Hoor, de engelen zingen!

Ere zij God in de hoogste hemelen! Hadden de engelen hun lied hoger kunnen beginnen dan zó? Zij beginnen bij de eer van God. Ze is de eerste blikvanger op het Kerstfeest. Even wandel ik met u terug over de paden van de Schrift naar de hoogheilige Sinaï. Daar brengt God in het vijfde gebod alle autoriteit en macht de wereld en de gemeente binnen. Wij horen de bazuinstoot van het gebod: Eert! Dat het eerst en het meest. In de eerbied wordt alles omsloten: de koelte van ons verstand, de warmte van ons hart, de ijver van onze hand... Het is alsof de morgenstond van de schepping zich herhaalt, toen al de engelen juichten en de morgensterren vrolijk zongen. De schrijver van de brief aan de Hebreeën vat de draad op: En als Hij wederom de Eerstgeborene inbrengt in de wereld, zegt Hij: En dat alle engelen Gods Hem aanbidden! Hier geschiedt het. God wordt geëerd voor Zijn werk dat Hij in deze nacht kroont in de geboorte van Zijn Zoon. En wat de engelen vanzelf doen. God eren, daartoe wekken zij in deze nacht het mensengeslacht op: Ere zij God in de hoogste hemelen! Zingt u de lofzang al mee? Het is goed om God te loven. Het is zelfs paradijselijk. Want iets van die oorspronkelijke heerlijkheid doorzindert deze gebeurtenis. Het is ook het eerste waartoe wij bereid worden als de Heilige Geest ons tot God terugbrengt: de God van de hemel Zijn eer te geven!

Nu de engelen dit lied zingen verkeren zij in de sferen van de aarde. Maar ze zingen dit deel van hun kerstsymfonie als het ware met hun gezichten omhoog geheven. Ze zingen hun lof óp tot voor de troon van God. Al zingende doen ze bericht aan de hemel dat het grote wonder heeft plaatsgevonden. God is geopenbaard in het vlees. Het Kind ligt in de kribbe. Het zwijgt in Zijn hulpeloosheid. Machteloos als ieder ander kind kan het niet spreken. En toch, wat een verborgen macht schuilt in dit Kind! Het zet Zijn dienaren, de engelen, aan het zingen, zodat de hemel met de eer van God wordt vervuld! En vrede op aarde! Dat lijkt een toverwoord dat de slang van oorlog en haat tot rust moet brengen. Vrede in die zin is een afgeplukte bloem. Even geurt ze en kleurt ze. Spoedig is ze verlept. Ze heeft geen wortel. Vrede is heelheid, gaafheid, ongeschondenheid. Ze is van hoge komaf. Van hemelse origine. In de hemel is alles gaaf, zonder breuk of barst, zonder vlek of rimpel. Op aarde slaat de vrieswind van haat en wrevel ons tegen, de chaos gaapt ons aan. De vrede nam de wijk sinds wij op voet van oorlog met God leven. Daarom en sindsdien is alles hier stuk. Er is geen goeds, geen geluk of het is hier of daar geschonden, geblust en gedeukt. We moeten alle moeite doen om de scherven heel te houden.

En nu... vrede op aarde! Hemelse gaafheid daalt neer op deze verscheurde aarde. Waar? In de kribbe te Bethlehem. Vrede in vlees en bloed. In dit Kind, de Heiland der wereld, de Heelmaker van hetgebrokene en stukgeslagene. O, dierbaar Kind, o, stof van vreugd! Gij verbindt hemel en aarde. God en mens, tijd en eeuwigheid. Hoe brengt Hij vrede? Dat brengt Hem aan het kruis. Daarom is het geen zoete en wekelijke vrede. Het is een vrede door recht. Want dit Kind zal lijdend en stervend aan de gerechtigheid Gods voldoen. Onze ongerechtigheden verbrijzelen Hem. Ze laten niets heels of gaafs aan Hem over. Het Kind komt als de Vrede op aarde doordat Het de schuld wegneemt en de zonde uitdelgt. En het duizendvoudig gebrek van ons vervult met een volkomen gehoorzaamheid en eerbied, waarin God nooit iets gebrekkigs vinden zal. Wij hebben geen revolutie nodig om vrede te krijgen, maar bekering. Verzoening met God. Bent u daar om veriegen? Dit Kind is Gods vredesaanbod aan u. Komt en laat ons samen rechten, al waren uw zonden als scharlaken, zij zullen wit worden als sneeuw... Kom bij de kribbe, u, die de schuld van uw onvrede thuis kreeg. U, die moet klagen dat er om uw zonden niets geheels meer aan u is. Hier is uw Heiland!

En nu het derde. Een nieuw hoogtepunt in de hemelse muziek en zang. In de mensen een welbehagen! Twee ongelijken komen samen. God en mens. De diepten van Gods hart gaan voor mensen open. In de zending van Zijn Zoon gaat God met Zichzelf te rade. Hij is in Zichzelf bewogen. Dat welgevallen zoekt een voorwerp om zich aan weg te schenken. Eeuwig wonder: God heeft lief, die Hem niet liefhebben. Zij heten hier, beter vertaald:,,mensen van het welbehagen". Laat het ons verbrijzelen. Zo'n grote liefde. Soms kan een arme zondaar, net als de engelen, er alleen maar van zingen. Ongelooflijk, maar waar! Zo waar als Gods lieve Zoon in de kribbe ligt. De engelenzang make het loflied gaande in uw ziel: ,,Watisdemens, datGij zijner gedenkt en de zoon des mensen, datGij hem bezoekt?" Niet om op hem te toornen, maar om hem eeuwige vrede te bieden. Omdat straks over de Zoon van Gods Welbehagen de watervloed van Gods geduchte toorn heenbruist! Wat ligt nu uw heil toch eeuwig vast, voor u, die Hem omhelst in het geloof. Vast in het welbehagen van de Vader, in het offer van dit Kind, in de troost van de Heilige Geest.

Hoe meer u zichzelf leert kennen, hoe dankbaarder u wordt voor dit welbehagen. Dat tenslotte de grond voor uw zaligheid niet ligt in u en het uwe. Ik hoor de engelen zingen dat er geen liefde verder kan gaan dan die vijanden omvat. Daarom kan ik er niet genoeg van krijgen, van dat zingen! Mijn stem voegt zich in dat koor. Zwak, jawel. Het is de stem van een mens met een gebroken hart en verslagen geest. Maar tóch! Eerder zouden de stenen spreken dan dat ik erover zou kunnen zwijgen. En straks. . . eeuwig zingen, nooit meer schreien. Het paradijs hersteld. Ere zij God in de hoogste hemelen! Amen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen