Uit de literatuur

Lente

Het zuiver zaad, verstorven in de voren, werd levend in de oude trouwe grond; 't vermocht de harde kluiten te doorboren, door dauw verkwikt en dagelijks bezond.

De groene spruiten wassen straks tot koren, een teken van het heilige verbond, dat na de vloed Uw oude knecht mocht horen, toen hij genade in Uw ogen vond.

Zal in Uw Kerk de lente nog eens stralen, dat overal het nieuwe leven spruit en bloemen in Uw gaarde staan te pralen?

O, stort Uw Geest op dode akkers uit. Laat stromen regen zeegnend nederdalen. O, Levenszon, verkwik het kleumend kruid.

Marinus Nijsse.

Dit gedicht is een sonnet. Een van de kenmerken van deze dichtvorm is de wending na meestal de achtste regel. Men noemt dat ook wel de "keer". In het deel dat eraan vooraf gaat, schetst de dichter gewoonlijk een concreet voorval, het deel erna heeft een meer beschouwend karakter, een soort toepassing.

We vinden deze tweedeling ook in ons gedicht. In het octaaf (eerste twee strofen) beschrijft Nijsse de ontluikende lente, het nieuwe leven. In het sextet (de laatste twee strofen) past hij het beeld van de lente toe op het geestelijk leven. Hij gebruikt dus feitelijk een gelijkenis, evenals Christus dat zo vaak deed.

Ik vermoed dat het gedicht verder voor zichzelf spreekt. Het is een vers, doortrokken van de Bijbelse visie op zowel het natuurlijke als het geestelijke leven.

Gouda,

J. Koppejan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen