BIDDAG

Laat de priesters, des Heeren dienaars, wenen tussen het voorhuis en het altaar, en laat hen zeggen: Spaar Uw volk, o Heere, en geef Uw erfenis niet over tot een smaadheid, dat de heidenen over hen zouden heersen; waarom zouden zij onder de volken zeggen: Waar is hunlieder God? Joel 2 : 17.

In de voorafgaande verzen kunnen we lezen dat de Heere bevel geeft tot het houden van een dag van afzondering, - een zogenaamde „verbodsdag". Blaast de bazuin te Sion, heiligt een vasten, roept een verbodsdag uit. verzamelt het volk en heiligt de gemeente. Het doel hiervan was dat Israël door-algemene verootmoediging en bekering de Heere zou verbidden. En dat de Heere Zelf dit bevel uitvaardigt, wijst erop dat Hij op zulk een algehele verootmoediging ook bereid was om Zijn volk genade te bewijzen. Immers, de nederige bewijst de Heere genade en de ootmoedige is Hem welgevallig. Dit gold in Israels dagen en is ook nu nog van kracht en Gods Woord geeft hier vele voorbeelden van.

Dus van Sions hoogten moest de bazuin geblazen opdat ieder het zou horen en niemand zou achterblijven en zo moest er een „vastendag" worden gehouden. Een dag om zich te onthouden van spijs en drank en er daardoor uitdrukking aan te geven hoe men zichzelf veroordeelde om de zonden die bedreven waren, om te bekennen brood, spijs en drank onwaardig te zijn, om te beloven van de zonden te vasten en op' te houden en ten laatste om de innerlijke smart over de zonden te kennen te geven en er verzoening voor te zoeken bij die God die menigvuldig vergeeft, 't Moest een „verbodsdag" zijn, dat wil zeggen een dag waarop ieder alle hand- huis- en akkerwerk verboden was. Dus een dag van algehele afzqndering, een ware boete- en bededag. Verzamelt het volk. Ja, zelfs niemand mocht achterblijven. Geen grijsaard en geen zuigeling, de bruidegom ga uit zijn binnenkamer en de bruid uit haar slaapkamer, 't Was. ernst, heilige ernst.

Heiligt de gemeente, dat wil zeggen zich volkomen af te zonderen, zich van al het wereldse af te trekken, het alleen van God te verwachten, ziende op het grote Offer dat Israël in de schaduwen werd voorgesteld.

Zo moest dus Israël vergaderen en zou het ook ons niet betamen wanneer we biddag houden dat zulks niet gebeurt door een gedeelte der gemeente, maar ook door elk en een ieder, maar dan ook in een geest van ware boetvaardigheid. Zou oi^ze biddag niet een dag moeten zijn om ons te „heiligen", dus ons af te zonderen en al het wereldse uit onze huizen en harten uit te bannen. Ja, een dag om het alleen van de Heere te verwachten en om ziende op Jezus, de grote Middelaar en Voorbidder onze smekingen op te zenden.

En wanneer dan op deze wijze het volk vergaderd was, moesten de priesters, des Heeren dienaars, wenen tussen ^het voorhuis en het altaar. Op de plaats waar de priesters gewoon waren hun werkzaamheden te verrichten moesten ze nu als vertegenwoordigers van een schuldig volk „wenen" voor het aangezicht des Heeren. Ze moesten met hun rug naar het brandofferaltaar staan, waarin wordt afgebeeld dat degenen die in het gebed tot God willen naderen, de Heere Jezus en Zijn offer tot ruggesteun en grond moeten hebben. Hun aangezicht was dan gekeerd naar het heilige der heiligen, naar de troon van God, waarvoor hei gouden reukaltaar was, waarin ons geleerd wordt dat alleen doof Jezus' voorbidding toegang is tot God.

Zo moesten de dienaars des Heeren voorgaan in de vergadering en de mond Gods zijn tegenover het volk en de mond des volks tegenover God. Wie anders zöu in de bres staan om Gods toom af te wenden, dan zij, wiens taakhet is in gewone gevallen bemiddelaars te zijn. < En zo zijn dus Gods knechten 'bemiddelaars tussen God en het volk. Ze staan voor Gods aangezicht met de noden, belangen en behoeften van het volk en worstelen zo lang tot de grote Voorspreker bij de Vader hun zaak overneemt. Dit is hun blijdschap des harten om hun zaken bij God kwijt te raken.

Dezen nu moesten „wenen", dat wil zeggen door hun tranen betonen dat de zonden hun tot smart waren. Ja, door de tranen blijk geven van hartelijk berouw én door hun tranenwater als het ware Gods toorngloeden uitblussen.

Evenwel, niet alleen van Gods knechten, maar ook van al Gods kinderen waren de Oud Testamentische priesters voorbeelden. De Heere Zelf noemt ze een uitverkoren geslacht, een Koninklijk priesterdom. En van dit priesterdom wil - en eist de Heere hetzelfde als oudtijds van de priesters. O, volk, ween dan, vanwege de zonden en ongerechtigheid. Ja, toon boete en berouw, om zo nog verschoning af te smeken. Keer u tot Hem, Die op de troon zit, u verlatend op Jezus Christus en Zijn eeuwig geldende gerechtigheid. En het gebed daartoe legt de Heere Zelf op de lippen, want laat hen zeggen: Spaar Uw volk, O Heere, en geef Uw erfenis niet over tot een smaadheid.

O, welk een voorrecht, als we ons zo tot God mogen wenden en bidden of Hij ons nog sparen en verschonen wil. Of Hij ons volk, dat het met ons vorstenhuis zo diep verzondigd heeft, nog sparen wil. Of Hij onze overheid nog sparen wil voor blindheid, verharding, verzet tegen Gods geopenbaarde wil, voor tirannie en gewetensdwang. O, spaar nog voor Uw oordelen die we zo waardig zijn, voor oorlog, honger.

revolutie, ongeloof, bijgeloof en verdere doorbreking van socialisme en communisme en verdere doorwerking van het moderne heidendom, men denke aan de op stapel staande abortuswetgeving. Bovenal, spaar Uw kerk, neem de kandelaar des Woords niet weg, laat er in Sion nog geboren worden en geef nog kiiechten om Uw Woord te bedienen. Spaar voor wereldgelijkVormigheid, dwaling en valse leer. Spaar en bewaar onze jeugd bij Uw Woord en houdt ze staande temidden van zovele verzoekingen. O, dit alles te bidden is betamelijk, namelijk te bidden voor ons volk, maar in onze tekst staat Uw volk, en dat is een bijzonder volk. Het volk waarmee de Heere Zijn verbond is aangegaan. Het volk dat de kurken zijn waar de natie en de kerk op drijft, die de ware voorbidders zijn en wanneer die gemist worden is alles verloren. En wat komt het er voor een ieder op aan of we tot dat volk behoren. Of we door wederbarende genade in dat Sion zijn ingelijfd. Uw volk en Uw erfenis, en dat mag pleitgrond zijn in het gebed. De uitdelging van dat volk zou in strijd zijn met Gods eigen Woord en beloften. Dan zouden de heidenen zeggen: Waar is nu hun God? Die God die gezegd heeft; 'k Zal nooit herroepen hetgeen Ik eenmaal heb gesproken, 't Geen uit Mijn lippen ging blijft vast en onverbroken.

Geef Uw erfenis niet over tot een smaadheid. Ziende op Israël zouden ze tot een smaadheid worden, wanneer ze in armoede en ellende werden overgegeven. Als ze verarmd en onmachtig werden en zo de heidenen over hen heersen zouden. En zo is 't ook met het geestelijk Israël. Als. ze arm worden in geloof, in liefde, in betrouwen, in godsvrucht en godzaUgheid. Als ze onmachtig worden omdat God Zich verbergt. Omdat Hij geen bediening schenkt en Zijn Geest inhoudt. Als ze hun sieraad van ootmoed verliezen en zich gaan verheffen. Dan gaan de heidenen over hen heersen, van buiten en vooral van binnen. O, daarom dit gebed. De eer des Heeren mocht Zijn volk op het hart zijn gebonden en dan zullen de heidénen nooit kunnen zeggen: Waar is hun God.

Rotterdam-C.

Ds. A. F. Honkoop.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen