Heerlijkheid zien in de geboren Zaligmaker

Heerlijkheid aanschouwd
Johannes is er bij geweest als ooggetuige (1 Joh. 1:1-3). Hij heeft Jezus’ heerlijkheid gezien. Wanneer? Telkens opnieuw. Op de bruiloft te Kana bijvoorbeeld, toen water in wijn werd veranderd. Op de berg der verheerlijking, toen de Godheid van Christus heenstraalde door Zijn menselijke natuur. Bij het graf van Lazarus, toen de dood moest wijken voor het leven.
En heel in het bijzonder toen Jezus Zelf opstond uit de doden om met eer en heerlijkheid te worden gekroond.
Welnu, als Johannes in zijn evangelie schrijft over de geboorte van Christus is het net alsof het licht van de opstanding terugstraalt over het kruis tot in de kribbe. Daarom kan de apostel heerlijkheid zien in het Kind van Bethlehem. Nee, aan dat Kind als zodanig is geen heerlijkheid te bespeuren. Het is in doeken gewonden en ligt in een kribbe. Hij heeft juist alle heerlijkheid afgelegd in Zijn komst naar deze aarde. Er was heus geen stralenkrans die Hem omringde. Het was donker in die beestenstal.

Ineengeschrompeld voor God
Waar was het licht? Buiten in de velden van Efratha! Er staat van de herders: “En de heerlijkheid des Heeren omscheen hen”. Wat was het gevolg?
“Zij vreesden met grote vreze”. Ze konden voor God niet bestaan. Zij schrompelden weg voor de Heere.
Het was verloren, rechtvaardig verloren, voor eeuwig verloren!
Kent u daar iets van? Bent u ook weleens verschrompeld voor een heilig en rechtvaardig God? Hebt u weleens gestaan in het licht van Gods volmaakte en heerlijke deugden? O, dan blijft er van ons niets over. Dan gaat onze kroon in het stof en onze hand op de mond. Maar juist dan krijgt Jezus glans en heerlijkheid voor een diepgevallen en geheel onwaardig mensenkind!

Zien door het geloof
De apostel der liefde mocht daar iets van kennen. Hij was niet alleen ooggetuige, hij was vooral een geloofsgetuige. Ook Johannes had verlichte ogen des verstands nodig om Jezus te zien in Zijn heerlijkheid en zondaarsliefde. Het is het waarachtig geloof dat hem heen deed blikken door het kleed van Jezus’ mensheid, door de grauwe tabernakel van Zijn vlees. Wat wordt het wonder dan groot dat Gods Zoon alle uiterlijke heerlijkheid wilde afleggen om naakte zondaren te bekleden met de mantel van Zijn gerechtigheid!
Waar is die heerlijkheid van Christus het grootst? Juist waar Hij Zich het diepst vernedert! Juist daar waar Hij Zich verbergt in het vlees als een hulpeloos Kind, als de Man van smarten en als een gevloekte Kruisdrager. O, dan is alles wat aan Hem is gans begeerlijk! Want stel nu eens dat Christus gekomen was in al Zijn majesteit en grootheid, dan was ik verteerd in één ogenblik. Maar nu komt Hij als het vleesgeworden Woord. Nu worden de stralen van Gods heiligheid getemperd en gebroken door Zijn menselijke natuur. Nu zegt Hij: “Die de Zoon aanschouwt en in Hem gelooft, die heeft het eeuwige leven.”

Wij
Hebt u, heb jij Hem zo al eens gezien?
Johannes mocht zeggen: “Wij hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd”. Daar komt het op aan. Heeft Hij u al gevonden als “vlees”, nietig, vergankelijk en verdoemelijk vlees? Want daar hoort Hij bij! Hij is Zelf zo diep afgedaald. Augustinus heeft eens gezegd: “God is al nederig, maar de mens is nog hoogmoedig.” O, hoe zullen wij ontvlieden, indien wij op zo’n zaligheid geen acht genomen hebben? Smeek de Heere om de werking van Zijn Geest om uzelf te leren kennen en Christus te mogen aanschouwen.
Aanschouwen is nog wat anders dan beschouwen. De dichter vroeg: “Geef dat mijn oog het goede aanschouw ‘t welk Gij, uit onbezweken trouw, Uw uitverkoor’nen toe wilt voegen!”
Is het weleens waar geweest, maar is het nu zo ver weg? Vraag dan maar: “Och, wierd ik derwaarts weer geleid, dan zou mijn mond U d’ere geven!”
“Ontdek Uzelf nog eens, lieve Borg en Zaligmaker, opdat ik mij in U mag verblijden en Uw Naam zou worden groot gemaakt!”

De Eniggeborene van de Vader
De heerlijkheid van Christus is “een heerlijkheid als des Eniggeborenen van den Vader.” De geboorte van Christus in Bethlehem is groot, maar Johannes wijst op nog een geboorte die al even wonderlijk is: de eeuwige generatie van de Zoon uit de Vader.
Christus is God zonder moeder, en mens zonder vader. Terwijl Lukas de nadruk legt op Zijn geboorte uit de moederschoot van Maria, wijst Johannes heen naar Zijn onbegrijpelijke geboorte uit de schoot des Vaders.
Met Kerst staan we meestal stil bij het eerste, bij de geboorte van Christus als de eerstgeboren Zoon van Maria.
Maar laten we ook dat tweede niet vergeten. Christus is immers ook – en allereerst - de Eniggeborene van de Vader. God had maar één Zoon, maar die ene Zoon heeft Hij ervoor overgehad om zondaren te behouden. “Alzo lief heeft God de wereld gehad…!”
Hier is de ware Izak, het smetteloze Offerlam! “Het Woord is vlees geworden, en heeft onder ons gewoond (en wij hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd, een heerlijkheid als des Eniggeborenen van den Vader).”

Vol van genade en waarheid
Dat vleesgeworden Woord is niet alleen vol van majesteit en heerlijkheid, maar ook vol van genade en waarheid. Hij is vol van genade voor doodschuldige en doemwaardige schepselen. Genade is op Zijn lippen uitgestort. In vers 17 zingt Johannes ervan: “Want uit Zijn volheid hebben wij ontvangen, ook genade voor genade.”
Met andere woorden, de ene genade bovenop de andere genade. Als de ene voorraad is opgebruikt, verbeurd en verzondigd, dan blijkt er toch nog meer te zitten in die schatkamers van Christus. Zijn volk mag leven van de rente, maar Hij bewaart het kapitaal in Zijn handen. En zo overlaadt Hij hen dag aan dag met Zijne gunstbewijzen.
Hij is vol van genade en waarheid. Hij is de waarheid, en Hij sprak de waarheid. Hij is de getrouwe Getuige Die de goede belijdenis heeft afgelegd voor Pontius Pilatus. Hij is ook de waarheid - dat wil zeggen de vervulling - van de profetieën en schaduwen onder het Oude Testament.

Voor eeuwig
Zo mag Johannes getuigen van heerlijkheid in de geboren Zaligmaker. Hij heeft Hem mogen zien met zijn eigen ogen en met verlichte ogen des verstands. En ook vandaag is er nog een volk dat Hem mag aanschouwen door het geloof. Het is wel vaak “zo genoten, zo weer toegesloten.” Maar de dag komt dat Hij nooit meer Zijn aangezicht zal verbergen of dat zij hun weg moeten gaan onder een wolk van ongeloof en bestrijding. Hij heeft voor hen gebeden: “Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt; opdat zij Mijn heerlijkheid mogen aanschouwen” (Joh. 17:24).
Wat een wonder voor die moegestreden pelgrims, voor dat Adventsvolk van de nieuwe dag! Het beste ligt nog vóór hen. Straks zullen ze Hem zien, niet langer in de staat van Zijn vernedering, maar in Zijn verhoging.
Dan heeft hij hier al “onder ons” gewoond, volk des Heeren, maar dan zal het klinken: “Zie, de tabernakel Gods is bij de mensen, en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen Zijn volk zijn, en God Zelf zal bij hen en hun God zijn” (Openb. 21:3). Vertroost dan elkander met deze woorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen