De geschiedenis van Titus Klose

Links en rechts kijkt hij de landweg op, om te ontdekken of er toch een van zijn vrienden in aantocht is. ‘Nog geen hond. Dat de duivel hen hale, dat ze voor zo’n beetje regen en wind bang zijn!’

Hij kijkt op z’n horloge, verlaat zijn kamer en beveelt de knecht het paard te zadelen. ‘Mijnheer’, zegt de knecht, ‘in zulk weer!’

‘Mijn paard, zeg ik’, antwoordt Klose bars. ‘Ik wil naar Stamfoxe, al zou ik er ook heen moeten zwemmen. Heb ik vanmorgen geen plezier, dan zullen die vrome kwezelaars het in de kerk ook niet hebben. Maak voort!’

Toen het paard gereed was, sloeg Klose zijn regenmantel om, trok zijn berenmuts over de oren, sprong in het zadel en draafde weg.

In Stamfoxe begaf hij zich naar de kerk. Tot zijn verwondering zag hij dat de predikant nog niet op de preekstoel was, ofschoon de wijzer van de klok reeds een half uur over de tijd wees.

In Stamfoxe begaf hij zich naar de kerk. Tot zijn verwondering zag hij dat de predikant nog niet op de preekstoel was, ofschoon de wijzer van de klok reeds een half uur over de tijd wees.

Toen Klose de predikant de preekstoel zag beklimmen, raakte hij echter diep onder de indruk, iets wat hij in het geheel niet kende. De gebogen houding van die knecht des Heeren, wat een verborgen kommer uitdrukte, dat vrome gelaat, waarop nederigheid en zachtmoedigheid met droefheid vermengd, uitgedrukt waren, dat sprekende oog, waaruit de innigste liefde en diepste behoefte aan hemelse vertroosting straalde, dat alles had op de woeste jager een uitwerking als van de lentezon die de ijsschotsen van de rivieren smelten doet. Er ontstond iets in zijn hart, wat tot Klose zei: ‘Gij zou toch wel een echte hellewicht moeten zijn, als ge dit onschuldig lam enig leed kon doen’.

Inmiddels gaf de predikant het eerste gezang op, een berijmde vertaling van Psalm 68, die in onze bundel luidt:

De Heer’ zal opstaan tot den strijd

Hij zal Zijn haters wijd en zijd,

Verjaagd, verstrooid doen zuchten.

Een van de kerkgangers die naast Klose zat, merkte dat hij geen boek bij zich had, hield hem vriendelijk het zijne voor, om er uit mee te zingen. Klose zong niet mee, maar las wel de triomfzang, die de kinderen des lichts aanheffen over de werkers der ongerechtigheid. Opeens herinnerde hij zich uit zijn vroegste jeugd, dat hij zijn vrome moeder zo vaak ditzelfde lied had horen zingen. Uit de diep verscholen bodem van het hart welden gedachten op, aan het zaad dat zijn ouders in hem gezaaid hadden, allemaal dingen die door de maalstroom van zijn zondige leven vernietigd waren. Hoe zorgvuldig had hij alles vermeden wat hem tot enig nadenken kon brengen.

( wordt vervolgd)

Alblasserdam, M.H.P. Roos

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen