Mazelenepidemie

In bepaalde delen van Nederland is een mazelenepidemie uitgebroken. De gebieden waar daarvan sprake is, worden samen de ”biblebelt” genoemd. Daar wonen immers de mensen die om principiële redenen hun kinderen niet laten vaccineren, gezinnen die behoren tot de reformatorische gezindte.
Opnieuw staat zo’n epidemie volop in de publieke belangstelling. Nauwkeurig wordt bijgehouden hoe de ziekte verloopt, hoeveel kinderen er in een ziekenhuis worden opgenomen en hoe erg de complicaties zijn.

Aandacht in media en vanuit de overheid
Het uitbreken van een epidemie zoals nu het geval is, kan ook rekenen op grote aandacht in de media. In het gunstigste geval wordt er redelijk evenwichtig verslag gedaan. In meer ongunstige gevallen wordt er sterk afkeurend gereageerd. Ook hoor je altijd weer geluiden die pleiten voor vaccinatiedwang. Ouders ontzeggen immers hun kinderen de mogelijkheid om voor een bepaalde ziekte ‘gevrijwaard’ te blijven?
Van overheidswege krijgt deze epidemie ook de nodige aandacht. De minister heeft op 24 juni in een brief aan de Tweede Kamer uitgelegd hoe haar beleid is in de aanpak ervan. Er zal de komende tijd een extra vaccinatie plaatsvinden aan de groep kinderen die een duidelijk verhoogd risico op besmetting lopen. Ouders die hun kinderen niet hebben gevaccineerd, zal opnieuw geadviseerd worden dit wel te doen. Gelukkig spreekt de brief niet over vaccinatiedwang.

Discussie in eigen kring
Naast de aandacht in de media voor vaccinatie en voor de medische aspecten ervan, geeft de mazelenepidemie ook in eigen kring aanleiding voor een nieuwe discussie over het gebruik van de middelen. Daarbij komen dan de Zondagen 9 en 10 van onze Catechismus, over de voorzienigheid Gods, ter sprake. En als het goed is ook zondag 50: het (gebeds)leven in afhankelijkheid van de Heere, ‘geef ons heden ons dagelijks brood’. (Zie ‘Even maar...’ in dit nummer). Op grond van zijn geweten meent de ene ouder voor Gods aangezicht het te kunnen verantwoorden om wel te vaccineren, en kan de andere ouder vaccinatie niet verantwoorden en besluit om het niet te doen. Het gaat in beide gevallen om een gewetenszaak. De discussie over wel of niet vaccineren laten we dit keer rusten. Daarvoor verwijzen we naar artikelen die daarover in het verleden reeds in De Saambinder verschenen zijn.
Zonder anderen tekort te doen, willen we ons in dit artikel richten tot ouders die op dit moment worstelen met het feit dat hun kinderen niet gevaccineerd zijn en ziek kunnen worden, of al ziek zijn.

Lege handen
Wat sta je als ouders - vooral vaak de moeders - voor je gevoel met lege handen. Opeens moet je als ouder je verantwoorden voor keuzes die je maakt in de opvoeding van je eigen kind. In je geweten voel je voor Gods aangezicht dat je niet anders kunt en dat je het beste zoekt voor je kind. Maar de omgeving vraagt vooral naar argumenten en motieven, wil weten waarom je zo afwijkt van wat in Nederland normaal en gebruikelijk is.
Moeders moeten op consultatiebureaus uitleggen waarom ze vaccinatie afwijzen. Soms is er acceptatie, maar ook nogal eens onbegrip. Om over erger maar te zwijgen. Al kun je naar anderen toe uitleggen wat je standpunt is, toch geeft het vaak een worsteling. Zijn we ontaarde ouders als we ons kind niet laten vaccineren?
Van alle kanten bevraagd worden en tegelijk met lege handen staan, betekent je eenzaam en onbegrepen voelen. Bestookt te worden met veel vragen waarop je zelf ook niet altijd precies een antwoord weet. Zeker niet als de media er ook nog eens bovenop zitten om je met vragen te bestormen.

Machteloze handen
Als in een gezin een kind ziek is, voel je als ouders hoe dierbaar een kind is. Je wilt alles doen om het te verzorgen. Tegelijk voel je als ouders op zo’n moment een stuk machteloosheid. Juist bij ziekte voel je als ouder hoe broos een kind is, een pand, van de Heere gekregen.

Opeens moet je als ouder je verantwoorden voor keuzes die je maakt in de opvoeding van je eigen kind.

In iedere opvoeding doen zich situaties voor waarin een ouder zich bij tijden machteloos voelt. Het gaat met het kind niet zoals je graag zou wensen. Je kunt niet meer dan er zijn, je kind aandacht en liefde geven en goed verzorgen. De zorg drukt je neer en de onrust over hoe het verder zal gaan, kan het gevoel van machteloosheid nog groter maken. Bij wie kun je terecht met je zorg? Gelukkig als er familie, vrienden en bekenden zijn die meeleven. En ook ambtsdragers.

Gevouwen handen
Het belangrijkste is als we met en voor onze kinderen onze handen vouwen. Zegt de Heere niet tegen de vader van de maanzieke knaap in Markus 9: ‘Brengt hem tot Mij’? Kinderen brengen bij de Heere, dat is de enige weg die overblijft. Ze toevertrouwen aan Zijn zorg. Buigen onder Zijn beleid. Vragen om bewaring en genezing, maar ook de uitkomst in Zijn hand leggen. Dat deed die vader ook: ‘Maar zo Gij iets kunt, wees met innerlijke ontferming over ons bewogen en help ons’.
Bedelen om kracht. Worstelen niet alleen om hun lichamelijke gezondheid, maar ook om hun zielenheil. Is het dan ook niet vaak zoals die vader uitriep: ’Ik geloof, Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp’. Dan mag gelukkig wel eens ervaren worden dat de Heere niet teveel oplegt om te dragen.

Rijssen, ds. A. Schreuder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen