Zondagscoaster, van Antwerpen naar Sutton-Bridge

Aan'' kaai'' 60 van de haven van Antwerpen ligt de Anne-S. Eigenaar van de coaster is de Genemuidenaar H. Steenstra. Jarenlang voer hij als kapitein op het schip. Die plaats is ingenomen door zijn zoons. Deze vaart is dat de 30jarige Douwe. Stuurman is zijn jongere broer Imre. Op de kade maken we kennis met de matrozen: Arie Heystek, Nico Rijstenbil en Rod van der Ham. Arie is het ketelbinkie van de ploeg. Tenger, een stekelkuif, witte kousen, een spijkerbroek met afgeknipte pijpen, waaronder twee zeebenen in ontwikkeling en een felrood shirtje dat reclame maakt voor cocacola. Nico, afkomstig uit Scherpenisse, staat met driejaar trouwe dienst een trede hoger op de ladder en oefent de functie van machinist uit. Rod valt wat uit de toon door het obscene shirtje dat hij draagt. Overigens is hij één stuk bereidwilligheid en sjouwt ongevraagd onze bagage aan boord. In de stuurhut maken we kennis met het zesde bemanningslid: een twaalfjarige poedel die nerveus op en neer dribbelt. ,,Isis", introduceert Nico.

Contractvaart
De Anne-S, genoemd naar opa Steenstra, staat te boek als een van de twee bv's van de Steenstra-holding. Met een lengte van 78 meter, een breedte van krap tien en een halve meter en een diepgang van drie meter veertig behoort het schip tot de kleinere kustvaarders. De andere bv wordt gevormd door de coaster Elisabeth-S, die de naam van moeder Steenstra draagt. Inmiddels verdienen vijf zoons op beide schepen de kost. Anne als kapitein van de Elisabeth, Henk als kapitein van de Anne, Douwe als afloskapitein, Imre als stuurman en Jan-Peter als aflosstuurman. Vader Steenstra houdt zich vanaf de wal bezig met de coördinatie van het bedrijf. De Anne-S vaart volledig in contract voor de SOMEF, de transportafdeling van het Belgische staalconcern Cockerill Sambre. Het staal wordt geladen in Luik en gelost in Engeland. De Elisabeth-S vaart voor dertig procent op contract. Jaarlijks wordt door beide schepen 100.000 ton staal overgebracht.

Rivierloods
Iets na zessen passeert de coaster de Rooyersluis en steekt de Westerschelde op. Het oude Antwerpen laat zich op z' n voordeligst zien. De sombere historische gebouwen, waaronder Het Steen, worden opgefleurd door de late middagzon. Imre is al afgedaald naar zijn hut om wat te slapen. Hij heeft de nachtwacht voor de boeg. Kwart voor zeven brengt een Pilot-bootje Willy Latere aan boord. Onder het toeziend oog van Arie stapt de rivierioods aan dek en beent direct door naar de stuurhut, waar hij plaatsneemt op de kapiteinszetel. Voor de matrozen zit de dagtaak erop. Nico is vertrokken naar zijn hut om zich te vermaken met de computer die hij heeft aangeschaft. Ook Rod en Arie zijn afgedaald, maar komen na korte tijd weer boven. Beiden hebben een ware metamorfose ondergaan. Rod heeft zich in sportshirt en korte broek gestoken. Arie heeft zijn spijkerbroek verwisseld voor een geblokt exemplaar. Beiden hebben bokshandschoenen in de hand. Ter voorbereiding op het duel zwachtelen ze hun polsen in.

Middengewicht
Bevreemd kijkt de loods hen aan. ,,Ze doen geen kwaad", stelt Douwe gerust. ,,Dat is hun hobby." , ,Zij liever dan ik'', bekent de Belg en kijkt belangstellend toe als het tweetal zich tegenover elkaar zet op de dekluiken. Daar volgen de laatste voorbereidingen. De handschoenen worden aangetrokken, de plastic bitten in de mond geplaatst en de match kan beginnen. In uiterste concentratie springen de matrozen om elkaar heen, het hoofd beschermd door de zwarte handschoenen, om zodra de ander zich een ogenblik blootgeeft een dreun uit te delen. Na vijf minuten is de eerste ronde ten einde. De boksers hangen hijgend voorover. ,,Rod is middengewicht en ik ben lichtgewicht", brengt Arie met moeite uit.,,Maar hij is sneller", verweert Rod, die inderdaad een taaie tegenstander heeft aan zijn kleine rivaal. Ook de tweede ronde levert geen duidelijke overwinnaar op. De derde ronde evenmin.,, We doen het in de eerste plaats om de sport", zegt Arie. ,,In het begin werden we soms te agressief. Daar moetje voor oppassen. Het is niet de bedoeling dat een van ons een week knock-out ligt."

Stenen tijdperk
Met een snelheid van ongeveer vijftien kilometer per uur glijdt de Anne-S door het water van de Westerschelde. Rod heeft zich omgekleed en zit op een van de wandbanken in de ruime stuurhut. Isis ligt als dood naast hem, de voorpoten over elkaar. Arie, die als "Belg" verantwoordelijk is voor alle activiteiten op culinair gebied, bedient in de kombuis het koffiezetapparaat. Volgende reis is Rod weer de pineut. De loods hangt onderuit in zijn stoel. Als kapitein op de grote vaart stond hij aan het roer van oceaanstomers met 350.000 ton ballast. Een snel wendbare coaster met nog geen 1500 ton vracht aan boord kan hij bijna met de ogen dicht richting zee loodsen. Al wil hij graag genoteerd zien dat het geen overbodige luxe is om op de Westerschelde een loods aan boord te nemen. ,, Ge weet wellicht dat de Westerschelde de gevaarlijkste rivier ter wereld is. Vooral de bocht van Bath. Daar is al heel wat narigheid geschied." Over de arbeidsvoorwaarden voor de Belgische loodsen is hij matig te spreken. In Nederland zou hij met zijn 58 jaren al drie jaar gepensioneerd zijn. Omdat hij Belg is moet hij nog zeven jaar. Een uniform draagt hij niet. ,,We krijgen daar wel geld voor, maar die vergoeding stamt nog uit het stenen tijdperk, weet ge. Een aantal jaren terug hebben we daartegen geprotesteerd. Kwamen we met een strooien hoed of een bolhoed aan boord. Maar het heeft niet mogen baten."

Sigaretten
Buiten daalt de temperatuur snel. In de stuurhut blijft de warmte hangen. De atmosfeer is benauwd. Anti-rookcampagnes sorteren in de varenswereld nog geen enkel effect. Alle bemanningsleden dampen er tax-free op los. In het trapgat verschijnt het hoofd van Arie, gevolgd door een dienblad vol mokken, een verweerde thermoskan en een pak bastognekoeken. ,, U lust zeker ook wel koffie, loods?", informeert Douwe.,,Altijd", bevestigt de Belg en begint enthousiast te verhalen welke gerechten hij al niet krijgt voorgeschoteld aan boord van uitheemse schepen. ,, Wij Nederlanders en Belgen hebben geen gevoel voor cultuur'', is zijn overtuiging. ,,Vraagt zo'n kapitein: wilt ge wat eten? Krijgt-ie ten antwoord: gaarne, hebt ge wat salade met frites. Dat staat me tegen. Ik was 's bij een Chinees aan boord. ,,Whatdo you want?", vraagt-ie. ,, European food or Chinese food?" Ik zeg: doe maar Chinees. De man boog als een knipmes en gaf opdracht aan een matroos om de kok in te lichten. Na een uur komt-ie weer boven met een blad vol schaaltjes. Ik eten he. Heerlijk. Toen alles bijna op was vroeg ik: wat is dat nou voor vlees? Cho-cho, zegt de kapitein. Hoe? Cho-Cho. Van wat voor dier?, vraag ik. Chocho, woef-woef. M'n vrouw rilde toen ze het hoorde.

Zenuwenwerk
Als baken in zee ligt in een haventje aan bakboord een zwaar gehavende coaster. Overvaren door een oceaanstomer. Douwe weet wat een aanvaring betekent. Vorig jaar kwam de Elisabeth-S op het Albertkanaal bij mist in botsing met een ander schip en zonk ter plaatse. Pas nadat een deel van de lading was gelost en het lek boven water kwam, kon het schip worden afgevoerd voor reparatie. ,,Met mist varen blijft zenuwenwerk", verzekert de jonge kapitein me. ,,Vooralopzee. Daar stel je in vergelijking met die grote zeeschepen niets voor. En die duwen wel door. Zeker twintig mijl per uur. Jij ziet hen wel, maar het is altijd afwachten of ze jou ook zien." Met storm varen de coasters van Steenstra niet uit. In de eerste plaats uit veiligheidsoverwegingen. Daarnaast in verband met de kwetsbaarheid van de lading. De rollen plaatijzer mogen absoluut niet nat worden. Reden waarom Douwe nog nooit in noodweer op zee heeft gezeten. Lafère heeft op dat gebied wel de nodige ervaring opgedaan. In de beruchte Bermudadriehoek kwam een schip waarop hij als stuurman voer in het hart van een orkaan terecht. ,, Die was voorspeld, maar de kapitein wilde er geen rekening mee houden. Ik ken dit gebied als m' n broekzak, zei hij. Dat hebben we geweten. Met touwen hebben we onszelf verankerd. Ge hing meer dan dat ge stond. Het ruim was afgeladen met gloednieuwe auto's, walsen en tractoren. Wat ervan over was hebben ze in New York met grijpers gelost."

Zondagsvloot
De zondagsvloot telt een tiental schepen. In de meeste gevallen is de kapitein tevens de eigenaar. Kenmerkend voor de schepen is dat ze zondags niet varen. ,,Volgens een econoom kan dat niet", zegt Douwe. ,,In de praktijk blijkt dat mee te vallen. Je bent alleen beperkt in je mogelijkheden. Voorcon-[> tainerfirma's kunnen we niet werken. Die eisen dat je continu vaart. Voor een concern als Cocqerill Sambre ligt dat anders. Als wij er maar voor zorgen dat die 100.000 ton per jaar in Engeland komt, vinden zij het best." Douwe, derde zoon van Steenstra senior, kwam op 16-jarige leeftijd aan boord. Van z'n achttiende tot z'n twintigste jaar volgde hij de zeevaartschool in Umuiden, waarop zijn bevordering tot stuurman volgde. , ,Dan wordt het leuker. Het matrozenwerk is niet minderwaardig, maar wel monotoon. Diejongens zijn altijd bezig met het uit de roest houden van het schip. Ben je achter klaar, dan kun je vooraan weer beginnen. Het functioneren als kapitein ervaart hij nog steeds als een uitdaging. ,,Jij bent verantwoordelijk voor het schip, de lading en de bemanning. Deze reis hebben we toch voor twee en een half miljoen gulden aan boord. Je raakt daar wel wat aan gewend. Maar de verantwoording blijf je toch voelen." Met kapiteins van andere schepen heeft hij zelden contact., ,Er zijn er wel die mekaar in de haven opzoeken. Maar dan draait het gesprek meestal om vrouwen en drank. Dat hoeft voor ons niet. Het betekent wel dat je wereld binnen de scheepvaart erg klein wordt. Persoonlijk heb ik daar niet zo veel moeite mee. Als de sfeer aan boord maar goed is. Dat is van groot belang.''

Begrijpelijke preken
Indien mogelijk proberen de eigenaars van de zondagscoasters personeelsleden uit eigen kring te recruteren. ,,Dan zitje op dezelfde frequentie", zegt Douwe. ,,Maarhetisniet altijd mogelijk. De ene keer is het aanbod groot genoeg. Een andere keer plaatsje een advertentie in het RD en er komt niemand. Dan moetje wel in andere bladen adverteren, want wettelijk ben je verplicht met minimaal vijf man te varen." De zondagen worden voor een groot deel doorgebracht in de salon, die is ingericht met aan de vloer verankerd meubilair. Ook alle bloempotten, vaasjes en kannetjes zijn vastgezet, om te voorkomen dat de "VIP-room" bij storm verandert in een puinhoop. De boekenkast is zo volgestuwd dat de boeken er zelfs bij een orkaan niet uit kunnen vallen. De collectie verraadt de geestelijke ligging van de Steenstra' s, die kerkelijk tot de Gereformeerde Gemeenten behoren. Preken van ds. Kersten en prof. Wisse. De geschiedenisserie '' Dispereert niet" van de gebroeders Algra. Christelijke streekromans van de bekende auteurs. ,, Vroeger lazen we preken", vertelt Douwe. ,,Nu draaien we meestal bandjes. Het isje waarschijnlijk al wel opgevallen, dat we een gevarieerd gezelschap aan boord hebben. Voor die jongens spreekt een gelezen preek totaal niet aan. We draaien nu preken met een begrijpelijke, appellerende inhoud. Van ds. Schaafsma bij voorbeeld. Of ds. Moerkerken. Je hoopt dat ze daar wat van meepakken."

Rustiger
De zeeman ervaart het niet als een straf om zondags aan boord te zijn. ,,Aan de wal is het de hele dag jagen en vliegen, 's Morgens begint het al. Vlug eruit. Vlug eten, want we moeten naar de kerk. Na de dienst koffie drinken en vlug het eten opzetten. Zo gaat het de hele dag door. Hier verioopt alles veel rustiger. We slapen uit tot een uur of tien. Dan drinken we koffie met een keg erbij: een stuk gebak van meer dan normale omvang. Daarna beluisteren we een preek. Op zondag kookt de kapitein. Meestal soep of iets dergelijks. Dat heeft m'n vader ingesteld, om te voorkomen dat matrozen ons verwijten: zij willen zondags niet varen, maar mij laten ze wel koken. Na het eten gaan we meestal de kooi in.' s Avonds beluisteren we voor de tweede keer een preek en aan het eind van de avond eten we meestal nog iets warms."

Zaterdagavond
Niet alleen de zondagen verlopen op een schip van de zondagsvloot anders dan op een doorsnee zeeboot. Ook de zaterdagavond wordt in principe anders ingevuld. ,,Dat is zoals je waarschijnlijk wel weet de probleem-avond", glimlacht de kapitein. ,,Dan gaan de matrozen stappen. Je kunt dat niet verbieden. Wat wij doen is proberen een goed alternatief te bieden. Een stuk gezelligheid. door samen spelletjes te doen. Schaken of padvindersspel bij voorbeeld. Dat is het mooie aan boord. Als we varen ben ik de kapitein. Maar zitten we beneden te schaken, dan spelen die verschillen niet. Zaterdagavond om elf uur mag er ongelimiteerd frites worden gebakken en snacks. Dan nemen we er ook een goed glas bier bij. In de praktijk hebben de jongens er daardoor helemaal geen behoefte aan om van boord te gaan." Boven in de stuurhut is het rustig geworden. Lafère zit zwijgend op z'n stoel, te midden van schakelpanelen vol knopjes, lampjes en klokken. Aan bakboord nadert een zee van lichtjes met daarbovenuit enkele vlammende pijpen: de chemische fabriek van Dow Chemical onder Terneuzen. Nico is al afgedaald naar zijn hut. Ook Rod maakt aanstalten voor de nacht. Alleen Arie scharrelt nog rond. ,,Watetenwe morgen?", wil hij weten. ,, Doe maar andijvie met verse worst'', beslist Douwe. ,,Oké",zegtdekoken verduidelijkt voor ons: ,,De worst mot uit de vriezer, zie je."

Telefoon
Kwart over elf heeft de Anne-S de boulevard van Vlissingen voor de boeg. Met een grote boeggolf nadert een loodsbootje, herkenbaar aan een wit en rood mastlicht. Via de scheepstelefoon waarschuwt Douwe Arie, die Lafère moet begeleiden over dek. Met een slaperig gezicht komt de matroos naar boven gestommeld. ,,Die telefoon kan ik soms wel van de muur schieten", scheldt hij. ,,Vooralalswe in het Albertkanaal zitten. Slaap je net en wordt er weer gebeld voor een sluis. Zo gaat dat de hele nacht door. Ben je er eenmaal uit, dan is het niet meer zo erg. Maar het wakker worden he." Lefère toont weinig medelijden en loopt monter voor Arie uit. Lenig springt hij aan boord van het loodsboofle. De zeeloods die de Anne-S buitengaats moet brengen, gaat de omgekeerde weg. Een laatste groet en het bootje is alweer los van de coaster. Arie zoekt in allerijl ten tweeden male zijn kooi op. Deze keer volg ik zijn voorbeeld.

Vissers
Dinsdagmorgen kwart over zes. Katterig klim ik uit m' n kooi. Nauwelijks een oog dichtgedaan natuudijk. Het gestamp van de motor in combinatie met een irritant geschommel overdwars vormde een te zware aanslag op gehoor- en evenwichtsorgaan om weg te doezelen. In de kooi onder me maft collega Henk Visscher of hij niet anders doet dan aan boord van zeeschepen slapen. Met enig zelfmedelij-1> den klim ik de trap op om begrip te zoeken bij Imre. Met bleek gelaat zit hij op een bankje in de hoek van de stuurhut. De automatische piloot houdt de koers vast. Wat niet betekent dat Imre wel naar bed had kunnen gaan. „Je denkt vaak: de zee is zo groot, de kans datje een ander schip raakt is minimaal. Maar ik heb vannacht toch verschillende keren uit moeten wijken. Anders hadden we frontaal op een ander gezeten. Vooral voor vissers moetje uitkijken. Die hebben werkelij k lak aan alle regels.''

Arie
Na wat boterhammen naar binnen te hebben gewerkt, klim ik gezwind weer in de kooi. Een zwabberig gevoel in de maag verraadt de gevreesde kwaal. Na twee uur neemt het wat af. Ook Arie is inmiddels present en sjouwt met aardappels naar de kombuis. ,,Ik vind't best lekker om een weekje Belg te zijn", bekent hij, terwijl we de piepers van hun jas ontdoen, ,,'k Heb geen hekel aan koken. En het is weer eens wat anders dan schuren en schilderen. Je moet alleen geen last van zeeziekte hebben. Ze hebben hier een jongen gehad die stond te koken met de emmer naast zich. Zo ziek was-ie. Maar ja, er moest wel gegeten worden natuurlijk." De 19 jaar oude matroos uit Bilthoven houdt van verandering. Hij ging naar de mavo, stapte over naar de lts, vond bij nader inzien de detailhandelschool toch leuker en koos ten slotte voor het kmbo. Toen had hij genoeg van het schoolleven en besloot te gaan werken. Hij begon zijn loopbaan bij een kledingzaak. Daarop volgden een instrumentenmakerij en een bedrijf voor navigatieapparatuur. Vervolgens werkte hij als manusje van alles op de golfbaan van Bilthoven, au pair op het landgoed van een edelvrouwe in Frankrijk, bij het RIVM als bode en labmedewerker. Tussendoor waste hij borden af in een restaurant en hield zich bezig met tuinonderhoud, waarna hij voor de derde keer in dienst trad bij het RIVM, nu als vaccin-inpakker. ,,Heb ik nou alles?", vraagt hij zich hulpeloos af. ,,'tMeeste in ieder geval wel.

Zeelui
Sinds 1 januari 1990 vaart hij voor de Steenstra-holding. In geen enkel bedrijf hield hij het zo lang uit. ,,AIs ik een week achter een bureau zit ben ik het spuugzat he. Je ziet altijd hetzelfde. Dan is dit leuker. Je gaat slapen in België en je wordt wakker in Engeland. Maar ja, doe je dat een halfjaar, dan heb je het denk ik wel gezien. Daarom wil ik hier niet te lang blijven. Ik wil nog graag eens druiven gaan plukken in Frankrijk. En naar Amerika om daar voor een verhuisbedrijf auto's van de ene kant van Amerika naar de andere kant te rijden. Hé zeg, wist jij datje van dit spul ook gaat janken, 't Lijken wel uien." Onthutst toont hij me de preistengels. De carrière van de bedachtzamere Rod is minder veelzijdig dan die van Arie, maar mag er niettemin ook wezen. Hij volgde de mavo en de laboratoriumschool, werkte voor hij zijn militaire dienstplicht vervulde bij Albert Heijn en kwam via een uitzendbureau uiteindelijk bij het RIVM terecht, waar hij als vaccin-inpakker Arie leerde kennen. Die was inmiddels aangenomen door Steenstra. Ook Rod voelde wel voor het varensleven en kreeg van Arie het advies te solliciteren. Met gevolg dat beide vaccininpakkers per 1 januari zeelui werden.

Beekmannen
,,'t Is heel anders dan ik me had voorgesteld'', zegt Rod. ,,Je kent die verhalen wel he. Een ruig leven, veel stappen en veel drinken. Dat is hier helemaal niet het geval." Toch is hij niet gedesillusioneerd. ,,Nee, dat niet. Eigenlijk heb ik het best naar m'n zin. De sfeer is goed. En je hoeft niet echt hard te werken. Ook dat had ik me anders voorgesteld." Het water heeft hem inmiddels goed te pakken. Serieus is hij bezig met het behalen van zijn schippersdiploma. In de toekomst hoopt hij voor zichzelf te beginnen op de binnenvaart. De ordners met daarin de schriftelijke Vakopleiding Rijn- en Binnenvaart liggen open op het bureautje in zijn hut. Naast "Beekman en Beekman". Een belendend tafelde is onzichtbaar door de pocketboekjes, cassettes met popmuziek en pakjes sigaretten. Op het bankje ligt een ongesorteerde berg kleding. Aan het plafond bungelen de bokshandschoenen. Al met al niet direct een vertrek van het type Wims studeerkamertje.

Eigen hut
,, Bewust hebben we de jongens allemaal een eigen hut met wasbak gegeven'', zegt Douwe. ,,De hele dag zitje bijna op elkaar. Dan is het belangrijk datje een vertrek hebt waarin j e j e eens terug kunt trekken, waar je alleen bent." Het kamerfle van Arie valt op door de veelheid aan stickers en een poster met wapens boven zijn bed. Het achterdek en een deel van het voordek zijn verstevigd, weet hij. Voor het geval er oorlog uitbreekt. Dan moet er een machinegeweer op kunnen staan om een luchtaanval af te slaan. ,, Dat zou ik wel zien zitten", glimt hij. ,,Als Belg achter de bren en schieten maar. Da's nog eens iets anders dan aardappels schillen.'' De zee biedt weinig variatie. Een grauwe watermassa onder een troosteloos wolkendek. Zo nu en dan een passerende coaster. Vaag is de Engelse kustlijn zichtbaar met als uitschieters de vuur- en de watertoren van Happisburgh. Nico en Rod zitten buiten in besmeurde overals roest te verwijderen met bikhamer en schuurpapier. Arie verzorgt de was en informeert op welke temperatuur de handdoeken moeten.

Soerama
Kwart voor twaalf is het eten gereed.,, We zouden toch andijvie eten", meent Douwe, die het deksel van de pan licht.,, O", zegt Arie. ,,Nou ja, dan eten we prei", berust de kapitein. „' k Heb ook nog een sausje gemaakt", meldt Arie benepen, ,, maar dat is geloof ik niet helemaal gelukt." Bereidwillig opent hij een schaal met bleke dril. ,,'k Heb er denk ik te veel bindmiddel in gedaan, 't Is net behangplaksel." ,,Die kan direct weg", ziet Douwe in één oogopslag. Na de maaltijd is de smurrie zo ver ingedikt dat hij met een lepel uit de schaal moet worden gestoken. Maar de worst is prima gelukt. Ook het toetje maakt veel goed. Door elkaar gemixte vla, yoghurt en slagroom. ,,Ik hou van toetjes'', zegt Arie. ,, Dat vind ik ook het leukst om te maken. Alleen aan soerama heb ik een hekel.'' ,,Saroma", corrigeert Rod. ,,Dat-ie van toetjes houdt weten we", zegt Imre. ,,Pas riep-ie om kwart voor twaalf dat we konden eten. We hadden hem zeker een kwartier horen mixen. Komen we beneden, staat daar een hele schaal met pap gereed, maar de aardappels en de groenten moest-ie nog opzetten.''

Zeehond
Na de maaltijd duikt Douwe de kooi in. Zijn taak wordt overgenomen door Imre, die regelmatig op een zeekaart aangeeft waar het schip zich bevindt. Vanuit de horizon komt een dunne nevel opzetten. De radar staat op een bereik van zes mijl. Kwart over vier draait de Anne-S de Wash-bay in. Het eind van de reis is in zicht. Langs een steil laddertje daalt Nico af in het ruim, waar de rollen plaatijzer liggen opgeslagen. Sommige met een gewicht van twintig ton. De onderste laag ligt muurvast. De rollen die erbovenop zijn geplaatst, zijn "gesjord" met kettingen en spanschroeven. Gaan ze rollen, dan is de ellende niet te overzien. Nu dat gevaar voorbij is kunnen de spanschroeven worden losgedraaid. Aan bakboord duikt een nieuwsgierige zeehond op. Speels volgt het dier de fris blauwe coaster, maar na een paar honderd meter houdt hij het al voor gezien en duikt weer onder. Arie en Rod zijn begonnen met het ontgrendelen van de dekluiken. Alles onder het motto: regeren is vooruitzien.

Rampenoefening
Klokslag zes uur wordt het anker uitgeworpen. Het wachten is nu op hoog water. Bij eb valt een groot deel van de baai nagenoeg droog. Om te tonen dat ook aan de veiligheid is gedacht, laat Douwe een overlevingspak ophalen en adviseert me het aan te trekken. Als een nylonkous sluit het zware pak om m'n lichaam. Nu er toch gedemonstreerd wordt, moet direct ook maar nat worden geoefend. Arie is de eerste vrijwilliger die zich aanmeldt. Nadat hij in het pak is gehesen wordt hij te water gelaten. Als een maanman dobbert hij rond.,,Heerlijk' ', laat hij vanuit het zilte zeewater weten.,,Net een waterbed. Als je me even laat liggen, pit ik." Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Douwe is de tweede die het pak uitprobeert. Rod sluit de rij. Imre en Nico slaan de show gade vanuit de jol met buitenboordmotor, die overboord is gezet. Op het dek rent Isis rond, compleet overstuur.

Wasbeurt
De avondmaaltijd kan in alle rust worden genuttigd. Buiten zakt de zon langzaam uit de lucht in de watervlakte. Om de avond te korten besluiten Arie, Rod en Imre een bengeltje uit te werpen. Nico vermaakt zich met zijn computerspelletjes. Tegen tienen zijn de vissers het zat. Gevangen hebben ze niets. Arie is ervan overtuigd dat hij wel veel beet heeft gehad, maar dat levert per saldo weinig op. Terwijl Douwe contact legt met de loodsen van Sutton-Bridge, grijpt Rod Isis in zijn nekvel. De poedel is aan zijn tweewekelijkse wasbeurt toe. Bibberend laat het dier zich in de wasbak zetten en ondergaat lijdelijk hoe de shampoo in zijn krullen wordt gemasseerd. Kwart voor elf ontvangt Douwe bericht dat hij de motor kan starten en richting Sutton-Bridge koersen. Een kwartier later brengt de loodsboot "Bill Reeve" een knorrige Engelsman aan boord, die het stadium van de arbeidsvreugde duidelijk is gepasseerd. Zwijgend loodst hij de coaster langs de zandbanken die zich hier wekelijks verplaatsen.

IJzeren regelmaat
In het holle van de nacht stoot het schip tegen de kade van het minihaventje, een project van een gefortuneerde boer. Het is het sein dat Isis naar beneden moet. In verband met mogelijke verspreiding van veterinaire ziekten wensen de Engelse autoriteiten geen gedierte aan dek. ,,'t Is vervelend voor hem hoor'', vindt Arie.,, Als we hier liggen kan hij de hele dag niet poepen. Want beneden doet-ie het niet. We hebben 'm wel eens een pamper omgedaan, maar dat was ook geen succes. Hij houdt het gewoon op. Zijn we weer op zee, dan schietie als een haas naar boven." Na een luxe slaapmuts van belastingvrije Baileys dalen, we om half twee af in het ingewand van het schip om de leden te strekken. Naar het schijnt voor enkele ogenblikken. Dan worden we gewekt door het geronk van kranen. Het is half acht. De matrozen staan al aan dek. De eerste rollen plaatijzer zijn uit het ruim getild. Nog dezelfde dag zal de Anne-S terugkeren naar Luik voor een nieuwe voorraad, om de reis opnieuw te maken. En dan weer. Met een ijzeren regelmaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen