Camperbouw Holland: uitgegroeide hobby van ex-ambtenaar

De ambtenarenloopbaan van de 53-jarige camperbouwer uit Hoek van Holland begon bij de landmeetkundige dienst van de gemeente Den Haag. Daarvandaan verhuisde hij naar het gemeentelijk gasbedrijf om als opzichter bij het gemeentelijk woningbedrijf te eindigen. „De laatste tijd werd het steeds meer een papieren winkel. Ik ben een technische man die zich daarin niet thuis voelt. Daarbij komt dat er op het moment dat ik wegging een overschot aan ambtenaren was. En dat is er naar mij n mening nog. Je werd niet gewaardeerd. Je deed werk waarvan je soms van tevoren al wist dat het in een laatje verdween en daar nooit meer uitkwam. Door de frustraties kreeg ik lichamelijke klachten. Geregeld liep ik in de ziektewet.''

Kampeerauto
Al jarenlang ging Visser met zijn gezin in de zomermaanden enkele weken uit kamperen. In' 78 besloten ze een kampeerauto te huren. Het toen nog unieke voertuig bracht hen naar Noorwegen, leverde onderweg de nodige belangstelling op en overtrof alle verwachtingen. Wel was Visser van mening dat een aantal details in de inrichting niet deugden. „Eigenlijk gekscherend zei ik: zelf zou ik het beter kunnen. Over zo'n gedachte ga je wat doorfilosoferen. Na de vakantie heb ik m'n luxe auto verkocht en daarvoor een oude teruggekocht plus een nieuwe Mercedesbus. Die zijn we om gaan bouwen, zoals ik dacht dat het zou moeten." Alle gezinsleden waren bij het experiment betrokken. Vader broedde zijn ideeën uit en bracht die, bijgestaan door zoons Wim en Bert, ten uitvoer. Moeder Visser en dochter Tineke namen de aankleding van het voertuig voor hun rekening.

Ontslag
Bestuursleden van de Nederiandse Kampeerauto Club, die met de technische ambtenaar in contact kwamen, waren diep onder de indruk van zijn produkt en adviseerden hem van het bouwen van dergelijke voertuigen zijn beroep te maken. De kant-en-klare, meestal uit Amerika of Engeland geïmporteerde campers waren slechts weggelegd voor de gegoeden. Visser zou kampeerauto's voor de gewone man kunnen bouwen. ,,Ik ben over dat voorstel na gaan denken en het idee ging me steeds meer aanspreken. Toen ik er met m'n baas over begon, verklaarde hij me min of meer voor gek. Niet met zo veel woorden, maar hij zei wel: ga maar in de ziektewet, want je bent overspannen. De zes weken daarna heb ik wat zaken voorbereid en heb toen definitief ontslag genomen. Denk erom, zei m' n baas, je kunt niet meer terugkomen. Ik heb gezegd dat ik dat ook zeker niet van plan was." Op de sprong in het diepe leek al snel de verdrinkingsdood te zullen volgen. Nergens was bedrijfsruimte te vinden. Een gemeentelid van de Christelijke gereformeerde kerk van 's-Gravenzande, waar Visser ouderling is, bood uitkomst door een hoek van zijn tuindersschuur af te staan. Wegens ruimtegebrek had de camperbouwer voorraad en materialen opgeslagen in een oud VWbusje. Toen duidelijk werd dat op korte termijn geen betere behuizing te huren was, besloot Visser te gaan bouwen. De hypotheek stond op dertien procent, maar de gebrekkige werksituatie liet geen andere mogelijkheid over. De keus viel op een stuk grond aan de Zekkenstraat, niet ver van het plaatselijk industrieterrein. De gemeente Rotterdam was minder voortvarend dan de camperbouwer. De bouwvergunning liet acht maanden op zich wachten. Vissers waardering voor de ambtenarij werd er niet groter door.

Zakenvriend
Een klein jaar na zijn ingrijpende stap kreeg hij hulp van zijn zoon Wim. Oorspronkelijk wilde die naar de Landbouw Hogeschool, maar in het laatste jaar van zijn atheneum-opleiding besloot hij zijn vader te gaan helpen. Voor de verdiensten hoefde hij het niet te doen. Een zee van narigheid spoelde over het jonge bedrijf heen. Een kerkelijke zakenvriend van Visser, die edelmoedig had aangeboden de verkoop voor hem te verzorgen, bleek de winst in eigen zak te steken. Bij een accountantscontrole vertoonde de boekhouding indrukwekkende gaten. De belastingdienst stuurde aanslagen die het hele gezin kippevel bezorgden. De onderneming stond aan de rand van de afgrond. Van een deel van het salaris dat mevrouw Visser als docente aardrijkskunde aan de christelijke mavo van 's-Gravenzande verdiende, moest het gezin zien rond te komen. Alle andere inkomsten werden aangewend om de financiële krater te dichten. ,,We zijn er keihard tegenaan gegaan' ', zegt Wim.,, Dag en nacht hebben we samen geploeterd, zo veel mogelijk werk binnengehaald en consequent goed werk geleverd om een naam op te bouwen die klinkt als een klok. Dat heeft uiteindelijk toch zijn vruchten afgeworpen. Nu stuurt zelfs de ANWB mensen naar ons toe en komt negentig procent van onze klanten hier doordat anderen ons hebben aanbevolen."

Uitbreiding
De eerste jaren kende het bedrijf nog stille perioden, met name in de winter. In '85 groeide de hoeveelheid werk dusdanig, dat twee man het niet meer aankonden. Het derde personeelslid werd aangenomen. In het voorjaar van '87 kwam de onderneming in een stroomversnelling terecht. Zelfs uit Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Engeland en België kwamen opdrachten binnen. Een dealer van bestelauto's sloot met Camperbouw Holland een contract af voor het inrichten van zijn wagens; een groot verhuurbedrijf voor het seriematig inrichten van kaal aangeleverde campers. Door de lawine van orders viel niet te ontkomen aan uitbreiding.,,Dat is nooit m' n bedoeling geweest'', bekent Visser. ,,Toenikdit bedrijf begon, heb ik gezegd: dit is een hobby waarmee ik m'n brood wil verdienen, meer niet. Ik heb zelfs getwijfeld of ik m' n zoon in de zaak zou nemen, omdat ik het zonde vond van zijn atheneumopleiding. Maar hij wilde het graag. Toen hebben we gezegd: als we hier samen ons brood kunnen verdienen, zijn we tevreden. Daar was deze ruimte ideaal voor. Totdat de vraag zo groot werd, dat steeds meer druk op ons werd uitgeoefend. Dan kun je wel nee zeggen, maar nu mijn zoon helemaal in het bedrijf zit en zich voor tweehonderd procent daarvoor heeft ingezet, moet ik ook aandiejongenz'ntoe- [> komst denken." Opnieuw was het de gemeente Rotterdam die kans zag de bouw van een nieuw bedrijfspand maanden te vertragen. Maar nu tekenen de contouren van het gebouw zich toch duidelijk af. Op de bovenverdieping komt naast een showroom en kantoor de woning van het gezin met uitzicht op de Nieuwe Waterweg. De planning is dat het pand begin maart '89 geopend kan worden. De opening zal gepaard gaan met een grote show van campers en camperonderdelen. Wim is inmiddels gediplomeerd meubelmaker en hoopt binnen enkele jaren zijn ondernemerspapieren in bezit te hebben. Broer Bert combineert een conservatoriumopleiding met het bewerken van polyester panelen ter vervanging van zij- en achterwanden van campers. De polyester zijwanden zijn voorzien van een draaideur. De herrie die schuifdeuren plegen te veroorzaken is daardoor voorbij en de indelingsmogelijkheden in de camper worden groter. De vraag naar de door Camperbouw Holland ontwikkelde panelen groeit gestaag. Twee jaar geleden trad Tineke, de derde en jongste spruit uit het gezin, in dienst van het familiebedrijf. Ze volgde een opleiding aan de modevakschool, maar functioneert nu als telefoniste, administratrice en manusje van alles. Vorig jaar werden twee nieuwe personeelsleden aangenomen, onder wie een meubelmaker.

Huis op wielen
Het ombouwen van tweedehands bedrijfsauto's vormt nog altijd het hoofdbestanddeel van de werkzaamheden van Camperbouw Holland. Aan de hand van de ideeën van de klant worden indeling en interieur van de kampeerauto vastgesteld, waarna een offerte wordt uitgebracht. ,, We hebben al heel wat inbouwen geleverd", stelt Wim Visser vast, ,, maar nog geen twee dezelfde. Als het enigzins mogelijk is houden we rekening met de specifieke wensen van de klant. Het interieur van een camper is afhankelijk van de beurs en de instelling van de kampeerder. Zobouwde het bedrijf een voormalige schooltandartsauto om tot een compleet huis op wielen. Het voertuig is voorzien van een moderne keuken, douchecel met toilet en een huiskamer met solide meubels, aan de bodem vastgeklonken fauteuils en snuisterijen als een stereoinstallatie. Een aggregaat en een zonnepaneel op het dak geven de bezitter ervan de garantie dat hij zelfs in de Sahara niet zonder energie komt te zitten.

Divers publiek
Het camperpubliek is volgens Visser uitermate divers. ,, Ik heb wagens geleverd aan artsen en onderwijzers, maar ook aan ambachtslieden en lagere ambtenaren. We hebben er een gebouwd voor een directeur die hem voor een gering bedrag aan zijn personeel verhuurt. Daardoor ontstaat automatisch een goede vakantiespreiding. Ze willen allemaal met dat ding op pad, maar er kan er maareen tegelijk. Als Jansen terug is, kan Pietersen weg. Dan is er de categorie die een combinatie van een vakantie- en bedrijfsauto wil, de zogenaamde bureaumobiel. Zo'n wagen is ideaal voor bij voorbeeld ondernemers die veel op beurzen moeten staan en door zo'n voertuig heel wat tijd en hotelkosten kunnen besparen. Je hebt mensen die zeggen: we willen een ruime, luxe kampeerauto. Het geeft niet als hij op tachtigduizend gulden komt. Maar er zijn er ook die maar heel weinig te verteren hebben. We hebben auto's omgebouwd waarvan je zegt: het stelt niks voor. Maar als iemand ermee tevreden is, dan is dat toch prima. Ik heb vroeger een bootje gehad dat mijn vader had gemaakt. Wij hadden daarvan meer plezier dan andere mensen van hun grote, luxe jacht. Die zaten van verveling rond te kijken, terwijl wij altijd aan het hozen waren om onze boot drijvend te houden."

Reformatorische camperbezitters
Per jaar levert Camperbouw Holland een kleine twintig compleet ingerichte campers af. De grootte van de orders varieert van een kleine tien- tot pakweg zestigduizend gulden. De huur van een camper bedraagt bij een gemiddeld verhuurbedrijf voor een klein type zo'n twaalfhonderd gulden per week en voor een groter type ruwweg zestienhonderd. Meestal is de huurprijs gebaseerd op duizend of vijftienhonderd kilometer per week. Voor de kilometers daarboven moet extra worden betaald. Nog niet zo lang geleden kreeg Visser de vraag van een klant, of hij kans zag reformatorische camperbezitters met elkaar in contact te brengen. Dat zou dan kunnen resulteren in een gemeenschappelijke reis met een stichtelijke invulling van de zondagen. ,, Want wij hebben uiteraard te maken met veel mensen die weinig of niets aan de zondag doen'', licht de christelijk gereformeerde camperbouwer toe. ,,Ik heb het daar wel eens moeilijk mee gehad. Aan de andere kant kan ook een luxe auto gebruikt worden om zondags overal naartoe te gaan. Ik geloof toch dat je ook als christen zakenman kunt zijn. Ik zie het als een zegen van de Heere dat we dit bedrijf ondanks alle moeilijkheden overeind hebben kunnen krijgen en houden."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen