Dankdag, vernieuwing van het verbond

MEDITATIE

En in dit alles maken wij een vast verbond en schrijven het. Nehemia 9:38a

Het lezen van de wet des Heeren tijdens het Loofliuttenfeest is voor het volk, dat teruggekeerd was uit de ballingschap, niet ongezegend gebleven.

Bij de erkenning van de zegeningen van de Heere zoals die tot uitdrukking kwam in het vieren van het Loofhuttenfeest, doorleefden ze hun schuld en overtredingen van Gods wet. Er is droefheid over de zonde en dat gaat gepaard met het verlangen met de zonde te breken. Zo zal het met waarachtig berouw toch altijd zijn.

Ze komen tot de Heere met vasten, dragen zakken en hebben stof op het hoofd. Ze beelden daarmee uit hoe het met hen gesteld is: onwaardige zondaren. Hoe zouden ze anders tot de Heere naderen. Hij is toch de Heilige, Die te rein van ogen is om het kwade te aanschouwen. En wat zijn wij anders dan het kwade, het verwerpelijke voor Zijn aangezicht. We naderen toch niet tot Hem in waarheid met het hart van een farizeeër, van iemand die denkt nog

wel wat te zijn of te hebben. We zijn niets, hebben niets dan zonde en zullen ook nooit iets worden. We zijn vleselijk, verkocht onder de zonde, zegt Gods Woord. Gelukkig is de mens die zo mag komen voor de Heere. Die zó dankdag heeft mogen houden. Zo wordt het ware dankoffer geboren.

Maar die in waarheid vergeving van zonde nodig heeft, kent ook het verlangen met de zonde te breken. In het door Ezra uitgesproken gebed werd beleden dat de Heere trouwelijk gehandeld had, maar het volk goddeloos. Daarin werd de rechtmatigheid van de bestraffingen en kastijdingen van God erkend. Maar werd ook gepleit op de goedertierenheid van God en werd Zijn genade ingeroepen: want Gij zijt een genadig en barmhartig God. Dit alles gaat nu gepaard met een vast voornemen om naar de wet des Heeren te mogen handelen en wandelen. Daartoe komen ze samen voor Zijn aangezicht om een vast verbond te maken met de Heere. Het is een plechtig beloven om zonder voorbehoud voor Zijn aangezicht te leven. Om de ganse wet te onderhouden. En ze ondertekenen dit voornemen, dat schriftelijk wordt vastgelegd, met hun naam: en schrijven het.

Dit plechtig een verbond maken voor het aangezicht des Heeren heeft in de geschiedenis van de kerk meermalen plaatsgehad, denk aan de Covenanters in Schotland, maar ook persoonlijk. De Schotse oudvaders spreken daar vaak over: de plechtige verbintenis om voor de Heere en Zijn dienst te leven. En dan is er niets uitgesloten van de onderwerping aan de Heere.

Zo verbindt Israël zich de gehele wet van God te onderhouden. Toch wordt het toegespitst op bepaalde geboden. Er zullen geen gemengde huwelijken meer zijn. Zij zullen de sabbat houden en ze nemen ook op zich te zullen zorgen voor de dienst des Heeren. Er ontbrak kennelijk veel aan het onderhouden van die geboden en nu belooft het volk in en met zijn leidslieden dit te veranderen. Het geschiedt op een plechtige wijze. Het zegel wordt aan de oorkonde gehecht, de handtekening eronder gezet. Ja, men komt in de vloek en in de eed. Men zweert de Heere trouw en riep zelfs de vloek van God over zich in als men ontrouw was.

We denken wellicht: hoe kunnen ze dit doen? Daar moesten ze toch voor terugschrikken? Dat zouden we niet durven! We kunnen toch geen ogenblik garanderen de Heere te zullen dienen. En dan zó met Hem in een verbond te komen! We halen dan toch zeker de vloek van God over ons? We zijn als dat kind dat vader en moeder beloofde het nooit meer te zulten doen en dat het teUcens toch weer deed. Vader en moeder zeiden: Beloof het maar niet meer.want er komt toch niets van terecht. Zouden we dan zo plechtig, zo onder ede de Heere beloften doen?

En toch, met minder kan het niet. De Heere is het zo waard. Zegt de dichter niet: Ik heb gezworen, en zal het bevestigen, dat ik onderhouden zal de rechten Uwer gerechtigheid? Denk aan Jesaja 44, waar we lezen: deze zal zeggen: Ik ben des Heeren; en die zal zich noemen met de naam van Jakob; en geen zal met zijn hand schrijven: Ik ben des Heeren, en zich toenoemen met de naam van Israël. Waar liggen dan de garanties? Nooit in onszelf. Dat kan niet, maar behoeft ook niet. De Heere Zelf staat er borg voor. Er is reeds een verbondsluiting van eeuwigheid. Daarin verbond de Zoon Zich om Gods wil volkomen te volbrengen. Het heeft Hem wel alles gekost: Zijn heerlijkheid, Zijn leven, de gunst van Zijn Vader. Maar Hij heeft er dit alles voor over gehad. Eeuwige liefde tot de deugden van God, de eer van Zijn Vader, maar ook tot het verlorene drong Hem. Hij volbracht de wet in plaats van de Zijnen en droeg haar vloek. Daardoor is er vergeving van ongerechtigheid. Maar ook het ontvangen van de Heilige Geest Die de wet schrijft in het hart. Daardoor wordt vergeving gezocht maar ook de liefde tot Gods wet geboren. "Hij zal maken dat uw werk in der waarheid zal zijn", zegt Gods Woord. Het is in de Middelaar Christus en door Zijn Geest dat een in zichzelf arm en verloren volk zich verbindt tot de dienst des Heeren. Hij die

daartoe roept is getrouw. Die het ook doen zal. Zodat beleden wordt: Uw Woord is mij een lamp voor mijnen voet, mijn pad ten licht om 't donker op te klaren. Ik zwoer en zal dit met een blij gemoed

bevestigen in al mijn levehsjaren, dat ik Uw wet, die heilig is en goed, door Uw gend bestendig zal bewaren. Heeft het houden van de dankdag ook bij ons deze vrucht?

Moerkapelle,

ds. H. Paul

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen