Water: Een levenwekkende kracht

(3)

Na de verwoestende kracht en de reinigende kracht van water, willen wij nu in een derde artikel stilstaan bij de levenwekkende kracht van water. Water betekent immers leven. Er zijn op deze aarde woestijngebieden met zeer vruchtbare grond. Toch groeit daar niets. Hoe komt dat? Er is geen water. Geen water betekent de dood voor mens en dier en plant. Wanneer de dorre woestijn bevloeid wordt, komt overal het leven tevoorschijn. Dan zal die woestijn bloeien als een roos. Zo heeft water een levenwekkende kracht.

Door heel de Schrift heen wordt het water gebruikt als een beeld voor de levenwekkende kracht Gods. In de eerste hoofdstukken van de Bijbel wordt al over water gesproken als bron van leven. Wij lezen daar, hoe de hof van Eden door het water van vier rivieren vruchtbaar wordt gemaakt. Dat water draagt er (onder Gods zegen) zorg voor, dat het paradijs een lusthof is, waar alles groeit en bloeit en vrucht draagt (Gen. 2). Aan het eind van de Bijbel keert deze gedachte terug. Daar wordt het komende paradijs beschreven als een hof bij een rivier, klaar als kristal. Deze rivier ontspringt uit de troon van God en van het Lam en wordt genoemd de rivier van het water des levens. In de rivierbedding en aan beide oevers staat geboomte, dat zelfs iedere maand vrucht voortbrengt. Zelfs de bladeren dienen tot genezing der heidenen (Openb. 22 : 1-2).

Iets dergelijks vinden wij in de profetieën van Ezechiël. In de ballingschap ziet Ezechiël het visioen van de nieuwe tempel. Van onder de dorpel van de tempel vloeit een waterstroom naar het oosten, die al dieper en breder wordt. Aan de oevers van de stroom ziet de profeet zeer veel geboomte. Uiteindelijk loopt het water uit in de Dode Zee, waar de dood wijkt en overal leven tevoorschijn komt, zodat er vissers staan van Engedi tot aan Eneglaïm toe (Ezech. 47 : 1-12). Dus ook deze tempelstroom brengt een en al le­ ven. Wij vinden dit ook bij andere profeten. Zo beschrijft Jeremia ons de Heere als de Springader des levenden waters (Jer. 2 : 13; 17 : 13).

Christus Zelf herinnert daaraan als Hij uitroept op de grote dag van het feest: Die in Mij gelooft, gelijkerwijs de Schrift zegt, stromen des levenden waters zullen uit zijn buik vloeien" (Joh. 7 : 38). Ook in het gesprek met de Samaritaanse vrouw spreekt Christus over het levende water, dat Hij schenkt: Maar het water, dat Ik hem zal geven, zal in hem worden een fontein van water, springende tot in het eeuwige leven" (Joh. 4 : 14).

Zo zien wij dus, dat door heel de Schrift heen gewezen wordt op de betekenis van water als een levenwekkende kracht. Nog enkele voorbeelden noemen wij. In de woestijn gaf de Heere water uit de steenrots om het grote volk van Israël in het leven te houden (Exod. 17 : 6; Num. 20 : 8, 11). Als in de dagen van Achab heel Israël zucht onder droogte en honger, dan houdt de Heere de profeet Elia in het leven met het water van de beek Krith (1 Kon. 17 : 1-3). In de geschiedenis van Elia en de Baaispriesters op de berg Karmel gaat het om water, opdat het stervende volk van Israël in het leven zal worden behouden. Het antwoord van de hemel op het gebed van Elia is dan een "grote regen". (1 Kon. 18 : 45). Al deze voorbeelden zullen voldoende zijn om ons duidelijk te maken, hoezeer de Schrift over water spreekt als een levenwekkende kracht.

Het zal duidelijk zijn, dat in dit alles een diepe geestelijke betekenis is aan te treffen. Water als levenwekkende kracht komt in Gods Woord dan ook voor als een symbool van Gods zegen en van geestelijke verkwikking. Het is de Heere, Die het geestelijke leven werkt in het hart, maar Die het ook instandhoudt. Die het verlevendigt en verkwikt. Dat wordt aangeduid met het beeld van water. Zo zegt David in Psalm 23: Hij voert mij zachtjes aan zeer stille wateren. Hij verkwikt mijn ziel". Verkwikken heeft hier de betekenis van nieuwe levenskracht schenken. Zoals de herder zijn doodvermoeiende schapen naar het water leidt en doet drinken, zo schenkt de Heere Zijn volk op de reis door de woestijn van dit leven nieuwe levenskracht. Het geestelijke leven kan zo ingezonken zijn, zo dor en afgezakt. Dan moeten wij met de dichter, na alle ontvangen genadeweldaden, nochtans zeggen, in Psalm 119 : 88:

"Gun leven aan mijn ziel, dan looft mijn mond Uw trouwe hulp; stier mij in rechte sporen"

Maar de Heere verlevendigt het dorre hart van Zijn volk door Woord en Geest. Als Hij weer overkomt tot de ingezonken ziel, dan brengt Hijzelf alles mee, dan brengt Hij ook verlevendiging mee. Dan betekent het komen Gods tot de ziel een stroom water op een dor en dorstig land.

Ook bij de profeet Jesaja vinden wij veel, dat water gebruikt wordt als een beeld van het geestelijke leven en de geestelijke zegeningen, waarin Gods kinderen delen. Als in Jes. 32 geprofeteerd wordt over de komende Christus, dan wordt die komende Koning voorgesteld als "waterbekken in een dorre plaats". Daarin ligt opgesloten, dat Christus het leven meebrengt in de dood. Hij heeft het leven immers verworven en Hij past het toe door Zijn Geest. Als Hij zaligmakend tot de ziel komt, dan brengt Hij het waarachtige leven mee. Maar ook als Hij opnieuw komt tot Gods ingezonken volk, dan wordt hun dorre ziel weer verlevendigd. Dan wordt het waar: Want in de woestijn zullen wateren uitbarsten, en beken in de wildernis" (Jes. 35 : 6). Waar niets was dan dood en dorheid, bloeit het leven op! Ja, dan zet Hij de woestijn tot een waterpoel en het dorre land tot watertochten (Jes. 41 : 18). De evangelienodiging is dan ook de nodiging tot het water des levens om niet: O, alle gij dorstigen! komt tot de wateren, en gij, die geen geld hebt, komt, koopt en eet, ja komt, koopt zonder geld, en zonder prijs, wijn en melk" (Jes. 55 : 1). Hier worden al onze geestelijke kooppenningen afgewezen, hier wordt het water des levens weggeschonken om niet, uit genade, want Christus heeft de prijs betaald. Dezelfde lijnen vinden wij ook in het Nieuwe Testament. Ook daar is water een beeld van het waarachtige leven, waarin de Heere Zijn volk doet delen. Boven is reeds gewezen op enkele plaatsen uit het Evangelie van Johannes, die daarvan spreken. Het beginsel van dat leven wordt hier al gekend, de volkomenheid zal straks in de heerlijkheid ervaren worden, want het is eeuwig leven. Vandaar, dat in de Openbaring van Johannes het beeld van water steeds weer voorkomt. "Want het Lam, Dat in het midden des troons is, zal hen weiden, en zal hun een Leidsman zijn tot levende fonteinen der wateren" (Openb. 7 : 17). Christus zegt het: Ik zal de dorstige geven uit de fontein van het water des levens voor niet" (Openb. 21 : 6). Dan zal volkomen in vervulling gaan, daar waar geen dood en zonde meer wezen zal, want Jesaja zegt: En gijlieden zult water scheppen met vreugde uit de fonteinen des heils" (Jes. 12 : 3). Hoe groot is het goed, dat de Heere heeft weggelegd voor degenen, die Hem vrezen! Wij mogen het samenvatten: ater is in de Schrift een beeld van het reddende en levenbrengende heil van God, dat in Christus Jezus wordt geopenbaard. Het is een beeld van leven en zaligheid, verworven door Hem, Die op Golgotha heeft uitgeroepen "Mij dorst!", opdat dorstigen zouden drinken van het water des levens om niet. Dat leven vloeit voort uit de eeuwigheidsdiepten van het welbehagen Gods, waarom de Heere genoemd kan worden de Springader des levende waters.

Zijn er onder degenen, die dit lezen, dorstigen in geestelijk opzicht? Op vele plaatsen spreekt de Schrift ook over de geestelijke dorst naar dat water des levens. In Psalm 42 lezen wij hoe de dichter dorst naar God, naar de levende God. David zegt in Psalm 63 : 2: Mijn ziel dorst naar U!" Ook in het Nieuwe Testament, zo zagen wij reeds, wordt over die dorst gesproken. Als het erop aankomt weten wij eigenlijk niet, wat dorst is. Maar in het oosten, onder de verzengende zonnehitte, wist men dat des te beter! Dorst, dat is die pijn van binnen, dat is die schreeuw om water. Dorst wil zeggen water óf sterven. Zo werkt de Heere nu in het hart van Zijn kinderen, dat geestelijke dorsten. Dat wil zeggen, dat wij onze geestelijke nood hebben leren kennen, dat wij geleerd hebben, dat wij zonder dat water des levens, eeuwig zullen omkomen van dorst. Dorst wil ook zeggen, dat onze geestelijke nood onhoudbaar werd: eef mij Jezus óf ik sterf! Drinken óf sterven! Maar die geestelijke dorst wil evenzeer zeggen, dat wij de waarde en de heerlijkheid van dat water des levens hebben leren zien, zó hebben leren zien, dat onze dorstende ziel zich met reikhalzend verlangen daarnaar uitstrekt. Kennen wij iets van dat geestelijk dorsten? Van nature dorsten wij naar de dingen van beneden. Nooit echter zullen wij daarin vervulling vinden en het zal uitlopen op een eeuwig dorsten zonder één druppel water. Maar die geestelijke dorstigen zullen niet omkomen van dorst, daar zorgt de Springader des levenden waters Zelf voor. Op Zijn tijd zullen zij drinken van het water des levens om niet. "Maar zo wie gedronken zal hebben van het water, dat Ik hem geven zal, die zal in eeuwigheid niet dorsten" (Joh. 4 : 14). Laten alle dorstigen dan moed houden. "De rivier Gods is vol waters" (Psalm 65 : 10). En hier geldt: lles om niet! (Slot)

Zeist,

ds. J.J. van Eckeveld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen