Psalm 103

Het is lang geleden dat een oom ten grave werd gedragen. Een kind was ik nog. Maar onuitwisbare indrukken bleven achter. Een onzichtbare organist speelde op een even onzichtbaar orgeltje, in een klein zaaltje op de begraafplaats, Psalm 103. Twee verzen, ‘Gelijk het gras’ en ‘Geen vader sloeg op het teder kroost...’. Er werd niet gewezen op de overledene, maar op de Heere als de Vader van Zijn kinderen. Maar dat begreep ik nog niet helemaal.

Psalm 103 wordt vaak aangehaald als het over de broosheid van het leven gaat. Dat is terecht, want het leven is als gras (vers 15, 16). De bloem bloeit, de wind gaat erover, de steel knakt en haar plaats wordt niet meer gevonden. O, leerden wij dat het leven kort is? Dan komt het erop aan of wij God kennen, zoals Hij getekend wordt in Psalm 103.
De dichter ziet in verwondering en aanbidding op Hem. De Heere is barmhartig, genadig, lankmoedig en groot van goedertierenheid (vers 8). Hij doet ons niet naar onze zonden en vergeldt ons niet naar onze ongerechtigheden (vers 10). Onbegrijpelijk is dit. Maar de eeuwige God ziet de zondaar aan in Christus. Om Hem kan de broze mens het leven krijgen. Hij doet de eeuwige God schitteren in de ziel.

Daarvan is David in deze Psalm vol. De vergankelijkheid van de mens heeft niet het laatste woord. De HEERE wordt gekend, de getrouwe Verbondgod. Het is die God ‘Die uw leven verlost van het verderf, Die u kroont met goedertierenheid en barmhartigheden’ (vers 4).
We begrijpen nu ook dat de hoofdgedachte van deze Psalm het loven van de Heere is. Deze lof wordt gehoord aan het eind van deze lofzang.
‘Looft den HEERE, Zijn engelen, gij krachtige helden, die Zijn woord doet, gehoorzamende de stem Zijns woords...’ (vers 20 en verder). Maar deze lofzang wordt ook gehoord aan het begin: ‘Loof den HEERE, mijn ziel...' (vers 1a). Het is opvallend dat hetzelfde woord klinkt als laatste regel: ‘Loof den HEERE, mijn ziel’ (vers 22). De Psalm begint en eindigt met een oproep om de Heere persoonlijk te verheerlijken. Calvijn schrijft: ‘De profeet, zichzelf aansporende tot dankbaarheid, leert door zijn voorbeeld aan een iegelijk wat hij te doen heeft. En voorzeker heeft onze traagheid te dien opzichte het wel nodig, om voortdurend opgewekt en aangespoord te worden’.
Kunt u meezingen:

‘… Zijnen Naam en grote deugden eren;
En gij, mijn ziel, loof gij Hem bovenal.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen