Van Overzee Nationale biddag

Zoals gebruikelijk hebben we hier maart jl. de biddag voor gewas en arbeid gehad. "Ken Hem in al uw wegen en Hij zal uw paden recht maken". We beseffen maar zo weinig hoe afliankelijk we zijn van Gods zegen, ook voor ons dagelijks brood. Toen ik enige weken geleden in Corsica, South Dakota, was, viel het me op dat in een streek, waar gewoonlijk weinig regen valt, en er naar wat buien wordt uitgezien, nu de landerijen zo doorweekt waren door de vele regen, dat de landbouwwerktuigen niet het land op konden. Er werd gesproken van een dreigende ramp, als er niet spoedig warmer en droger weer zou komen. Hier in de "east" echter, waar gewoonlijk genoeg regen valt, was het tamelijk droog dit voorjaar God regeert en Hij alleen kan de wasdom maar geven. En daar wil Hij om gevraagd zijn.

Behalve deze biddag kennen we hier in de "States" nog een andere, door de overheid uitgeschreven "dag van gebed". Ten spijt van alle moreel en godsdienstig verval ook hier, is er nog de uiterlijke erkenning van afhankelijkheid van God.

Nationale biddag

In april jl. ontvingen alle "kerkelijke leiders" in Franklin Lakes een brief van de burgemeester van die plaats. Daarin deelde hij mee dat de "gemeenteraad", in samenwerking met de Staat van New jersey de 4e mei als nationale biddag had uitgeroepen. Hij verzocht ook de kerkelijke gemeente daarvan op de hoogte te stellen en deze dag dienovereenkomstig waar te nemen.

Bij de brief was een kopie gevoegd van het officiële besluit van de As- sembly, de bestuursraad van New Jersey, genomen in maart 1993. Daarin werd ook de reden genoemd waarom dit besluit genomen was. We willen een gedeelte ervan citeren.

"Aangezien de nationale biddag een traditie is, die voor het eerst ingesteld werd door het "Continental Congress" in 1975, en - aangezien het gebed een onderdeel is van het erfgoed van onze natie, en wij, ondanks onze onderlinge verschillen, bijeen moeten kunnen komen in een houding van gebed, omdat 98% van de Amerikanen zeggen dat ze in God geloven, en - aangezien in 1988 een wetsvoorstel dat ieder jaar de eerste donderdag in mei moet gereserveerd worden voor een nationale dag van gebed, met algemene stemmen was aangenomen door de beide 'houses of congres' (u zou zeggen beide kamers der Staten Generaal) en ondertekend door president Ronald Reagan, en

- aangezien in het licht van de racistische onrust, opstanden, aardbevingen, wervelstormen en andere rampen, Amerika gebed harder nodig heeft dan ooit tevoren, en

- aangezien de nationale biddag een gelegenheid biedt aan Amerikanen van allerlei geloof, samen te komen in gezamenlijk gebed, om onze afhankelijkheid van God te erkennen, om dank te zeggen voor ontvangen zegeningen, om genezing te vragen voor opgedane wonden, en om God te vragens onze leiders te leiden en heling te brengen aan de Verenigde Staten en haar burgers, en

- aangezien het Congres deze donderdag heeft uitgeroepen voor de onderhouding van deze nationale biddag en - aangezien het gepast en betamelijk is, God dank te zeggen door het waarnemen van deze dag in New Jersey, wanneer allen onze zegeningen mogen erkennen en dankbaarheid ervoor betuigen, intussen erkennend de behoefte aan versterking van godsdienstige en morele waarden in onze staat en natie, is besloten door de General Assembly, deze dag te bestemmen als een nationale biddag en er bij de burgers van New Jersey op aan te dringen deze dag waar te nemen op een wijze die in overeenstemming is met zijn belangrijke betekenis."

Dat was het besluit dat van de wereldlijke overheid uitging hier. Zeker, daar kunt u wel wat kanttekeningen bij maken. Er is immers zo'n grote verscheidenheid aan geloofsovertuiging. Veel godsdienstig leven ook hier is erg oppervlakkig en soms meer een sociaal gebeuren dan eredienst aan de enige ware God in Christus. Toch... het deed ons goed die uiterlijke erkenning nog te zien in een tijd van ontkerstening en toenemende secularisatie. Een tijd die zo vreselijk gevaarlijk en in veel opzichten ook benauwend is.

Zo'n donkere tijd was het ook voor Israël. De eer was weggevoerd, Ikabod. En vele jaren verbleef de ark buiten de plaats die ervoor bestemd was, bij Abinadab. Het ergste was dat men er zo gewoon aan was geraakt in Israël. Zoals wij er ook zo aan gewoon geraken, als God het niet verhoedt, dat het zo donker, arm en leeg in Gods kerk geworden is.

Israël was gewend aan het duidelijke en zichtbare blijk van Gods ongenoegen, van scheiding tussen Hem en Zijn volk. O, hoe is dat nu in het leven van u die Zijn Naam belijdt? Bent u ook zo gewend aan het veraf zijn van de Heere? Tevreden met het vertellen van bevindingen van wie weet hoe lang geleden reeds?

Gewend... aan de dode, vormelijke klachten over de donkere tijd en uw eigen geestelijke armoede? O, werd die armoede eens recht beseft en beleefd. De rijkdommen in Christus zijn niet verminderd. Hij veranderde niet, maar waar is de levende werkzaamheid en het kinderlijk gelovig vluchten tot en leven uit Hem?

Toch... wat een wonder. God had nog geen afscheid van Israël genomen. Hij werkte een hartelijk weeklagen, een vragen naar Hem. Hij gaf een nationale biddag om jaloers op te zijn. En het ganse huis van Israël klaagde de HEERE achterna. Afgoden werden weggedaan, water werd uitgegoten voor het aangezicht des HEEREN. Zij vastten en schuld werd beleden. Gods oude knecht Samuel werd weer erkend en om zijn voorbede werd gevraagd, opdat de Heere verlossing zou geven.

Toch, dit alles, hoe betamelijk en wenselijk, ook voor onze dagen, was niet genoeg. Een offer was nodig, een melklam werd geslacht. "Toen nam Samuel een melklam, en hij oflFerde het geheel de HEERE ten brandoffer." Alleen op grond van het offer kon de Heere het bidden van Zijn knecht verhoren en Zich in gunst tot een schul­ dig volk wenden. Alleen om het Lam dat geslacht is. Waarheen alle ceremoniën, alle offeranden wezen. Alleen om Christus' wil.

Hij is het volkomen, vlekkeloze, reine Lam Gods. De eer was weggevoerd uit Israël, maar zie, daar kwam Hij als een eerloze, als een gevloekte, als een buiten geworpene. Het behaagde de Heere Hem te verbrijzelen. Hij riep, maar er was geen antwoord, totdat Hij alles betaald had. Daarom alleen kan het zijn: "Toen hoorde God, Hij is mijn liefde waardig".

Een kostelijke biddag was het daar in Mizpa. Dat wisten de vijanden natuurlijk ook en daar kwamen ze tegenop. Zo zal het ook nu zijn als Gods kerk werkelijk op die plaats mag komen. Maar God in Christus is Verwinnaar in de strijd en geeft Zijn volk de zege. Zo hadden we hier een gewone biddag in maart en hebben we ook een nationale biddag in mei. Ik lees in Gods Woord echter van een bijzondere biddag. Méér dan een week was het daar biddag. In Hand. 1 : 14 immers lezen we: Deze allen waren eendrachtiglijk volhardende in het bidden en smeken".

Dat was een gezegende biddag in Jeruzalem.

En hoezeer ze ook verschillend van karakter en gaven waren in die kleine gemeente, zij waren één van hart, één in geloof, één in gemis, in verlangend uitzien naar de vervulling van de belofte des Vaders die Christus hun verkondigd had.

"Maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal en gij zult Mijn getuigen zijn".

Daar was een missend volk, een arm volk, hoewel onuitsprekelijk rijk. Ze liepen de Heere aan als een waterstroom en toen het Gods tijd was, vervulde Hij de lege vaten met Zichzelf, met de inwoning van Zijn Geest. "Ze begonnen te spreken met andere talen, zoals de Geest hun gaf uit te spreken".

Waar vindt u zó'n gemeente, zó eendrachtig, zo verschillend van aard en aanleg, en toch zó eendrachtig, zó nooddruftig, zó biddend, in onze dagen?

"Och, dat Gij de hemelen scheurdet, dat Gij nederkwaamt..."

Dat het gemis eens meer drukken, de zonde eens meer smarten mocht. Dat de scheiding beweend en de hemel bestormd werd. Zouden we daarom geen algemene biddag moeten hebben? Of is er geen oorzaak? Moesten we niet treuren over de verbreking van Jozef, over de verwereldlijking van de kerk, de grauwheid die uitgespreid is over Ephraim? En vooral... over ons eigen schuldige, onnutte en onvruchtbare leven, vaak zo ver af van de Bron Christus? Daar in Jeruzalem was eendracht omdat daar, ondanks alle rijke gaven ontvangen en vreugde, die ze hadden gesmaakt, een missend, biddend volk was, samen op de knieën.

Zou de Heere daar Zijn verscheurde kerk bij elkaar, ja, bukkend ónder elkaar, nog eens willen brengen?

"Doe wel bij Sion naar Uw welbehagen, bouw de muren van Jeruzalem nog op". "Om des huizes des HEE-REN onzes Gods wil, zal ik het goede voor u zoeken".

Geve de Heere een biddag om de vrede, om het welvaren van Jeruzalem. Het ga hun wel, die u beminnen.

Een hartelijke groet uit Wyckoflf, New

Jersey, ds. C. Vogelaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen