Verachtering in de genade Gods

We lezen in Hebreen 12 : 15: "Toeziende dat niet iemand verachtere van dë genade Gods".
Wat hebben we daar onder te verstaan? Letterlijk betekent verachteren: ergens ontbreken. . . ergens gemist worden. We lezen in Hebreen 4 : 1:"Laat ons dan vrezen dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan, nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn." Dat is, tot het voorgestelde doel niet gekomen. Verachteren betekent ook dat iemand iets ontbreekt.
We vinden hetzelfde Griekse woord in Joh. 2 : 3: "en als er wijn ontbrak. . ." Wat er zou moeten zijn, ontbreekt. Verachteren betekent ook achteruit gaan in het bezit van iets, door achterblijven zich van iets versteken.
We lezen nu nogmaals Hebreen 12 : 15: "Ziet toe, dat niet iemand verachtere van de genade Gods." De natuur van de wedergeborene is te groeien en vrucht te dragen. Het is de opdracht en de wil van de Heere om op te wassen in de kennis en genade van de Heere Jezus Christus.
Het is Gods belofte in Psalm 92: "De rechtvaardige zal groeien als een palmboom, hij zal wassen als de cederboom op Libanon. Die in het huis des Heeren geplant zijn, dien zal gegeven worden te groeien in de voorhoven onzes Gods."
In Psalm 84 zingt de dichter Zij gaan van kracht tot kracht. . . Dat is het leven des geloofs met de Heere door de bediening van de Heilige Geest. Het is het leven der genade door en met Jezus Christus. Die gemeenschap met Christus moet bewaard en beschermd worden in een leven van heiligmaking. Dat lezen we in Hebreën 12 : 14: "Jaagt de vrede na met allen en de heiligmaking, zonder welke niemand de Heere zien zal." Gods kinderen kennen in hun leven een geestelijke wintertijd, dan zien ze geen groei en geen vruchten. Er zijn tijden van geestelijke strijd en aanvechtingen. Maar dat is niet hetzelfde als verachtering in de genade. De geestelijke strijd en aanvechtingen gaan meestal gepaard met veel gebed en worstelingen aan de troon der genade. Onder strijd en aanvechtingen zijn er ook veel ondervindingen van Gods hulp en nabijheid. De vrucht daarvan is een opwassen in de kennis en de genade van de Heere Jezus Christus. Een meer en meer leven uit en met Christus. Verachteren van de genade Gods is een missen van Gods verborgen omgang. Een ontbreken van de gemeenschap met de Heere. Een niet verkeren aan de troon der genade. Het is het tegenovergestelde van groeien en vrucht dragen. Het is een minder worden en afnemen van de oefeningen des geloofs. De omgang met de Heere wordt minder. Het gebedsleven kwijnt en de kracht wordt er in gemist. Simson merkt dat de Heere van hem geweken is als hij zijn hoofd in de schoot van Delilah heeft gelegd! Als de Bruidegom vertoefde vielen ook de wijze maagden in slaap. We lezen dat de bruid in Hooglied 5 de Bruidegom liet kloppen en dat ze geen gemeenschap met Hem verlangt. Dat is verachtering in de genade Gods. De zonde krijgt dan vat op ons, de wereld trekt en we geven meer en meer toe aan de lusten van het vlees. De zonde verbreekt de gemeenschap en het leven met de Heere. Al Gods kinderen hebben te waken tegen de gevaren die hen omringen en de verzoeking van de boze te weerstaan.
Laat ons afleggen de zonde die ons lichtelijk omringt!
De zonde die hier bedoeld wordt is de zonde van de begeerlijkheid des vleses, die uit de overblijfselen van de verdorven natuur opkomen. En ons in de christelijke loop hinderen.
Waaraan herkennen we de verachtering in de genade? Het is meestal een proces dat langzaam verloopt. We worden meer en meer aardsgezind. Het tere leven en de omgang met de Heere worden minder. Zondige gedachten en begeerten worden niet bestreden maar gevoed. De geestelijke kracht wordt minder. Het afhankelijke leven met de Heere wijkt. De oefeningen van het geloof, de liefde en de hoop worden minder. Er wordt minder gebruik gemaakt van Christus, waartoe Hij van de Vader gegeven is, namelijk tot gerechtigheid, heiligheid en verlossing. Men zoekt het leven in het doen van de wet, in eigen kracht. Meestal twijfelt men aan de staat of verwerpt men de staat. Men geeft de schuld aan de Heere, men zegt: de Heere heeft me verlaten. De beproevingen die de Heere op hun weg brengt worden verkeerd toegepast. Jacob zegt: al deze dingen zijn tegen mij. Door moedeloosheid en krachteloosheid wordt het licht gedoofd. Ongeloof en twijfel krijgt de overhand. De Heilige Geest onttrekt Zich meer en meer. Er wordt wel eens gezegd dat Christuskennis en zelfkennis samen gaan. Verachtering in de genade is het achteruit gaan in de kennis en de genade van de Heere Jezus Christus, en achteruitgang in de kennis van eigen hart. We geven anderen de schuld van eigen dorheid en leegheid. We geven de Heere de schuld en zeggen: de Geest is geweken. We geven de kerk de schuld en zeggen, de kerk gaat zo achteruit. We geven de prediker de schuld en zeggen: we missen wat in de preek. We hebben geen erg in de dorheid en geesteloosheid van eigen hart. We hebben er geen erg in dat we zelf wat missen en dat we zelf de oorzaak zijn dat het Woord geen kracht doet op ons hart. We dempen zelf de Fontein, waaruit het Water des Levens vloeit. We gooien de emmer weg waarmee het water geput moet worden. En daardoor verachteren we steeds meer van de genade Gods. Ons hart wordt steeds minder ontvankelijk voor de boodschap die gebracht wordt. En we houden ons op de been met wat vroeger gebeurd is in ons leven. De Heere doet de rechtvaardige groeien en vruchtdragen als de palmboom. Hij heeft ze geplant in de vette grond van de genademiddelen. Verachteren in de genade Gods ontstaat vaak door het niet of harteloos en haastig gebruik van die middelen. Het is meer een haastig vervullen van een plicht dan een hartelijk zoeken van de Heere. We hebben er ook geen tijd meer voor, we zijn te druk met dingen van de wereld en met onszelf. Velen klagen over de donkerheid van de tijd waarin we leven. Velen vragen: waar mag toch de genade van de oude tijd wel wezen? Laten we ons bij het beantwoorden van deze vragen afvragen: Is de Heere veranderd? Is de kracht van Zijn Woord verminderd? Is de macht van de Koning verbroken? Gods Woord leert ons, dat de Heere en Zijn Woord niet veranderen, en dat de kroon eeuwig bloeit op het Hoofd van Davids grote Zoon. Verachtering in de genade is onze schuld. We hebben toegegeven aan de zonde en de wereld en aan eigen zondige begeerten. We hebben de Heilige Geest bedroefd en geblust. Dat is de oorzaak van de verachtering in de genade. Maar de Heere is getrouw. Hij wil in die toestand niet laten. De Heere zegt in Hebreën 12 : 12: "Richt weder op de trage handen en de slappe knieën. Maak rechte paden voor uw voeten, opdat hetgeen kreupel is, niet verdraaid worde, maar dat het veelmeer genezen worde." De Heere wil de rokende vlaswiek niet uitblussen en het gekrookte riet niet verbreken. De Heere wijst in Openbaring 2 : 5 naar de weg terug: "Bekeer u en doe de eerste werken." Keer terug tot het leven des geloofs en heb Mij lief met uw gehele hart.
Zeg tot de zonde, de wereld en de begeerlijkheden des vleses: henen uit. Doe de eerste werken, dat is het zoeken van de Heere en het hongeren en dorsten naar de gerechtigheid van Christus. Dat is een leven in afhankelijkheid van Hem. Dat is de zonde haten en vlieden en vrezen om iets te doen, te denken of te willen dat tegen de wil des Heeren is. De eerste werken, dat is de Heere in alles nodig hebben. Dat is met lege vaten als een onwaardige tot Hem komen opdat Hij uit Zijn volheid genadiglijk vervullen zal. Dat is als een arme zondaar smeken om Gods genade en gemeenschap. Dat is een leven door en met Gods Woord. Dat is een leven van verootmoediging en boetvaardigheid. Dan komen we niet verder dan Paulus: "Wie zal mij verlossen van het lichaam der zonde en des doods?" Dan hebben we lage gedachten van onszelf en hoge gedachten van God en Christus. Hebt u uw leven hierin getekend gezien, kinderen des Heeren? Kom dan eens tot uzelf. Hoe was het voorheen en hoe is het nu? We lezen van de verloren zoon, dat hij tot zichzelf kwam. Hij dacht: zovelen hebben het zo goed bij mijn vader en ik verga van honger. Maar bij die wetenschap liet hij het niet, hij vervolgde: ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en zeggen: Vader, ik heb gezondigd voor de hemel en voor U, en ik ben niet waardig om Uw zoon genaamd te worden. Nee, er is geen verdienste of een voorwaarde in ons berouw en wederkeren. De Heere wil uit genade om Christus' wil goedgunstig opheffen uit het stof. Gods kind kan verachteren in de genade Gods, maar hij kan niet uit de staat der genade vallen. De Heere Jezus heeft voor hen gebeden, dat hun geloof niet zal ophouden. Daarom, die Hem verwachten zullen de kracht vernieuwen. Toeziende. . . dat niet iemand verachtere van de genade Gods. Die meent te staan zie toe dat hij niet valle. We zien uit naar de groei en de bloei van de kinderen Gods. We zien uit naar de vrucht van het leven des Geestes in het hart van zondaren. En we bidden: Ontwaak, Noordenwind en kom, gij Zuidenwind, doorwaai de dorre hof van Uw kerk.
Lezers, u zult begrepen hebben dat het hier gaat over het leven van Gods kinderen. En we vragen: bent u al een kind van God? Wie dat zijn lezen we in Rom. 8 : 1 4 : "Zovelen er door de Geest Gods geleid worden zijn kinderen Gods." Ik hoop dat deze overdenking moge zijn tot ontdekking, onderwijzing en vermaning. Dat het voor ons allen een aansporing moge zijn om de Heere te zoeken voor het eerst of bij vernieuwing.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen