HERVORMINGSDAG EN DE PAUS

Dit zijn enkele citaten uit twee verschillende bladen, die eind vorige maand verschenen.

Wie zou niet moeten wenen? Onze geëerbiedigde vorstin, telg uit het doorluchte Huis van Oranje, waarvan verschillenden hun leven gaven opdat ons land bevrijd zou mogen worden van de tirannie van Rome, en alzo God weer gediend zou kunnen worden naar Zijn Woord (hetgeen juist dit jaar bijzonder herdacht wordt, in verband met het feit dat het 400 jaar geleden is dat de Vader des Vaderlands zijn leven in die strijd verloor), juist die koningin zal, als de Heere het toelaat, het eerste staatshoofd zijn dat zowel een bezoek brengt aan de Italiaanse regering als aan het Vaticaan; die koningin ontvangt enkele maanden later de paus bij haar aan huis en aan tafel.

Welke protestant zou niet moeten protesteren, als hij leest dat de paus zijn voeten zal zetten op onze vaderlandse bodem, die doordrenkt is van het bloed der martelaren, van talloos velen die de leer van vrije genade beleden, of er zelfs maar van verdacht werden die aan te hangen, of de leer van Rome's kerk ontrouw te zijn; en dat het bezoek van koningin Beatrix aan de paus dan gezien moet worden als een verzoenend gebaar.

Ir. C.N. van Dis

Te midden van alle berichtgevingen en voorbereidingen omtrent deze droevige zaken, waarmee op meer dan één wijze de erve der vaderen wordt prijsgegeven, mogen we nog het gezegende werk der Reformatie herdenken; worden we in het bijzonder herinnerd aan hetgeen op 31 oktober 1517 gebeurd is, en wat voor Europa en de landen ver daarbuiten van zo'n grote betekenis is geweest; wat God gedaan heeft door middel van Luther en vele andere reformatoren.

Wijlen Ir. C.N. van Dis schreef over het slaan van de 95 stellingen door Luther aan de slotkapel te Wittenberg in een artikel in De Banier van 31 oktober 1963. Na daarin tevens iets weergegeven te hebben uit de inhoud van twee brieven die Luther in 1518 en 1519 aan de paus schreef, vervolgt Ir. Van Dis:

In hetzelfde jaar (1519) deed de paus Luther in de ban en werd hij in de banbul een "wild zwijn" genoemd, dat in de wijngaard des Heeren was ingebroken.

Op de principiële punten, door Luther genoemd, werd in de bul echter niet ingegaan. Luther liet dit stuk dan ook niet onbeantwoord. Hij riep de paus op tot boete, en maande hem op te houden met op zulk een satanische wijze God te lasteren. Zo niet, dan verklaarde hij met alle ware gelovigen in Christus de stoel van Rome voor door de duivel bezeten, en de troon van de antichrist. Ja, indien de paus in zijn razernij zou volharden, dan zou hij hem verdoemen en hem met al zijn decretalen (verzameling van pauselijke wetten en verordeningen) aan de satan overgeven tot de ondergang des vleses, opdat, zo voegde hij er nog aan toe, uw geest met ons gered moge worden op de dag des Heeren. Vervolgens werd door Luther op 10 december 1520 de pauselijke bul met de pauselijke decretalen en de boeken der scholastieken op de vuilverbranding aan de Elbe verbrand. Terwijl hij de bul in het vuur wierp, zei Luther: "Omdat gij de waarheid Gods hebt aangetast, moge God thans door dit vuur u aantasten".

Kort daarop verscheen Luther op de rijksdag te Worms. Disputeren werd hem daar echter niet toegestaan. Hem werd gevraagd of de op tafel liggende geschriften van hem waren en of hij ze wilde herroepen. Deed hij dit niet, dan kon hij gaan. Luther weigerde daarop met alle beslistheid te herroepen, zolang men hem er niet van overtuigd had dat wat hij had geschreven, met Gods Woord in strijd was. Ook daarna gelukte het niet hem tot herroepen te bewegen. Hij wenste geen duimbreed van Gods Woord te wijken.

Het werk door Luther aangevangen, droeg rijke vruchten. Ook ons land heeft in bijzondere mate in de zegeningen der Hervorming mogen delen, al hebben velen voor de belijdenis der waarheid hun leven op schavot of brandstapel, in het water door verdrinking, onder de aarde door levendbegraving, moeten laten. Ja, het bloed der martelaren bleek ook nu het zaad der kerk te zijn.

Helaas, al spoedig begon het werk der Reformatie te verflauwen. Remonstranten en libertijnen krijgen steeds meer invloed. Toch bleef er nog steeds een kern onder ons volk, dat de Hervorming trouw bleef, al werd die kern steeds kleiner. In deze tijd is het al heel droevig gesteld. Duizenden protestanten, onder wie zich gereformeerd noemende personen, zijn als met blindheid geslagen. Van de ene kerk vliegen ze met roomsen en remonstranten naar de andere, om hun zucht naar eenheid te demonstreren. Ze houden ook zogenaamde liefdemaaltijden met elkaar, doch niettegenstaande al het geroep van "vernieuwing" en nog eens "vernieuwing" verandert Rome's leer geen zier. Het handhaaft zijn oude valse leerstellingen, zoals het Concilie van Trente, dat het protestantisme en de protestanten vervloekte, die vastlegde, alsmede ook al wat er nadien aan de leer nog werd toegevoegd.

Getuigenis

Welke staatkundig-gereformeerde zou niet alle wettige middelen aan moeten wenden, alle gelegenheden aan moeten grijpen, om ernstig te getuigen

tegen het bezoek van koningin Beatrix aan de paus, en tegen het bezoek van de paus aan ons land, aan onze regering, onze minister-president, onze vorstin; tegen deze verloochening van het Godsgeschenk der Reformatie, tegen deze miskenning van wat de Heere wrocht in onze lage landen aan de zee.

Wat een roeping en taak voor de kerken, maar ook: wat een roeping en taak voor de christelijke partijen, maar vooral ook: wat een roeping en taak voor de SGP.

Geve de Heere die roeping te mogen verstaan. Geve Hij een reformatie bij overheid en onderdanen.

De vijand rukt vast aan Met opgestoken vaan; Hij draagt zijn rusting nog Van gruwel en bedrog, Maar zal als kaf verdwijnen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen