Ontmoetingen in de Sovjet-Unie

(2)

Vanuit Moskou vertrokken we met een binnenlandse vlucht via Omsk naar de stad Irkoetsk. Irkoetsk heeft een tijdsverschil van 5 uur (later) met Moskou, dus met de reistijd van 8 uur gaat daar een dag mee verloren. Ons doel in Siberië is om kennis te maken met de familie Joedintsev die zich in Moechorsjibir gevestigd hebben om het Woord van God te verkondigen onder het volk van de Boerjaten. Het is een plaatsje ten zuiden van de hoofdstad van Boerjatië in het grensgebied met Mongolië en China.

Vooraf hebben we in Irkoetsk nog een ontmoeting met David Pievnjov, een voorganger die ook deel uitmaakt van de overkoepelende Broederraad van de niet-geregistreerde Baptisten. Hij is verantwoordelijk voor al de gemeenten in het uitgestrekte Siberië. Hoewel er maar enkele uren beschikbaar waren om met elkaar van gedachten te wisselen had deze man er 28 uren voor gereisd om ons te ontmoeten. Naar het mij voorkwam een man, in wiens leven Gods Woord zijn kracht had mogen doen, die op een eerlijke wijze informeerde over de zegeningen maar ook over de vele noden in deze gemeenten. Er is hier een groot gebrek aan predikers, zodat deze man dagen en soms wekenlange reizen maakt om in de vele kleine (huis-)gemeenten van tijd tot tijd de sacramenten te bedienen.

Wat we overal in Rusland hoorden is de opmerkelijke groei in de gemeenten en dan voornamelijk door ongelovigen die zich onder de waarheid van Gods Woord voegen. Sommige gemeenten zijn in korte tijd verdubbeld. Vooral in Siberië is de toename groot, hetgeen echter ook veel problemen met zich meebrengt.

In Novosibirsk kwamen het laatste jaar 140 mensen uit de wereld tot de gemeente. Toch relativeerde deze voorganger dit door ook op te merken dat niet allen standhouden. Bij velen zwakt het op den duur weer af, zodat zij - soms door tegenstand in de familie-weer geheel terugvallen in hun oude leven. Van deze 140 mensen zijn er vijftig die trouw de samenkomsten bezoeken en van wie een deel zich ook door de doop aan de gemeente verbonden heeft.

In Irkoetsk zelf is een kleine huisgemeente van ongeveer veertig mensen. In Novosibirsk is er een grote gemeente van drie-a vierhonderd zielen. Een deel van deze gemeenten is zeer getrouw om het Woord van God ook uit te dragen in de dorpen in de omgeving. Maar, zo vertelde deze voorganger, deze vormen van evangelisatie brengen weer vele nieuwe zorgen en verantwoordelijkheden met zich mee, die vragen om meer arbeiders in de Wijngaard. Wat moeten we doen als er in die dorpen mensen tot bekering en erkenning van de waarheid komen? Ze alleen achterlaten? Zulke mensen hebben toch leiding en onderwijs nodig? Toch is er, juist in deze gebieden grote belangstelling, zelfs honger naar het Woord van God als Brood des Levens. We bemerkten iets van de worsteling waarin de gemeenteleiders verkeren om met wijsheid en inzicht de rechte wegen te gaan. Enerzijds het verlangen het Woord uit te dragen nu daarvoor de mogelijkheid aanwezig is, anderzijds het gebrek aan predikers. Bijbels en goede vormende lectuur. Er zijn door de gemeente van Novosibirsk ook contacten met wees-en kindertehuizen, waar de deur openstaat om de kinderen (2000) met de Bijbel in contact te brengen. We bespraken de mogelijkheid hieraan in de toekomst misschien vanuit Nederland iets te doen.

Na deze korte maar toch wel wezenlijke ontmoeting reisden we (15 uur) met de trein naar Oelan-Oede, de hoofdstad van Boerjatië vanwaar we nog drie uur met een oude bus over de besneeuwde wegen door de bergen reden naar Moerchosjibir. De familie Joedintsev is afkomstig uit de Oekraïne, waar de vader voorganger was van een grote niet-geregisteerde gemeente. Na jaren gevangenschap in een strafkamp, werd hij tenslotte verbannen naar dit verre oord, duizenden kilometers van zijn gemeente en vrienden verwijderd. Dit gezin kreeg ook in Nederland grote bekendheid doordat ook de vrouw en moeder (het gezin telt 13 kinderen) veroordeeld werd tot een 2-jarige straftermijn. In 1987 heeft het Comité Vrouwenbonden zich er voor ingezet dit ongedaan te maken. Er is in vele kerken en op vele verenigingen gebeden voor dit gezin. En hoewel we ons er voor moeten wachten om directe verbanden te leggen is het toch opmerkelijk dat enkele dagen nadat de straftermijn zou ingaan het vonnis tegen Serafima Joedintseva werd vernietigd. Na haar vrijspraak werd het mogelijk om zich met haar kinderen bij haar man te voegen in het verbanningsoord te Moechorsjibir. Zij verwisselde vrijwillig het zonnige klimaat van de Oekraïne met het barre oord daar in Siberië. Hier kwam zij terecht temidden van de Boerjaten. Een volk dat deels Boeddhistisch en deels nog in puur heidendom leeft. Ik heb er de heilige bomen gezien waar men bidt en offert om de geesten gunstig te stemmen.

In 1988 kreeg het gezin door de ver­anderingen in de praktijk amnestie, zodat zij weer in vrijheid terug konden keren naar hun woonplaats in de Oekraïne. De nood van dit gebied waar miljoenen mensen voortleven zonder kennis van de Heere en Zijn dienst, bracht het gezin echter tot het besluit om onder de Boerjaten te blijven wonen. Broeder Joedintsev werd als voorganger losgemaakt van de grote gemeente in Chartsyzsk en kreeg een opdracht tot zending en evangelisatie in dit gebied. Hoewel zij in de Oekraïne een groot huis bewoonden en enkelen van hun kinderen daar reeds gehuwd zijn, wonen zij nu met 10 gezinsleden in een kleine, van boomstammen gebouwde Siberische blokhut van zeven bij zes meter.

Twee gehuwde zonen hebben zich bij hen gevoegd met als doel om hun vader in deze dienst zoveel mogelijk bij te staan. Joedintsev heeft eveneens tot taak om de enkele verstrooide christengezinnen in dit deel van Siberië pastorale zorg te verlenen. Door zijn arbeid zijn er in diverse plaatsen nu kleine groepjes Christenen ontstaan die elke zondag samenkomen rond het geopende Woord van God. In Nerjoengri is een groep van 20 mensen en in Oelan-Oede is nu een groepje van zeven mensen. In deze laatste stad probeert men ook door middel van een straatbibliotheek de mensen in contact te brengen met de Bijbel. In Moechorsjibir houdt men elke zondag huissamenkomst die onregelmatig ook door belangstellende dorpsbewoners wordt bezocht. In de zomer van 1990 heeft een vrouw uit de Boerjaten zich bij de huisgemeente aangesloten, die reeds enige maanden trouw de bijeenkomsten bezocht. De vrouw is arts en daarom min of meer bekend in het dorp. Toch zijn ook hier de Joedintsevs voorzichtig in hun blijdschap omdat de vrouw nog niet geheel los is van de oude volksgebruiken. Niettemin is het de eersteling uit het volk van de Boerjaten. En we weten ook uit het zendingswerk dat het vaak van groot belang kan zijn voor de toekomst. Ook hier kwam tijdens de gesprekken telkens weer de nood naar voren: zovele volkeren en stammen die nog onbekend zijn met het Woord van God, het gebrek aan predikers. Men bezoekt van hieruit (dagenlange reizen) de Jakoeten, de Jewenken, en probeert het zaad van het Evangelie te strooien. Wanneer ik opmerk: "Kunnen er dan uit de Russische republiek of uit de Oekraïne niet meer predikers komen om dit werk ter hand te nemen? " antwoordt Andrej, een van de gehuwde zonen; "Jawel, om iets te worden en te zijn wil men wel ko men, maar om je leven op het altaar te leggen, afstand te doen van alle gemakken en in deze primitieve omstandigheden de voetstappen te drukken van de Meester, is niet iets wat wij zelf verkiezen."

Wat mij bijzonder trok in dit gezin was de liefde en saamhorigheid die in vele kleine dingen, juist ook in de omgang met elkaar tot uitdrukking kwam.

Het was een tijdrovende en moeitevolle reis om hier te komen, maar het was ook een voorrecht om een ogenblik in dit deel van de Wijngaard des Heeren te mogen verkeren en te mogen waarnemen hoe ook in het uitgestrekte Siberië mensenkinderen gebruikt worden om tot in de verste uithoeken van dit onmetelijke land het Woord van God bekend te maken.

Na 21 reisuren met bus, trein en vliegtuig kwamen we weer terug in Moskou. De laatste middag was ik in Moskou nog getuige van een indrukwekkend gebeuren. Ik schreef reeds over de straatbibliotheken. In vele gemeenten verzamelt men de geestelijke lectuur die onder de Christenen beschikbaar is om deze d.m.v. straatbibliotheken uit te lenen aan ongelovigen. Met vele lezers van deze bibliotheken ontstaan gesprekken en soms ook intensieve contacten. Als er mogelijkheden zijn een zaalruimte te huren belegt men van tijd tot tijd samenkomsten voor de lezerskring van deze bibliotheken. Er wordt gebeden, een korte meditatie gehouden en gezongen. De mensen zijn volop in de gelegenheid vragen te stellen.

Zo was ik de laatste middag nog in de gelegenheid zo'n bijeenkomst mee te maken. Voor ons in Nederland is dit onvoorstelbaar! Een paar honderd mensen uit de wereld in een volgepropte zaal, tot in de hal stonden ze samengepakt. Over elkaars hoofden heen werden briefjes met vragen doorgegeven: Wat is zonde? Wie is God? Hoe vind ik vergeving van zonde? Wie heeft de Bijbel geschreven? Hoe weetje, dat de Bijbel de Waarheid is? Hoe kun je God leren kennen? Wat is genade? Om twee uur begon deze samenkomst en om kwart over vijf moest ik vertrekken om mijn vliegtuig naar Nederland te halen en nog stonden al deze mensen gespannen en met aandacht te luisteren naar de antwoorden die gegeven werden.

Het was de laatste indruk die ik meenam naar huis. Het grootste land van de wereld ontwaakt! Miljoenen mensen vragen er om de Bijbel en naar de zin van ons bestaan. Beschamend in meer dan één opzicht! Ik meende er goed aan te doen u van deze reisindrukken op de hoogte te stellen, opdat duidelijk mag worden dat de Christenen in Oost-Europa en de Sovjet-Unie ons gebed en onze steun nodig hebben. We zijn dankbaar voor het vele goede werk dat door de organisaties Kom Over En Help en Friedensstimme mag worden verricht in deze landen.

Het is goed deze organisaties steun te bieden. We zijn mede door deze reizen overtuigd geworden dat ervaring en gedegen kennis van de plaatselijke omstandigheden onontbeerlijk zijn. Persoonlijke initiatieven en plaatselijke acties zouden we daarom graag kanaliseren door middel van de deputaatschappen die onder Synodeverantwoordelijkheid met genoemde organisaties in de toekomst de projecten vaststellen die vanuit onze gemeenten het meest doelmatig gesteund kunnen worden.

Nunspeet,

ds. L. Blok.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen