Drieërlei Spiegel

We werden van top tot teen bekeken en het duurde dan ook niet lang of de vraag kwam op ons af of we onderweg waren naar een bruiloft, want we waren zo ‘well-dressed’. Dat bleek niet het geval. Waarop de winkelbediende prompt antwoordde: ‘O, dan weet ik het al, dan bent u van de kerk’. Inderdaad...! Inderdaad...? Dát is een spiegel waar we over kunnen nadenken.
We zijn misschien lid van de kerk, maar zijn we ook een levend lid van de Kerk? Dat werd daar echter niet begrepen.
Ik dacht dat het een incident was. Tot op vandaag. Toen werd ons opnieuw zo’n spiegel voorgehouden. Ditmaal moesten we daar nog dieper in kijken. Het was opnieuw zomaar ergens in een plaats waar we aan de koffie zaten. Koffiegelegenheden staan hier immers op bijna elke hoek van de straat.
We dronken onze koffie toen een jonge man naar ons toekwam en beleefd aan ons vroeg of we soms lid van de kerk waren? Opnieuw: inderdaad!
Toen vertelde deze jonge man dat hij dat ook was geweest, maar nu niet meer. Want hij geloofde dat Christus niet meer in de kerk te vinden is.
Op onze verbaasde vraag waarom hij dat dacht, kwam de spiegel. Een pijnlijke en ontdekkende spiegel. ‘Omdat de kerk zich aan de wereld aangepast heeft. Wij geloven op grond van Gods Woord dat vrouwen geen wereldse kleding zoals broeken en korte rokken aan mogen trekken, en dat ze lang haar horen te hebben’, zo zei hij. Er volgden nog wat tekortkomingen van kerkmensen. Hij had zelfs regelmatig in onze gemeenten gekerkt en zag ook daar deze wereldgelijkvormigheid hand over hand toenemen. De heiligheid die Gods huis sierlijk is, woog kennelijk zwaar. Ook als het om deze dingen gaat.
We konden uiteraard niet instemmen met zijn redenering om de kerk te verlaten en zelf kerk te houden. Natuurlijk niet, want de Heere wil juist dáár door Woord en Geest werken, onder de genademiddelen die Hij gegeven heeft. En dat is bijzonder in de kerk!
We spraken een poosje door en wensten elkaar vervolgens Gods zegen toe, waarop de jonge man vertrok. Kennelijk had hij niet begrepen dat de wereld in ons aller hart leeft, en dat we onszelf met ons boze hart overal mee naar toenemen. We hebben hem er op mogen wijzen dat we allen Gods genade in wedergeboorte en waarachtige bekering nodig hebben. Hij beaamde dat.
Toch bleef dit gesprek hangen als een ontdekkende spiegel. En de vraag moet gesteld worden: is deze beschuldiging waar? Als we om ons heen kijken in het kerkelijk leven, en we zijn eerlijk naar onszelf, moeten we dan niet zeggen: ik ben bang van wel! De wereld is misschien al veel verder binnengedrongen binnen onze kerkelijke grenzen dan we zelf (willen) zien!
In deze spiegel zag ik weer eens duidelijk dat er op ons gelet wordt. Het ”maar gij geheel anders” geldt ook vandaag nog onverkort. Want de Heere is in Zijn eisen en geboden niet veranderd. Zijn wij het dan soms in onze eigenwillige tóepassing van de geboden? Als het gaat om deze ‘uiterlijke zaken’ zíjn we weliswaar niet beter dan de wereld. Maar wéten we wel beter en behoren we ook beter te tonen.
Deze twee spiegels die ons werden voorgehouden, bepaalden ons indringend bij nog een derde spiegel. Het is een spiegel die voor ons allen zo onmisbaar is. Het is de spiegel van Gods Woord en wet. Immers als we op zondag alleen hoorders van het Woord zijn en niet daders van het Woord, dan zijn we als een man of vrouw die zijn aangezicht in de spiegel ziet, maar weggaat en terstond vergeet hoedanig hij was, zo lezen we in de brief van Jakobus. Wat is het daarom nodig dat we een hoorder en dader van het Woord mogen worden. Jakobus noemt dat volk ‘geen vergetelijk hoorder des Woords, maar een dader des werks’.
Mogen we elkaar die spiegel eens eerlijk voorhouden? Hebben we al eens in deze spiegel van Gods wet mogen zien? Dan hebben we onszelf leren zien en kennen als zwart van de zonde; als een wetsovertreder die voor een heilig en rechtvaardig God niet kan bestaan. Zulke mensen worden onvergetelijke hoorders van het Woord.
Het maakt een onuitwisbare indruk in onze ziel en geeft werkzaamheden aan de troon van Gods genade.
Er is geen rust meer in zo’n ziel voordat de zondaar op goede gronden rust mag vinden in Hem, Die Gods wet volkomen vervuld heeft en Die de straf op de overtreding van de wet gedragen heeft. En dat voor zulken die door Zijn wet te schenden krom van lenden zijn geworden. En die vol van druk, benauwd van hart, alleen maar kunnen vragen: ‘O God, wees mij de wetsovertreder toch genadig’.
En dat komt openbaar in ons leven!
Want dat is een volk dat door Gods genade begeert en leert een dader des werks te worden. Het is hun bede: ‘Heere, wat wilt Gij dat we doen zullen?’
Inderdaad, dan wordt waar wat er weleens gezegd wordt: ‘Als God een mens bekeert, wordt het vanzelf wel anders in het leven’. Maar zou dat soms niet gelden als we nog onbekeerd zijn: ‘Gij geheel anders’?
En zeg eens eerlijk: als het dán anders wordt in ons leven, moet het dan nú ook niet anders zijn? Er wordt immers op ons gelet! Dat is weer duidelijk gebleken. En dat is een spiegel waar we allen dagelijks in moeten (leren) kijken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen