Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

,,Je moet eigenlijk als vader en moeder optreden"

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

,,Je moet eigenlijk als vader en moeder optreden"

Vrouw van een kamerlid:

14 minuten leestijd Arcering uitzetten

„Ik kan me moeilijk indenken hoe iemand een hele dag uit werken kan gaan; ik kan op een week wel twee weken extra gebruiken, want ik kom zo weinig toe aan de dingen die ik graag zou willen doen." Mevrouw W. M. van der Vlies-Coster (39), echtgenote van ir. B. J. van der Vlies (TweedeKamerlid voor de SGP), en moeder van vijf kinderen, heeft bepaald geen rustig leven. Dat is geen wonder als je bedenkt dat haar man 's avonds pas laat thuis komt en ze dus ook half vader moet zijn. Daarbij heeft ze diverse hobby's waarvoor ze tijd probeert vrij te maken. Mevrouw Van der Vlies over zichzelf, haar man en de kinderen. f y Ik ben in Delft geboren en getogen. Na de lagere school ben ik naar de huishoudschool gegaan, ik was daarvoor warm gemaakt door mijn nichtjes. Ik heb twee jaar huishoudschool gedaan, daarna moest ik thuis komen want m'n moeder was ziek. Een paar ochtenden in de week hielp ik in een gezin met jonge kinderen. Vervolgens heb ik bij de bekende ds. P. Zandt gewerkt, toentertijd de voorzitter van de SGP-fractie in de Tweede Kamer.

Dat was een hele fijne tijd. ik heb er een goede herinnering aan. 't is jammer dat het maar voor vijf maanden was. toen overleed hij. Hij was een lieve, eerlijke man.

Mijn ouders hadden altijd gezegd dat we respect voor hem moesten hebben, en toen ik er werkte begreep ik waarom. Ik moest eens een appeltaart voor hem bakken, dat vond hij zo lekker. Toen hij merkte dat ik het kon moest ik het iedere week doen.

Een andere taak van mij was het ordenen van de kranten. Hij las allerlei kranten en gooide ze altijd door elkaar. Ik moest ze uitzoeken en zorgen dat ze over de goede leuning hingen. Naast zijn bureau had hij namelijk een stoel staan en iedere krant had zijn eigen plaats op die stoel: de ene over de linker leuning, de andere over de rechter, een derde op de rugleuning, enzovoort. Als hij zich herinnerde dat hij iets in een bepaalde krant gelezen had en hij wilde het nog eens lezen, kon zij zó de goede krant pakken. De kranten mochten absoluut niet fout liggen. Maar hij legde ze zelf nooit op de juiste plek terug."

Naaien
,,Na het overlijden van ds. Zandt in 1961 ben ik in een ander gezin met veel kleine kinderen gekomen. Mijn ouders vonden dat ik er wat bij moest gaan doen: naaien leren. Ik vond het verschrikkelijk. Maar zoiets kan snel veranderen, want ik haalde heel vlug mijn diploma costumière. toen coupeuse en daarna lerares. Ik kreeg echt een enorme stimulans van mijn naailerares en het ging! Ik was heel trots op de eerste rok die ik maakte. Mijn zusje was inmiddels thuis van school, zodat ik naailes kon gaan geven. Mijn ouders hebben er wel heel wat voor over gehad, want ik deed dat op mijn eigen kamer thuis. Ik naai nu nog heel veel, vooral voor de kinderen, meestal voor de meisjes. Pasgeleden moest ik op een baby passen, je bent dan de hele dag thuis, maar ik had gelukkig nog een lapje liggen en toen heb ik gauw een rok voor de meisjes genaaid."

Puinhoop
Toen ze 21 jaar was (haar vader was intussen overleden) verhuisde het gezin naar Lisse. Ze zou daar geen eigen kamer meer hebben, zodat het naailes geven ophield.,,Ik moest dus iets anders gaan doen en ik zei al bij voorbaat: ,,Ik ga nooit naar een kantoor!" In Lisse zat een belastingconsulent die één meisje in dienst had. Maar dat meisje ging weg en hij vroeg of ik niet bij hem wilde komen. ,.Kom maar eens praten," zei hij. Ik durfde er helemaal niet heen en ik zei dus teaen mijn verloofde: ,.Jij moet meegaan, ik ga niet alleen. Ik had helemaal geen verstand van boekhouden en dergelijke, ik had alleen een type-diploma, maar hij zag het wel zitten en zei dat ik maar op proef moest komen.
Een week heb ik met dat andere meisje meegelopen, toen ging ze weg.,,Probeer het maar," zei m'n baas. Ik wist er totaal niets van en je moest toch je werk doen. Er was één klant, als die kwam was het een puinhoop. Dan zat die klant te zweten en ik te zwoegen. Je moest zelfstandig werken. Soms was ik heel kattig en dan zei de baas: ,,Als ik nóg terugdenk aan dat verlegen meisje achter de rug van haar verloofde ..." Toch hadden we het heel fijn samen en als ik nog moest kiezen tussen naailes geven en kantoor dan koos ik kantoor, maar dan wel zó' n kantoor.

Hulp
De verloofde bleef geen verloofde: mevrouw Van der Vlies trouwde (1968) en kwam op een flat in Utrecht terecht. Haar man werkte als leraar en was verder o.m. actief bij de oprichting van het Reformatorisch Dagblad. ,,Ik hielp hem daarbij, ik moest mensen aanschrijven voor een abonnement op het Reformatorisch Dagblad. Inmiddels was ik in verwachting en twee maanden voor de baby kwam ben ik ermee gestopt. Het wonen op de flat beviel slecht, vooral toen de kinderen groter werden. Tot '72 hebben we op de flat gewoond, toen zijn we verhuisd. Voor kerk en school zijn we in Maartensdijk terecht gekomen. In juni is het twaalf jaar geweest dat we hier wonen. We hebben eerst verderop in het dorp gewoond, in dit huis wonen we nu vier en een halfjaar. We hebben het zelf laten zetten en ik ben er blij mee. Alleen die ramen tot op de grond vind ik niet leuk. Je kunt de gordijnen niet open hebben, planten ervoor zetten gaat ook moeilijk want er zitten verwarmingsroosters in de vloer."
In de woonkamer staan nogal wat voorwerpen die oud aandoen. Een hobby? ,, Een soort hobby is het van me. Ik doe het niet echt fanatiek, beurzen aflopen om iets te pakken te krijgen doe ik niet, maar ik vind het leuk om iets te krijgen op mijn verjaardag bijvoorbeeld. Dat kopje heb ik onlangs gekregen uit de servieskast van ds. Zandt. Zijn laatste huishoudster wist dat ik er veel van hield. En ik vind het meteen een herinnering aan die mooie tijd. Nee, een echte hobby van me, dat zijn de vogels. Ik heb in de tuin een volière staan, die verzorg ik helemaal zelf. Mijn man noemt het plagend mijn grote hobby. De bloementuin houd ik ook bij en mijn man doet de moestuin, met hulp."

Moeilijk
Sinds een aantal jaren is de echtgenoot van mevrouw Van der Vlies Tweede-Kameriid voor de SGP. Deze verandering ging uiteraard niet ongemerkt aan haar en hun kinderen voorbij. Hoe is het als je man kamedid is? ,,Ik ben er nu aan gewend en we hadden natuuriijk al een klein voorproefje gehad met de Provinciale Staten. Op school had hij het ook wel druk, hij was conrector, maar toen was hij toch meer thuis. Dat hij in de Tweede Kamer kwam vond ik leuk en fijn voor hem; ik ben er nu aan gewend maar 't was in het begin wel moeilijk. Aan tafel wordt er 's avonds niet meer voor hem gedekt, maar in het begin was het altijd: ,,Eet papa mee?" ,,Nee, papa eet niet mee." 's Avonds zit hij in Den Haag, of hij heeft kerkeraad, huisbezoek, RD-vergadering of een schoolvergadering (de heer Van der Vlies zit in het bestuur van de Van Lodenstein-scholengemeenschap in Amersfoort, AdB). Meestal is hij vier dagen in de week van huis. Wel komt hij altijd thuis, al wordt het nog zo laat. Ik wacht op hem. ik ga wel eens naar bed maar ik ga niet slapen. Als hij thuis komt drinken we nog wat of we nemen iets hartigs, daar heeft hij dan echt zin in. Ondanks het late uur neemt hij nog even de post door en de koppen van de krant, koppensnellen noemt hij dat.
Als er iets belangrijks gebeurd is, bijvoorbeeld met de kinderen, vertel ik dat, maar meestal spaar ik alles op tot het eind van de week opmijn,,puntenbriefje". Op een keer zei mijn man over onze jongste: ,,Hé, hij looptal!" ,,Hij looptal een week," zei ik."

Huiswerk
Mevrouw Van der Vlies vindt zichzelf een hardvochtige echtgenote als het om opstaan gaat. Haar man hoeft meestal pas tussen acht en negen uur weg, maar als om half zeven de wekker afloopt moet iedereen uit bed, ook hij. ,,We eten metz'n allen om zeven uur, anders zien we elkaar nooit. Het is het enige moment van de dag dat we met elkaar zijn. Als je allemaal apart eet, wordt het zo' n losgeslagen boeltje. Onze twee oudsten zitten op de Van Lodensteinschool en die hebben wel eens problemen met hun huiswerk. Ik heb nooit wiskunde gehad, dus als ze daar mee zitten, moeten ze het 's ochtends aan mijn man vragen. Dat betekent dat we dan nog eerder opstaan, 's Avonds mis ik dat wel, die hulp met huiswerk overhoren. Bij de een is dat meer nodig dan bij de ander.
Je bent moe na een lange dag en dan moetje als vader en moeder optreden. Eerst breng ik Arie, onze jongste, naar bed, die lees ik dan een stukje voor. Na de vakantie gaat Arie naar de grote school. Giel-Bastiaan gaat naar een M. L. K. school, een school voor moeilijk lerende kinderen. Als baby heeft hij hersen-  vliesontsteking gehad en hij is echt een zorg voor ons. Ik ben blij als mijn man thuis is, dat we hem samen even opvangen. Hij moet veel aandacht hebben. Vooral 's winters help ik hem vaak metsommen maken, maar 's zomers speelt hij natuurlijk liever nog even buiten. Margonda gaat naar de zesde klas en die leeft erg makkelijk. Komt het vandaag niet klaar, dan morgen wel. Meestal zit ze 's avonds te lezen. Om half negen komt Arieka beneden of ik haar wil overhoren. Plonia klaart het tot nu toe zelf. Als ook de meiden naar bed zijn ga ik meestal naaien tot elf uur. Daarna rommel ik wat, net waar ik zin in heb. Ik handwerk en ik lees graag, dat doe ik meestal na elven."

Debat
Denkt u nooit eens: zat mijn man maar niet in de Kamer? , ,Nee, ik zou juist wel eens mee willen naar de Kamer! Ik vind politiek interessant. Een debat, een spannend debat, dat zou ik best eens willen meemaken! Mijn vader hield zich wel met politiek bezig en mijn broer ook, misschien heb ik er daarom interesse voor. Dat mijn man eigenlijk altijd 's avonds weg is heeft als nadeel datje zo aan huis gebonden bent. Als ik weg wil, moet ik altijd oppas vragen. Nu woont mijn zus wel hier op het dorp, maar die wil je toch ook niet iedere keer vragen.
Ik zou bijvoorbeeld graag eens een of andere cursus volgen, maar dat is al gauw zeven of acht avonden oppas vragen. Daar begin ik niet aan. Mijn man heeft een grote familie en de verjaardagen willen we zo mogelijk bijhouden,dus dan moet ik ook al oppas vragen.
Ik heb veel dingen die ik graag doe maar ik kom er zo weinig aan toe. Vorig jaar heb ik bloemen gezaaid en zelf gedroogd; dit jaar heb ik het maar niet meer gedaan, ik kom er toch niet aan toe. Soms denk ik wel eens aan het bekende hutje op de hei, dan zou ik daar wel willen wonen. Maar vanaf maart leef ik op de zomervakantie aan hoor, zo van: nog 'n paar maanden en dan krijgt hij vakantie! Dan kookt hij mee en dan rommelt hij mee."

Kinderen
Hoe reageren de kinderen erop dat hun vader zo vaak weg is?,, In het begin vonden ze het erg moeilijk. ,,U bent ook altijd weg!" zeiden ze dan. De jongsten zijn er eigenlijk ingegroeid en de oudsten krijgen er nu interesse in. Die zijn in de vakantie meegeweest naar Den Haag en ze hebben ook alle drie een spreekbeurt gehouden over de Tweede Kamer. Maar als ik hun jeugd vergelijk met de mijne. . . mijn vader en moeder waren juist erg huiselijk. Bij mijn kinderen is dat heel anders.
In principe is mijn man op vrijdag thuis, maar er komt vaak iets tussen, een werkbezoek of een excursie. . . 's Zaterdags is hij echt thuis en is hij dan ook helemaal voorde kinderen. We gaan een eindje rijden of in de tuin werken of naar familie. Ik heb bewondering voor mijn man dat hij zo gemakkelijk kan overschakelen. Hij is bijvoorbeeld in een stuk verdiept en dan zegt een van de kinderen:,,Papa, m' n band is leeg.'' Dan stapt hij er meteen heen, hij heeft er direct alle aandacht voor. Hij kan de simpelste dingen met interesse beluisteren en beantwoorden. Als de kinderen bijvoorbeeld wat gehandwerkt hebben bekijkt hij dat geïnteresseerd, hij zegt nooit: nou, daar vind ik niets aan. Na de grote vakantie is het altijd wel moeilijk voor mij, dan is het zo stil en ongezellig in huis. Als de kinderen al naar school zijn en mijn man nog vrij heeft gaan we samen wel eens een dagje uit. Dat vind ik heerlijk."

Dorp
Mevrouw Van der Vlies is in haar leven al verschillende malen verhuisd: van Delft naar Lisse, van Lisse naar Utrecht en van Utrecht naar Maartensdijk. Binnen Maartensdijk is ze ook nog een keer verhuisd. De overgang van stad naar dorp is haar niet slecht bevallen, al zijn er natuurlijk aan beide kanten voor- en nadelen.
,, Ik zou nooit meer naar de stad terug willen, ik mis alleen de winkels. In Utrecht woonde ik vlakbij een winkelcentrum, nu moetje naar de stad voor veel inkopen. Maar het dorpsleven vind ik ontzettend leuk. In het begin was het wel wennen dat iedereen alles van je wist! Verder groeien de kinderen hier heel beschermd op, wat dat betreft hebben ze een hoop voor op stadskinderen. Het is natuuriijk wel zo dat ze nu na school eigenlijk middenin de maatschappij gegooid worden. De oudste twee hebben deze vakantie twee weken bollen gepeld in de Haarlemmermeer met ongeveer vijftig andere kinderen. Ze hebben daar heel wat ervaringen opgedaan en dat is ook nodig." Toen ze trouwde wist mevrouw Van der Vlies wel dat haar man geïnteresseerd was in het verenigingsleven, maar dat ze echtgenote van een kamerlid zou worden kon ze uiteraard niet vermoeden. Toch is het haar niet tegengevallen. ,,Mijn man studeerde voor ingenieur en hij werd leraar. Dat was eigenlijk helemaal de bedoeling niet, maar je leven wordt vaak anders geleid dan je denkt. Ik had nooit gedacht dat ik zo' n leven zou krijgen, want als je met een onderwijzer trouwt komt het toch niet in je op dat hij kamerlid zal worden? Mijn man rolde van het een in het ander en ik zei soms: nu moetje er maar eens een punt achter zetten. Maar je wilt toch wat voor een ander doen als men dat vraagt; als je iets voor iemand kunt doen, moetje het niet nalaten. Dat leren we onze kinderen ook. Drempelvrees vind ik vervelend. Wij vinden dat de deur voor iedereen open moet staan. De afstand kamerlid-burger is gelukkig niet meer zo groot als vroeger, maar als een jochie van twaalf jaar,,hoi" roept tegen mijn man, vind ik dat minder passend.
De telefoon rammelt hier de hele dag en als ik alleen ben vind ik het wel leuk om contact te hebben met de mensen waar m' n man mee omgaat. Tijdens visites is het natuurlijk minder prettig. Maar goed, ik heb bij ds. Zandt al even om het hoekje gekeken hoe dat kan zijn. Het is jammer dat mij n man geen kennis met ds. Zandt heeft kunnen maken. Daar had hij een hoop steun aan kunnen hebben."

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 augustus 1984

Terdege | 60 Pagina's

,,Je moet eigenlijk als vader en moeder optreden

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 augustus 1984

Terdege | 60 Pagina's