Rondom het dove kind

(2)

„Effatha" is wel het eerste bijbelwoord waaraan velen denken als het over doofheid gaat. En geen wonder. Wie herkent hierin ook niet de naam van het zo bekende christelijke instituut voor dove kinderen. De kinderen op school horen er over vertellen. Ze praten er. thuis met hun ouders over. Dat is een mooie gelegenheid om dan de bijbelse geschiedenis op te slaan en het betreffende verhaal - met de kinderen - te lezen. We vinden dit bijbelwoord in het 34ste vers van Markus 7.

Niemand minder dan de Heere Jezus sprak dit woord. De betekenis staat er gelijk achter. „Effatha! dat is, wordt geopend." U leest de hele geschiedenis er wel op na, met uw kinderen, liefst met gebruikmaking van de kanttekeningen van Onze oude vertrouwde Statenbijbel. U vraagt wellicht waarom? Om reden we uit de kanttekeningen een duidelijker beeld krijgen van de geschiedenis. En daar gaat het toch om als we onze kinderen trachten te onderwijzen. Laat ze ook al vroeg weten dat we een Statenbijbel hebben. Laat ze zien dat vader en moeder daaruit lezen en van daaruit ook de kinderen onderwijs geven. Tijdens Zijn omwandeling op aarde heeft de Heere Jezus er velen genezen met oplegging der handen. Ditmaal tekent Markus ons een afwijkende behandeling. Hij stak eerst Zijn vingers in de oren van de doofstomme die tot Hem gebracht was. Hij raakte ook zijn tong aan. De kanttekening vermeldt hiervan de zin: „omdat tussen dezelve en de kracht Gods, in het doorboren van de oren en de losmaking van de tong enige gelijkenis is." Dan lezen we ook dat Jezus „opwaarts" zag. Hij bad tot Zijn Vader. Maar ook lezen we dat Hij zuchtte. Dit laatste was vanwege '„het medelijden over de ellende der mensen_5 waarvan deze man als een spiegel was". Daarna pas klnkt het zo bekende bijbelwoord „Effatha". Bemerkt u nu wel dat de kanttekeningen een duidelijker beeld geven? Natuurlijk gaan we hier niet vergeestelijken. Het gaat ons over een werkelijk doofstomme, die horende en sprekende gemaakt werd. Daartoe was het machtwoord van de Heere Jezus voldoende. We lezen immers in genoemd Schriftgedeelte: „En terstond werden zijn oren geopend en de band zijner tong werd los, en hij sprak recht." Hoevele ouders zouden zulk een wonder ook niet begeren voor hun doof kind. Misschien vragen sommigen zich af, kan dat dan niet meer? Of, is Zijn hand verkort? Dan moeten we neen zeggen. Deze opmerkelijke wonderen met rechtstreekse onmiddellijke genezing geschiedden vele malen tijdens de omwandeling van Jezus op de aarde. Van deze wonderen ging een prediking uit, deze wonderen zetten kracht bij aan de prediking van de Heiland. Nu zijn wij aan de middelen gebonden.

Wel, wat behoorden we uit te zien dat de Heere oils allen de oren eens doorboorde. In geestelijk opzicht zijn we immers allen even bhnd. Maar terzake. We gaan terug naar ons dove kind.

Dat kind moet heel wat missen. Wel eens bij stilgestaan? Ook de ouders van horende kinderen? Wij vernemen vele geluiden. Soms wel eens te veel, zodat we van geluidsoverlast spreken. Daar heeft het dove kind geen weet van. En u begrijpt wel dat dit een verarming in zijn opgroeiend leventje meebrengt. U bemerkt dat reeds bij oudere dove mensen. Ze kijken je gedurig aan als je in gesprek bent met anderen. Ze missen wat. De uitdrukking hunner ogen zegt ons, dat er in hen veel omgaat, meer dan wij denken. Ze willen immers ook weten waar het over gaat.

Wat zijn we dan ook dikwijls hard en wat gaan we dan veelal maar koud uit van het feit: hij of zij is nu eenmaal doof Niet alzo bij die grote medelijdende Hogepriester. We schreven het reeds hiervoor: Hij zuchtte. Hij was vervuld met mede-lijden. Peilt ni de inhoud van dat woord? Me-de-lij-den.. .dat gaat niet aan je voorbij.

Wat een verschil tussen een dove baby en een horende baby. U ziet die kleintjes ongetwijfeld wel eens liggen in de wieg. Wat zijn ze bewegelijk. Geen wonder. Ze vangen allerlei geluiden en geluidjes op. Ze gaan de stemmen kennen en herkennen. Vooral moeders stem. Het lachje op het gezichtje zegt al genoeg. Zowel de baby als moeder zijn tevreden. Het dove kind moet hieromtrent veel missen. Niet minder de moeder van dat dove kind. Bij dit laatste staan we wel eens te weinig stil. Bij een doof kind ontwikkelen de andere zintuigen zich sterker, zoals het gezicht en het gevoel. Zo'n kind ziet veelal plotseling zijn moe- • der over het wiegje. Het hoorde immers moeder niet aankomen. Wat is de schepping toch groot en wat zien we er betrekkelijk weinig van. Wat waarderen we het over het algemeen genomen weinig als alles „normaal" mag zijn. De hele schepping verkondigt ons immers het werk Zijner handen. Gelukkig wordt het nog opgemerkt.

Een blijde jonge moeder schreef ons pas nog over haar jongste kleine. Een enkele zin mag ik wel noteren om het bovenstaande te illustreren. „Onze zoon maakt het prima. Hij weegt al ruim 9 pond. Het prille is er al weer een beetje af Hij ligt zo te luisteren en te kijken." Met recht: het leven een wonder. Ik denk nu terug aan hetgeen wijlen Ds. Fraanje zei: „Het kind is een gave Gods". Maar dan ook dat dove kind! Moeder en de huisgenoten zullen zich anders moeten opstellen tegenover zo'n doof kindje. De liefde tot zo'n kindje zal er niet minder om zijn. In vele gevallen juist meer. We moeten niet te gauw medelijden hebben met zulke kinderen ea met de ouders ervan. Maar begrijp me goed. Wel mede-lijden maar dan een mede-lijden wat zich uit in een hartelijk mede-leven.

D.

J.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen