De bekering van de stokbewaarder

BIJBELSTUDIES

Hand. 16: 16-34.

(3)

Alle zekerheden kwijt

Die stokbewaarder werd dus wakker vanwege de aardbeving, die alles deed beven. Wat is er toch door deze heiden heengegaan? Hij zal toch wel vaker een aardbeving hebben meegemaakt? Jawel, maar toen hij de aardbeving voelde, toen hij de geopende gevangenisdeuren zag, besefte hij, dat dit iets bijzonders was. Hij doorvoelde iets van de majesteit Gods in zijn ziel. En toen kwam er ook in zijn ziel een aardbeving. Hij verloor alle zelfbeheersing. En het ergste voor hem was, dat hij alle zekerheden kwijtraakte. Let er eens op, hoe hij de opdracht had ontvangen Paulus en Silas "zekerlijk" te bewaren (vers 23) en hoe hij vervolgens hun voeten "verzekerde" in de stok (vers 24). Steeds dat woord "zeker". En nu waren al die zekerheden van het ene op het andere moment weggevallen.

Zo gaat het als de Heere komt in Zijn majesteit. Dan vallen al onze zekerheden weg, zodat we geen grond onder onze voeten meer overhouden. We menen zoveel vastheden, zoveel zekerheden te hebben in ons leven: ons gezin, ons werk, onze godsdienst, onze vroomheid, enz. Maar als de Heere komt in Zijn majesteit, dan vallen al die zekerheden weg. Dan blaast de Heere alles omver. Dan blijven we als een naakt en hulpeloos mens over, als een ontredderd mens, zonder grond onder de voeten. We meenden zo vast te staan, maar dan vallen we. De stokbewaarder viel ook, en als God het niet verhoed had, was hij in zijn eigen zwaard gevallen.

Hij trok een zwaard

Toen alles om de stokbewaarder heen instortte, toen alle zekerheden wegvielen, zocht hij de dood. Het is bekend, dat zelfmoord in die tijd door de oude heidenen werd verheerlijkt. Bovendien zag deze man de gevangenisdeuren openstaan en daarom kon hij niet anders denken dan dat alle gevangenen ontsnapt waren. Een gevangenbewaarder stond in die tijd borg voor zijn gevangenen met zijn eigen leven. Daarom zag hij geen andere uitweg dan het zwaard. "En de stokbewaarder ... trok een zwaard, en zou zichzelf omgebracht hebben, menende, dat de gevangenen ontvloden waren" (vers 27). Maar dat werd door de Heere verhinderd. De stokbewaarder hoorde immers bij de gekenden van eeuwigheid. Er zijn voorbeelden van kinderen van God, die geweldig werden aangevochten door de zonde van zelfmoord, maar die door de Heere daarvoor wonderlijk werden bewaard. We zullen overigens met de uiterste voorzichtigheid en teerheid over deze vreselijke zonde moeten spreken. De omstandigheden, die tot deze zonde leiden, kunnen zo verschillend zijn.

In ieder geval, toen de stokbewaarder zijn zwaard trok, klonk daar een stem uit die donkere gevangenis: "Doe uzelf geen kwaad, want wij zijn allen hier" (vers 28). Dat was de stem van Paulus. Dat moet wat voor de stokbewaarder zijn geweest, dat de zwaarst mishandelde gevangene zich bezorgd over hem toonde. Dat was liefde. Dat was bewogenheid met de naaste. Dat was de praktijk van hetgeen Christus Zelf gesproken had: "Maar Ik zeg u: Hebt uw vijanden lief; zegent ze, die u vervloeken; doet wel degenen, die u haten; en bidt voor degenen, die u geweld doen, en die u vervolgen" (Matth. 5 : 44). Hier mocht Paulus iets vertonen van de liefde en bewogenheid van Christus, Die voor de overtreders gebeden heeft. Het is die liefde, die het hart verbreekt en alle vijandschap doet smelten.

De roepstem van het Evangelie

De roepstem van het Evangelie "Doe uzelf geen kwaad". In dat woord van Paulus klonk de roepstem van het Evangelie door Die roepstem komt ook tot ons. U doet uzelf kwaad als u onbekeerd doorleeft, als u niet wilt buigen voor God, als u de zonde en de wereld blijft liefhebben. U doet uzelf kwaad, want u bent op weg naar de eeuwige verlorenheid. Maar ook tot u komt de roepstem van het Evangelie: doe uzelf geen kwaad! Waarom zou u sterven? Waarom zou u verloren gaan? Doe uzelf geen kwaad, want de Heere heeft uw dodelijke dag nog niet begeerd. Hij zoekt uw ondergang niet. Val die God toch te voet. Smeek of Hij uw hoogmoed, uw eigenliefde, uw zondelust en uw vijandschap verbreken wil. Doe uzelf toch geen kwaad!

Niemand uit de gevangenis ontsnapt

Paulus voegde er nog aan toe: "Want wij zijn allen hier". Niemand van de gevangenen was dus ontsnapt. Waarom niet? Daar zijn verschillende verklaringen voor gegeven. We geloven, dat de Heere hen heeft weerhouden. Toen de stokbewaarder daarna licht geëist had, zag hij met zijn eigen ogen, dat inderdaad geen enkele gevangene was ontsnapt. Toen werd alles teveel voor hem, allereerst die aardbeving, vervolgens die geopende gevangenisdeuren en het woord van Paulus, tenslotte het feit dat geen enkele gevangene was ontsnapt. Vandaar dat hij daar bevend stond. Eerst beefde de aarde en nu beefde de stokbewaarder. "En als hij licht geëist had, sprong hij in, en werd zeer bevende, en viel voor Paulus en Silas neder aan de voeten" (vers 29). Hij werd dus "zeer bevende". De Schrift spreekt over een beven als vrucht van het nieuwe leven. Een beven voor God en Zijn Woord. Welnu, we geloven, dat deze man heeft gebeefd voor God en Zijn Woord. Er was een heilige huivering in zijn ziel gekomen vanwege de majesteit Gods, en tegelijk vertedering vanwege die wonderlijke liefde, die sprak uit de woorden van Paulus. Zijn dat niet de eerste ritselingen van het nieuwe leven? Enerzijds die huivering vanwege de grootheid en heilige majesteit Gods, anderzijds die vertedering vanwege de goedertierenheden des Heeren, die het hart verbreken.

De vraag van de stokbewaarder

Hoe weten we, dat de stokbewaarder beefde voor God en Zijn Woord? Dat blijkt uit de vraag, die hij Paulus en Silas stelde: "Lieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? " (vers 30). Zie daarin geen vraag om verlossing uit de tijdelijke nood, maar wel uit de geestelijke nood. Dat er bij de stokbewaarder geestelijke nood was blijkt wel uit het antwoord, dat Paulus hem gaf en waarin hij hem heenwees naar Christus. Voordat de stokbewaarder die vraag stelde, was hij eerst neergevallen aan hun voeten. Denk u zich dat eens in, een gevangenbewaarder aan de voeten van zijn gevange­ nen. Hier werden de rollen omgekeerd, want hier toonde Christus Zijn overwinning. De stokbewaarder viel neer aan hun voeten, want hij heeft het bijzondere gevoeld in het gedrag van deze beide gevangenen. Hij heeft gevoeld, dat zij dienstknechten waren van de Allerhoogste. Door voor hen neer te vallen, erkende hij hen als zijn meerderen. Alles heeft zo'n diepe indruk op hem gemaakt. Deze man heeft het woord van Paulus gehoord. Verschillende verklaarders wijzen erop, dat de man ook wellicht al eerder iets van Paulus' prediking had opgevangen en de woorden van het waarzeggende meisje had gehoord, dat gezegd had, dat Paulus en Silas de weg der zaligheid verkondigden. Het is heel goed mogelijk, dat dit mede geleid heeft tot de vraag wat hij moest doen om zalig te worden.

(Wordt vervolgd)

Zeist, ds. J.J. V. Eckeveld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen