Jeugd in de kerk niet op de galerij laten zitten

Het is een kenmerk van de reformatorische kerkdiensten in ons land dat er een aanzienlijk percentage jeugd aanwezig is. Buitenstaanders die zo'n dienst eens meemaken, reageren vaak verrast:,, Wat een jeugd in de kerk!" Predikanten en kerkeraden zien vast en zeker het grote voorrecht van dit verschijnsel, maar hebben er toch gemengde gevoelens over. Er zijn maar weinig kerkgebouwen waarin de jongelui geen problemen veroorzaken op het gebied van de eerbied en de stilte. In veel gevallen kennen de ambtsdragers en de koster de moeilijkheden wel, maar negeren of bagatelliseren zij die. Hoeveel voorgangers lopen er op dit punt niet met frustaties rond. Hebben zij het hart om de jeugd tijdens de dienst geregeld te waarschuwen of om van tijd tot tijd eens even te stoppen, dan krijgen zij de ouders tegen zich, op het laatst de gemeente en soms zelfs de kerkeraad. ,,Het valt wel mee, dominee. Vroeger is het veel erger geweest. Als u ertegen ingaat, moedigt u ze alleen maar aan. Als ze wat ouder worden, gaat het vanzelf over."

Galerijen
Ondertussen maken concentratiesjongeren op strategische plaatsen in een kerkgebouw het de kerkgangers in hun omgeving soms vrijwel onmogelijk om de dienst te kunnen volgen. Het horen van de preek wordt belemmerd door gepraat, gegiechel, gelach en dergelijke. Het komt nogal eens voor dat jongeren het niet ontzien om zulke zaken zelfs tijdens gebeden te presteren. Het gevolg van dit alles is dat serieuze kerkgangers elders in de kerk een plaats zoeken en dat de groep boosdoeners zich ongestoord kan uitbreiden. Veelal houden ordeproblemen in de kerk verband met het feit dat een of meer galerijen deel uitmaken van het interieur. Jongeren kruipen graag naar boven, zeker als zij hier minder in het zicht zitten dan beneden. Galerijen worden zo broeinesten van ongerechtigheid. Banken worden bekrast, zodat er geen spatje vernis op blijft zitten. Men bekijkt er foto's, men leest er boekjes en soms wordt er zelfs gekaart.

Afbreken!
Wat moet men hieraan doen? Het antwoord op deze vraag wil ik liever nu aan de bevoegde instanties overlaten. Het past mij niet om in de verantwoordelijkheden van anderen te treden, zeker niet omdat de omstandigheden plaatselijk veel kunnen verschillen. Maar wat ik wel wil doen, is het advies geven om bij nieuwbouw ven een kerkgebouw nooit galerijen te realiseren en om bij verbouw bestaande galerijen af te breken. Het is mijn vaste overtuiging dat het financiële voordeel dat er vaak aan galerijen vastzit, niet opweegt tegen de geestelijke schade die erdoor berokkend wordt. Wanneer de eredienst onteerd wordt, trekt de Heere Zich terug en houdt Hij de bediening van Zijn Geest in. Het moet ons toch alles te zeggen hebben dat de enige keer die ons in de Bijbel beschreven wordt dat Christus robuust optrad, betrekking heeft op de ontheiliging van het huis Zijns Vaders. Wanneer het toegelaten wordt dat jongeren zich misdragen tijdens de kerkdiensten, ontstaat er met het opschuiven der jaren een sfeer in de gemeente die huiveringwekkend is. De jongeren van nu zijn de volwassenen van de toekomst. Zal iemand die in zijn jonge jaren geen ontzag heeft getoond, dit wel doen als hij ouder is? Hij zal geen openlijke aanstoot meer geven, maar wel een innerlijke onverschilligheid kennen. Het is geen wonder dat predikanten in volle en grote kerken met galerijen nogal eens het gevoel hebben dat zij tegen een muur spreken.

Gezinsverband
Er zou al heel wat gewonnen zijn als de in onze gezindte met de lippen beleden voorliefde voor het gezin ook in de kerkgang zou uitkomen. Dat men zich thuis als gezin in het gebed op de kerkdienst voorbereidt, dat men zich als gezin naar Gods huis begeeft en dat men als gezin in de bank plaats neemt, dat wil zeggen: de jeugd bij zijn ouders. Mij zijn genoeg gevallen bekend waarin de wat oudere kinderen apart naar de kerk gaan en waarin zelfs vader en moeder nog gescheiden optrekken naar Gods huis. Men ziet hierin geen kwaad, men is dit vaak van oudsher zo gewend. De gevolgen zijn evenwel desastreus. De geschiedenis van de twaalfjarige Jezus in de tempel laat ons zien hoe belangrijk het gezinsaspect van de kerkgang is. Laat die ons ten voorbeeld strekken. De waarheid van het Schriftwoord'' Wat God samengevoegd heeft, schelde de mens niet" slaat niet alleen op het huwelijk, maar ook op het gezin. Het is de Heere Die echtparen kinderen geeft met de bedoeling dat zij een gezinseenheid zullen vormen. Mag dan in het huis des Heeren deze eenheid tenietgedaan worden? Vanzelfsprekend is het de taak van een kerkeraad of kerkvoogdij ervoor te zorgen dat het ook mogelijk is dat de —jongere en oudere— kinderen bij hun ouders in de bank zitten. Verhuur van plaatsen, zoals dit hier en daar nog voorkomt, is dan ook uit den boze.

Opvoeding
Voorkomen is beter dan genezen. De opvoeding is van zeer grote waarde voor het gedrag van jongeren in de kerk. Laten wij weten dat het een belangrijk facet van de christelijke opvoeding is om onze kinderen eerbied en ontzag voor de dienst des Heeren, voor Zijn Woord en voor Zijn dienaren bij te brengen. Weloverwogen moeten wij in de opvoeding hiernaar toewerken. Ernstig en bewogen mogen en moeten wij onze kinderen vertellen dat een kerkdienst een ontmoeting met de Heere inhoudt en dat het een van de grootste zonden is om, door in Zijn huis te vervelen, te spotten met Zijn heiligheid. Toont eerbied waar Hij woont.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen