Bij ons in de Biblebelt

Het gaat om een tentoonstelling die niet alleen ons tot nadenken stemt, maar die volgens conservator Tanja Kootte vooral is gemaakt voor mensen buiten de reformatorische wereld. ‘Ik hoop dat we op deze manier elkaar wat beter leren kennen’.

Zoals uit de beschrijving in het RD van 5 juli blijkt, geeft de tentoonstelling een goed beeld van de refowereld. Al zijn er ook kritische kanttekeningen te plaatsen, onder andere bij de uitbeelding van de brede en de smalle weg door de kunstenares Liesbeth Labeur. Het is uiteraard van belang dat de tentoonstelling een eerlijk beeld geeft van de refowereld. Dat buitenstaanders daardoor enig begrip krijgen voor wat mensen beweegt die - ondanks alle ontwikkelingen in de samenleving - willen vasthouden aan de normen van Gods Woord; aan bepaalde vormen bij de kerkgang, aan een kledingstijl die zo anders is dan die van de wereld en aan zekere tradities die kenmerkend zijn voor de groep.

Bij die buitenstaanders heerst ook vaak de gedachte dat de refo’s gewoon een paar decennia of zelfs eeuwen achterlopen, maar dat ze er ook wel komen. Het is slechts een kwestie van tijd. Ook zij zullen het moderne gedachtegoed wel gaan accepteren en ook anders gaan denken over abortus, euthanasie, lhtb-ers, zondagsrust, televisie, enz.

Spiegel

De tentoonstelling houdt ons wel een spiegel voor. Niet alleen wordt de oude, bevindelijke gereformeerde wereld, zoals menigeen die van vroeger kent, door de tentoonstelling opgeroepen, maar ook wat men wel noemt: de ‘nieuwe refowereld’. De ‘oude wereld’ kenmerkt zich door een zeker isolement ten opzichte van de buitenwereld. De ‘nieuwe refo-wereld’ komt uit die, door velen als achtergesteld genoemde positie tevoorschijn, door in allerlei opzichten te participeren in de samenleving, zowel in onderwijs, wetenschap en techniek. De vrouwen dragen nog wel rokken, de Statenbijbel wordt in veel gezinnen nog gelezen, al worden ook andere vertalingen gebruikt, in de kerk wordt nog altijd op hele noten gezongen. Toch is er sprake van een ontwikkeling, die niet tegen te houden is, maar die ons wel noodzaakt om ons voortdurend te bezinnen op waar het nu echt om gaat in het leven.

Slijtage

Jongeren kijken daar in het algemeen anders tegenaan dan ouderen. Door de toegenomen mondigheid en mede als gevolg van een hoger opleidingsniveau, blazen vooral jongere generaties hun partij mee in de samenleving. Dat zal in de toekomst niet minder worden. Het gevaar is groot dat daarmee een slijtageslag wordt ingezet die leidt tot verlies van de eigen identiteit.

Is dat dan erg? Het gaat toch niet om de buitenkant? Nee, dat is waar. Misschien is daar in het verleden (en ook nu) soms wel teveel nadruk op gelegd. Alsof dáármee uitsluitend het onderscheid met de wereld wordt bepaald en mogelijk de gedachte wordt gevoed dat we toch wel wat beter zijn dan de wereld.

Het gaat in ons leven in de eerste plaats om de vraag of we ons in ons totale gedrag laten leiden door wat God in Zijn Woord van ons vraagt. Niet alleen in ons gezin, in de kerk, maar ook in de samenleving. Die buitenkant is daarbij niet onverschillig. Is die niet een spiegel van de binnenkant? Gaat het signaleren van de toegenomen wereldgelijkvormigheid in onze gezindte niet gepaard met de constatering dat het overtuigende en ontdekkende werk van de Heilige Geest zo wordt gemist? Lopen we niet het gevaar genoeg te hebben aan de dingen van dit tijdelijk leven en dat het ‘gij geheel anders’ meer en meer op de achtergrond dreigt te raken?

Spanning

Zich terugtrekken in een doperse wereldmijding zal onze gezindte niet redden. Zo dat al mogelijk zou zijn. Zich aanpassen aan het gedachtegoed van de wereld zal ons evenmin redden. Het zal ons op den duur zelfs doen verdwijnen. De spanning van het ‘niet van de wereld, toch in de wereld zijn’ vraagt om voortdurende doordenking van onze positie in de wereld. Het woord van Paulus in Romeinen 12:2 geeft aan wat daarbij het belangrijkste is. ‘En wordt dezer wereld niet gelijkvormig, maar wordt veranderd door de vernieuwing uws gemoeds, opdat gij moogt beproeven welke de goede en welbehagende en volmaakte wil van God is’.

Als de tentoonstelling bij buitenstaanders meer begrip kweekt voor de refo-wereld is dat positief te duiden. Als de tentoonstelling ons dringt tot bezinning op ons leven en de openbaring daarvan naar buiten, dan is dat winst.

ds. W. Silfhout, Capelle a/d Ijssel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen