Is er beslist nooit reden tot echtscheiding?

In een vorig artikel heb ik gesteld dat scheiden nooit geoorloofd is. Zoals u zult begrijpen zijn daarop nogal wat reacties gekomen, zowel telefonisch als schriftelijk. Soms waren dit noodkreten uit onzegbaar moeilijke situaties. Is er dan nooit reden tot echtscheiding? Moet men dan ten koste van alles altijd bij elkaar blijven? Ook als de huwelijksband ondraaglijk knellend wordt? Geeft de Schrift toch zelf geen aanwijzingen dat scheiden wel geoorloofd is? Toch in ieder geval als er sprake is van overspel of hoererij? Maar noemt de Schrift ook niet andere gevallen waarin echtscheiding geoorloofd is? Bij voorbeeld in 1 Corinthe 7:15, waar staat ,,Maar indien de ongelovige scheidt, dat hij scheide. De broeder of zuster wordt in zodanige gevallen niet dienstbaar gemaakt." De kanttekening tekent bij het woordt "dienstbaar" aan: ,, dat is, niet gehouden van hun zijde de band des huwelijks verder te houden, of ongetrouwd te blijven..."

Wanneer?
Hoe hebben we dit te verstaan? Ik meen toch vast te moeten houden, op grond van de Bijbel, aan de mening dat scheiden nooit geoorloofd is. Dat ook een beroep op de hardigheid des harten in de gemeente van het Nieuwe Testament niet te verdedigen is. De uitspraken van de Heere Jezus zijn absoluut en duidelijk: ,,Wat God heeft samengevoegd scheide de mens niet." Alleen moeten we ons voor de duidelijkheid wel de vraag stellen: Wanneer voltrekt zich nu feitelijk de scheiding, op welk ogenblik is er sprake van echtbreuk? Op het ogenblik dat de scheiding officieel bekrachtigd wordt door de rechter? Neen, maar op het ogenblik dat men de echtbreuk pleegt. Op het ogenblik dat iemand overspel pleegt, scheidt hij of zij zich van zijn eigen man of vrouw. Dus hij of zij pleegt een daad die nooit geoorloofd is. De verlatene is in dit geval gerechtigd deze scheiding officieel te laten bekrachtigen door de burgerlijke overheid, die als Gods dienares over ons gesteld is, en is daarna vrij opnieuw een huwelijk aan te gaan.

Gebonden
Zo is het ook in het geval van 1 Corinthe 7. Daar zegt Paulus dat een gelovige nooit het recht heeft de echtgen(o)t(e) te verlaten vanwege het feit dat hij of zij niet gelovig is. Het initiatief tot scheiding kan en mag dus nooit van de gelovige uitgaan. Juist die weet zich gebonden aan het gebod Gods: wat God heeft samengevoegd, scheide de mens niet. Maar het kan zijn dat de ongelovige wil scheiden. Juist omdat haar man of zijn vrouw gelovig geworden is. Juist omdat de ander zich gebonden weet aan het Woord Gods en daarom een levenswandel voorstaat, zo geheel anders dan ze voorheen samen gewend waren. Als de ongelovige daarin niet wil berusten en daarmee niet wil leven, loopt hij of zij weg. En dan geldt het woord van 1 Corinthe 7:15:,,Maar indien de ongelovige scheidt, dat hij scheide." De broeder of zuster wordt in zodanige gevallen niet dienstbaar gemaakt."

Jaloersheid
Het initiatief tot scheiding gaat dus nooit van de gelovige uit. Integendeel. Hij of zij zal alles moeten proberen wat mogelijk is om dat te verhinderen. Juist de gelovige moet met haar of zijn levenswandel de ander tot jaloersheid verwekken. De ander tegemoet treden en blijven treden met veel liefde, begrip en tact. Juist de gelovige mag er een gedurige gebedszaak van maken of de Heere de ander voor dat grote kwaad van echtbreuk wil bewaren. En juist de gelovige moet er een tere zorg voor dragen geen aanleiding en aanstoot te geven, zodat de ander er gemakkelijk toe gedrongen wordt.

Begrip
We hebben hierin voorzichtig te wandelen. Als wij door genade getrokken zijn uit de duisternis tot Gods wonderbaar licht, wat zullen we en moeten we een begrip hebben voor hen die nog in hun natuurstaat leven. We zijn immers niets beter, integendeel. Juist, als de verwondering over Gods opzoekende liefde ons hart en leven doortrekt, wat kunnen we dan veel verdragen. Wat zullen we dan ook in ons huwelijksleven ernaar staan, zo nodig, de smaadheid van Christus te dragen. Als wij dan moeten kiezen tussen scheiden of lijden, dan moeten we kiezen voor het lijden, hoe moeilijk dat ook zijn kan. Want wij worden immers door lijden geheiligd.

Hoge prijs
Maar het kan desondanks toch zijn, dat onze huwelijkspartner ons kwaadwillig verlaat. Dat hij of zij niet tevreden is om bij u te wonen, u verlaat en scheiding eist. Wel, zegt de apostel, als de ander dan niet anders wil, dat hij scheide. Als u alles geprobeerd hebt wat in de rechte weg mogelijk is om dat te verhoeden en het lukt niet, dan moet u zich erbij neer leggen. En dit kruis dragen. Want het zal toch altijd een zwaar kruis zijn en blijven door de man of vrouw verlaten te worden, met wie je in liefde verbonden was. Het is toch geen geringe zaak om ter wille van de hemelse Bruidegom je aardse bruid of bruidegom te verliezen. En toch worden sommigen van Gods kinderen voor die keus geplaatst. Ja, het komt voor dat een eigen man of vrouw zegt: ,,Alsje ophoudt met al dat vrome gedoe, dan blijf ik bij je en wordt het weer net als vroeger, maar anders ga ik weg." Maar als die prijs van u gevraagd wordt, is die prijs dan te hoog? Christus is van oneindig meer waarde dan enig schepsel. Zijn liefde is meer dan de liefde der vrouwen. ,,Wie man of vrouw lief heeft boven Mij kan mijn discipel niet zijn. Maar wie door de liefde van Christus de goede keus mag doen, zal ervaren dat Christus oneindig meer te bieden heeft:,,Ik geef Mijn schapen het eeuwige leven." Dan na een weinig lijden, eeuwig verblijden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen