Mag iedereen het Onze Vader bidden?

Uit de lezerskring van Terdege kwam de vraag: ,, Wie mag het Onze Vader bidden?'' Is het Onze Vader alleen een gebed voor Gods kinderen? Of mogen ook onbekeerde mensen het bidden? Toen ik na een bezoek aan één van mijn gemeenteleden in het ziekenhuis, een gebed deed op de zaal, vroeg een rooms-katholieke patiënt:,, Vinden jullie het Onze Vader niet zo belangrijk? Want jullie bidden het niet.'' Toen vertelde ik hem wat Luther eens gezegd had van het volmaakte gebed. Hij zei: ,,Het is de grootste martelaar." Zo vaak wordt het zonder nadenken als een formuliergebed afgeraffeld en dat niet alleen in rooms-katholieke kringen. Ook onder ons wordt het wel gebeden als tafelgebed.

Maar hoe?
Mijn antwoord aan de roomse patiënt in het ziekenhuis was, dat het niet de bedoeling was van de Heere, dat wij altijd alleen maar met de woorden van het Onze Vader tot God moeten spreken. Juist dan verwordt het vaak tot het tegendeel van wat de Heere bedoelt, als Hij Zijn discipelen leert bidden. De bedoeling is, dat heel ons leven en ook heel ons gebedsleven doortrokken is van de Geest van het Onze Vader. Dat het in heel ons leven en bidden in de eerste plaats gaat om de eer van God, om de komst van Zijn Koninkrijk en om het geschieden van Zijn wil. Dat de Heere wil dat wij al onze noden, ook van het tijdelijke leven, in diepe afhankelijkheid aan Hem voorleggen. Dat wij voortdurend smeken om de vergeving van onze zonden en de verzekering daarvan door de Heilige Geest aan ons geweten. Dat de vrucht daarvan in ons leven altijd openbaar kome in de omgang met anderen. Dat ook wij vergeven onze schuldenaren. Dat wij leven in het vertrouwen dat aan de Heere het Koninkrij k en de kracht en de heerlijkheid is. Dat wij in waarachtig heimwee leren uitzien, naar Zijn komst op de wolken des hemels om dat Koninkrij k voor eeuwig te vestigen. Zo moet het Onze Vader heel ons (gebeds)leven doortrekken. Zo mogen wij al onze begeerten met smeking en dankzegging bekend maken bij God. Dat werpt gelijk licht op de vraag, wie het Onze Vader kunnen bidden.

Wie?
Van nature niemand. Wij zijn immers allemaal zoekers van eigen eer. Wij willen zelf koning zijn. Wij willen de Heere dwingen dat Hij onze wil zal doen. Het leven, ook het gebedsleven van een natuuriijk mens, staat haaks op het Onze Vader. Juist de discipelen van de Heere hebben dat zo gevoeld. Juist ontdekkende genade leert ons dat we niet kunnen bidden gelijk het behoort. Dan krijgen we die Geest der genade en der gebeden zo nodig. Dan krijgen we een walg aan al onze gebeden. Dan schamen we ons voor Gods Aangezicht, dat we zo oneerbiedig, zo gedachtenloos, zo dwingend hebben gebeden. Ja, dan wordt het ons een smart, dat we wel de woorden van het Onze Vader menigmaal en misschien dagelijks gebruikten en zo ver verwijderd zijn van de Geest en hoofdzaak. Dat ons bidden maar een nadenken was met de lippen, maar dat ons hart ver van de Heere was. Daarom kan een natuurlijk mens het Onze Vader niet bidden. Een mens die de Geestvan Christus mist kan helemaal niet bidden. Gij bidt en gij ontvangt niet, omdat gij kwalijk bidt. Dat is hard, zegt u. Neen, dat is de waarheid. Die moet geloofd, die moetingeleefd worden. Dat de vrucht van het ware gebed niet groeit op de akker van ons schijnvrome, huichelachtige, diep verdorven hart. Dat wij hoogstens de schijn, maar nooit het wezen kunnen voortbrengen. Het is zeer heilzaam en noodzakelijk voor ons diep en steeds dieper te beseffen: Ik kan niet bidden zoals het behoort. Het is zeer heilzaam voor onze ziel diep te beseffen: Ik heb Gods Geest zo nodig, dat Die in mij en voor mij bidde. Alleen door die Geest zal ons (gebeds)leven doortrokken worden van de bedoeling van het Onze Vader. Om die Geest mag iedereen bedelen. Ja de Heere heeft Zelf beloofd, dat Hij Zijn Heilige Geest wil geven degenen die Hem daarom bidden. En ook dat gebed, als het waar is, komt van Hem. Gelukkig dat die Geest nog werken wil. Hij maakt van een biddeloos mens een bidder. Zie het bij Saulus van Tarsen. Wat had deze man als Parizeer al veel gebeden. Gebeden waar hij zichzelf zocht en behaagde, maar hij zag het niet. Maar toen God zijn blinde zielsogen opende toen gold van hem: ,,Zie hij bidt".

Toch het Onze Vader?
Is de gewoonte het Onze Vader dagelijks te bidden af te keuren? Op zichzelf natuurlijk niet. Als het maar niet afgeraffeld wordt. Als het maar geen uitvlucht is, om de armoede van eigen gebedsleven te camoufleren. Als maar niet de gedachte leeft: als ik het Onze Vader bid, doe ik het altijd goed. Want dan dreigt het gevaar levensgroot dat het Onze Vader in uw mond een vloek wordt, een martelaar zoals Luther zegt. Natuurlijk mag en moet het gebruikt worden, maar dan met indruk, met diepe eerbied. Mag een mens die vreest nog onbekeerd te zijn het Onze Vader op de lippen nemen? Ja, dat mag. Als hij of zij ervóór zegt, wat ook de discipelen de Heere vroegen:,,Heere, leer ons bidden!" Dat mag iedereen vragen. Dat doen we nooit te veel, wel te weinig. Dan kan het bidden van het Onze Vader een middel zijn in Gods hand om ons te ontdekken aan onze diepe geestelijke armoede. Dat we de Vadernaam op de lippen nemen en Zijn kind niet zijn. Dan kan het een middel zijn om ons te vervullen met een diepe jaloersheid in goede zin, een heimwee om dit gebed dat Christus Zijn discipelen leerde en nog leert, (want het blijven leerlingen) mee te mogen bidden, maar dan in waarheid. Want het is en blijft uiteindelijk het gebed van hen die God in Christus hun Vader mogen noemen. Dat zijn alleen Zijn kinderen. Rust dan niet voordat de Geest getuigt met uw geest, dat ge Gods kind zijt. Dan mag u door die Geest der aanneming tot kinderen ook zeggen: ,,ABBA, VADER!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen