag Prof. Jonker zich voor gezegd houden en dat weten we vast bij voorbaat voor de delegatie van de Gereformeerde Bond, als er soms argumenten naar voren zouden komen die Dr. Van den Heuvel minder welgevallig zijn. Bepaald schrijnend wordt het als we lezen hoe de schrijver zijn leermodel voor de synode inricht. Hij maakt er een bekeringsgeschiedenis van zichzelf van. Hij was hulpprediker in Amerika en verhuurde een kerkzaaltje aan Martin Luther King, maar had geen rekening gehouden met de houding van zijn blanke gemeente. Hij moest de huurovereenkomst ongedaan maken. Een gesprek met de Nederlandse Dr. H. Kraemer, die ook in Amerika was, opende echter zijn ogen. De verhuur ging door en Dr. Van den Heuvel kreeg een dankbetuiging van M. L. King. Deze doorbreking van de rassenfactor werd door de schrijver ervaren als een bevrijding, een geloofservaring. „Ik was bevrijd van onder de wet, vanuit het oude schema van de wereld, tot een nieuwe vrijheid van de kinderen Gods. Het verhaal van Gods volk in Egypte en de brieven van het Nieuwe Testament, geschreven aan kleine minderheidsgroepjes, kregen een geheel nieuwe glans. Ik was in de ruimte gezet. Kortom: een nadere bekering."

Hier wordt taal gebruikt die in onze kringen gereserveerd is voor de allerheiligste geloofservaringen en die Dr. Van den Heuvel blijkbaar ook heel goed kent, op een huiveringwekkende manier. Het betekenisveld der woorden is verschoven naar het vlak van onze houding ten opzichte van politieke vraagstukken, waardoor er van de geestelijke inhoud niets meer over is. Dat een secretaris-generaal, en nu leg ik de nadruk op het bepalende laatste deel van deze titel, om uit te drukken dat hij ten 'dienste staat van de gehele kerk, op deze manier aan de synode zijn voorlichting presenteert, is ontstellend. Arme kerk, die zo ge(? )-leid wordt, die het met deze voorlichting moet doen. Dit is geen zake­lijke afweging van standpunten meer, maar hier wordt een poging ondernomen om de tegenstander op een parodiërende manier bij voorbaat buiten spel te zetten. Als Ir. J. van der Graaf, het beginsel der Afscheiding toetsend (De Waarheidsvriend van 26 mei jl.), zich afvraagt of afscheiding een begaanbare of doodlopende wog is, dan is mijn tegenvraag, of de weg van „helen" dan zo begaanbaar is. Luther en Calvijn gingen, zegt hij terecht, de weg van het „Sola Scriptura" waardoor ze „huns ondanks" buiten de kerk kwamen. Is die lijn van het „huns ondanks" dan nergens terug te vinden? Met Ir. Van der Graaf willen we graag „zien over de muren van onze kerkelijke bouwsels naar de broeders, daar waar ze zijn". Dat de keus dan moet gemaakt worden tussen „delen of helen", lijdt geen twijfel; over blijft dan nog wel de vraag, en die wordt voor mij na deze nieuwe ervaring met deze secretaris-generaal voor de zoveelste maal aktueel: Wat wordt er gedeeld of geheeld?

Dit wordt wel steeds duidelijker: Binnen welke kerk we ook over de muren heen kijken, er is veel strijd, vaak ook onheilige strijd, en daarvoor hoeven we niet eens altijd over de muren te kijken. Alleen de Heere kent het hart en onze diepste motieven, onze of Zijn eer, het luistert nauw. Veel duisternis, ook in de kerk, omringt ons en de bede wordt steeds meer noodzakelijk: Doorgrond mij, o God, en zie, of bij mij een schadelijke weg is, en leid mij op de eeuwige weg.

Zoetermeer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen