Een reformatorisch gezin in het roomse Spanje

Op de middelbare school in Sant Celoni was er dit voorjaar al over gesmoesd: „Volgend seizoen krijgen wij er ook één met zo'n rok." Elsbeth Aleman zat voor het laatste jaar op de basisschool. Daar zitje in Spanje op tot je veertiende. Daarna zijn er twee typen vervolgschool: een soort huishoud-Ztechnische school (driejaar) of de BUP (driejaar), een schooltype dat op de havo lijkt. Het vakkenaanbod van de BUP omvat tien vakken voor iedereen. Vroeg een pakket kiezen is er niet bij. Alleen magje in de eerste klas kiezen tussen Engels en Frans als enige vreemde taal. En tussen godsdienst en ethiek. Elk vak wordt even zwaar gerekend. Je kunt dus blijven zitten op onvoldoendes voor muziek of tekenen. Aansluitend op die drie jaar BUP kun je in een vierde leerjaar je vwo doen, COU heet dat in het Spaans.

Zwarte jaren
Vader, moeder en zeven kinderen Aleman zijn al heel wat keren verhuisd in hun leven. Vader Aleman werd een aantal jaren geleden namens de GZB uitgezonden naar het zendingsgebied in Kenia. Eenmaal terug in Nederland zette hij zijn theologische studie voort. Tegelijkertijd verrichtte hij pastoraal werk in een aantal hervormde gemeenten. Nu is hij evangelist in dienst van de stichting Spaanse Evangelische Zending (SEZ). De SEZ is, nu bijna veertig jaar geleden, op initiatief van professor G. Wisse opgericht. Het waren de zwarte jaren voor de protestanten in Spanje. De RoomsKatholieke Kerk had gemene zaak gemaakt met Franco en de zijnen. Wat protestanten niet mochten, stond heel duidelijk in de grondwet. Wat ze wè! mochten, bleef vaag. De plaatselijke pastoor kon daar zo z' n eigen uitleg aan geven. De overheid kneep een oogje dicht of werkte daadwerkelijk met de geestelijken mee. Getreiter op kleine en op grote schaal was aan de orde van de dag: gevangenisstraf, boetes, kerksluitingen, verstoringvan diensten, vernielingvan kerkinterieurs, huwelijken van protestantse jongelui die niet werden voltrokken.

Rooms land
De SEZ is van het begin af een interkerkelijke stichting geweest, die haar steun kreeg uit de behoudende protestantse kerken in ons land. Die situatie is altijd zo gebleven. In het bestuur vind je vertegenwoordigers namens de Christelijke Gereformeerde Kerken, de Nederlandse Hervormde Kerk, de Gereformeerde Gemeenten en de Oud Gereformeerde Gemeenten in Nederland. Sinds de grondwet van 1978 is Spanje een padementaire democratie met volledige vrijheid van godsdienst. Maar zending blijft er broodnodig. Het Spaanse volk, ooit,, de trouwste zoon van de Heilige Moederkerk" genoemd, is op grote schaal onkerkelijk geworden. Zelfs het laagje vernis gaat eraf. De Spaanse bisschoppen hebben in 1988 op hun jaarlijkse conferentie uitgesproken dat Spanje helemaal opnieuw als evangelisatiegebied bewerkt moet worden. Dat wil overigens niet zeggen dat in dit land, met een eeuwenoude katholieke traditie, het bij geloof verdwenen is. ,,Toen de voetbalclub FC Barcelona verleden jaar de Europese beker won, was hun eerste reis naar de kerk. De voetballers gingen hun dank betuigen aan Maria, die hun schutsvrouwe en beschermheilige is. De gewonnen beker werd haar aangeboden", vertelt evangelist Aleman. ,,ln de kathedraal van Tarragona hangt op verscheidene plaatsen een mededeling van de kardinaal: Wie eerbiedig en staande voor het beeld van Paulus naast het hoofdaltaar het Onze Vader bidt, wordt beloond met driehonderd dagen korter verblijf in het vagevuur."

Protestanten
De protestanten vormen in Spanje een minderheid. Slechts zo'n 2 promille van de bevolking is protestant. Wat duidelijker gezegd: zo tussen de 70.000 en 90.000 Spanjaarden zijn in meer of mindere mate verbonden met een protestantse kerk. De grootste protestantse kerken/groeperingen zijn: de Broeders (in Nederland de Vergadering der Gelovigen genoemd), de Pinkstergemeenten, de Unie van Baptistengemeenten (UEBE) en de Federatie van Baptistengemeenten (FIEIDE). Verderde Spaanse Evangelische Kerk (lEE) en de Anglicaanse Kerk (lERE). Ook zijn er nog onafhankelijke gemeenten, en ten slotte een tiental gemeenten die de Westminster Geloofsbelijdenis of 'onze' Geloofsbe-1> lijdenis, de Heidelberger Catechismus en de Dordtse Leerregels als grondslag van kerkelijk samenleven aangenomen hebben. Een bonte verscheidenheid dus. Ook in de protestantse kerken liggen de gevaren op de loer: oppervlakkigheid in leer en leven, materialisme, verkeerde oecumene, de invloed van sekten en van veel lectuur van arminiaanse snit. Aleman geeft een voorbeeld van dergelijke lectuur, in dit geval een bijbelcursus:,,De cursist die zich niet meer thuisvoelt in de RK-Kerk, wordt aan het eind van de eerste cursus voorgehouden zijn handtekening te plaatsen onder aan de laatste bladzijde, met vermelding van dag en uur. Hij betuigt daarmee Christus aangenomen te hebben als zijn persoonlijke Zaligmaker. Daarop verklaart de cursusleider dat hij nu een kind van God is. De zaligheid wordt op die manier in de hand van de mens gelegd."

"Weinig verschil"...
Toen Maarten en Suzan Aleman met hun kinderen drie jaar geleden naar Denia, een kustplaats in het zuidoosten van Spanje, vertrokken, wachtte hun een forse teleurstelling. Het ging met de kinderen goed. Die leerden het Spaans razendsnel aan en maakten goede vorderingen op school. Als vertegenwoordiger van de SEZ, die in Spanje niet aan een bepaalde kerk verbonden is, kon Aleman uiteraard aan iedereen die het maar wilde hebben, lectuur beschikbaar stellen. Maar er was in de wijde omtrek geen enkele kerk te vinden waarbij je je als gezin met een gerust geweten kon aansluiten. Ondanks vooraf ingewonnen informatie en ondanks welluidende naambordjes als "evangelisch" en "protestant", bleek in vele kerken in die regio een houding te heersen van: ,,Och, sinds het Tweede Vaticaans Concilie stellen die verschillen tussen rooms en protestant toch eigenlijk niet veel meer voor.'' De baptisten en de Pinkstergemeenten zijn veelal nog wel antiRome, maar arminiaans in de leer, sterk beïnvloed door Billy Graham, en werelds in zowel de eredienst (toneelstukken in plaats van prediking) als in het dagelijkse leven. Na een jaar is het gezin daarom verhuisd naar het noordoosten van Spanje. Dankzij voortreffelijke hulp van bevriende protestanten in Barcelona, kon de SEZ een flink huis kopen in een buitenwijk van Vallgorguina, een dorp 45 km van Barcelona vandaan. Het naburige stadje, waar de kinderen ook naar school gaan, is Sant Celoni. Het heeft zo'n 15.000 inwoners en ligt aan de voet van de berg Montseny (1700 m).

Bureaucratie
Is dit Spanje?, vraag ik me af als ik 's morgens wakker word in de logeerkamer van huize Aleman en een menigte vogels hoor fluiten. Overal zie je prachtig groen als je de luiken openstoot. En wie de moeite neemt een paar minuten heuvelopwaarts te lopen, belandt in een uitgestrekt bos. Zo'n tachtig procent van de huizen in de wijk waarin de familie Aleman woont, wordt als tweede woning wordt gebruikt. De buurt krijgt ook zijn deel van typisch Spaanse problemen. In droge perioden is er niet voldoende water. Na twee jaar heeft het gezin nog steeds geen telefoon. Maar wie weet, want een postbus hebben ze nu ook al bijna voor elkaar. Aleman heeft nogal wat moeite moeten doen om als buitenlands evangelist een verblijfsvergunning te krijgen. Stapels papieren moesten worden ingeleverd. ,,Daarna moesten we met z' n allen naar een politiebureau, 15 km hier vandaan. Alle kinderen dus vrij van school, 's Morgens om half acht stonden we al in de rij, je moet namelijk vaak erg lang wachten. Nu proberen we deze zaken altijd van de positieve kant te bekijken. Dus nemen we wat boeken en snoepjes mee en doen net alsof we een ochtend vrij hebben. Om half tien waren we eindelijk aan de beurt. Allen, ook Arjanne van vijf, moesten hun duimafdruk zetten. Dit was nog maar het begin. ,, Een week later'', zegt mevrouw Aleman, ,,stopte een gemeentewerkman voor de deur. Hij zei dat hij een brief voor ons bij zich had. Na al zijn zakken drie keer doorzocht te hebben, moest hij bekennen dat hij hem niet kon vinden. Nu, zei hij, dat is geen probleem, er stond in dat u naar de rechter moet. Wij vroegen of hij die brief dan niet kon opzoeken en brengen. Na enige tijd kwam hij terug met de mededeling dat hij hem niet gevonden had, maar dat hij wel even een andere kon schrijven," Ook dit bezoek aan de rechter, en nog talloze formaliteiten meer, waren nodig in verband met de verblijfsvergunning. Uiteindelijk werd, na storting van een fikse borgstelling door de SEZ, een vooriopige vergunning afgegeven.

Vriendjes
Kees Aleman is 17. Hij is de oudste van het gezin. Van het stapelbed waarin hij slaapt, blijft doorgaans één verdieping leeg. Maar niet altijd. Soms slaapt Josué (Jozua) López daarin. Josué is een handige kerel. Hij vindt het ontzettend leuk om in zo'n groot gezin te zijn, met zijn leeftijdgenoten te voetballen, te kletsen over school en... een nachtje over te blijven. Zijn methode: Zorg datje 'kwijt' bent als je ouders willen vertrekken. Dan gaan ze vanzelf weg — en jij blijft achter. De ouders van Josué komen ook graag bij de familie Aleman. Het zijn ds. José López van de presbyteriaans gereformeerde kerk van Mataró, en zijn vrouw, Ana. Mataró is een industriestad met 110.000 inwoners, die 15 km bij Vallgorguina vandaan ligt. Ds. López heeft in zijn consistoriekamer een geweldige hoeveelheid boeken van de reformatoren en van Engelse Puriteinen staan. De meeste in het Engels, maar er is inmiddels ook al heel veel in het Spaans vertaald. Overal steken briefjes uit: die boeken worden gelezen! ,,De invloed van die schrijvers is aan zijn preken goed te merken", zegt evangelist Aleman, in wie deze predikant een broeder heeft gevonden met wie hij van hart tot hart kan spreken. Ook hun dochter Rut (Ruth) weet de weg naar de Alemannen te vinden, 's Avonds durft ze echter nooit erg lang te blijven, want ze heeft zo haar twijfels over de betrouwbaarheid van haar Renauitje.

Spaans en Catalaans
Rut wil analiste worden en loopt momenteel stage in een ziekenhuis. Zij spreekt goed Engels. In het gezin Aleman is dat echter overbodig. Ongelooflijk, hoe de kinderen er in het Spaans op los riedelen! Aan het eind van het afgelopen schooljaar werd Jacomien (Juana, zeggen ze op school) Aleman (12) aan de hele klas ten voorbeeld gesteld. ,,Waar blijven jullie nu? Een buitenlands meisje, dat nog maar een paar jaar in Spanje is, heeft de beste cijfers van de klas voor Spaans en Catalaans." ,, Je kunt er met je verstand niet bij, hoe snel kinderen een taal leren. De afgelopen zes jaar hebben ze schoolonderwijs gevolgd in het Engels, het Ki-Swahili, het Nederlands, het Spaans en het Catalaans. Alleen Sanneke van acht jaar geef ik nu wat bijles Nederlands", zegt mevrouw Aleman. Het Catalaans is een streektaal. Oppervlakkig gezien is het een mengeling van Frans en Spaans. Toen Spanje een democratie geworden is, heeft het zeventien autonome regio's ingesteld. Elke deelstaat heeft van de regering in Madrid zijn eigen statuut gekregen. De inhoud daarvan wordt vooral bepaald door het economische en politieke belang van zo'n regio. Cataloniëen Baskenland, die vóór de Franco-tijd al een bepaalde mate van autonomie hadden, kregen als eerste een dergelijk zelfbestuur. De regionale regering propageert het spreken en schrijven in het Catalaans heel driftig. Het hangt echter van de plaatselijke leerkrachten af welke lessen er op school in het Catalaans worden gegeven. Dat worden er steeds meer.

Geen vrijstelling
Jan heeft met dat Catalaans ontzettend pech gehad. Op school in Denia, waar, net als op alle Spaanse scholen, weinig aan opvangvan buitenlanders werd gedaan, trof hij een juf die hem bijwerkte met makkelijke boekjes in het Catalaans. Prompt haalde hij een voldoende voor Catalaans op z'n rapport. Met als gevolg dat ze in St. Celoni zeiden: ,,Jij krijgt geen vrijstelling voor Catalaans. Dat is niet nodig, want vorig jaar had je ook een voldoende." Dat heeft Jan een schooljaar gekost. ,, Ik kan ze allebei goed'', brabbelt Arjanne van vijf. Dat valt voor haar ouders echter moeilijk te controleren, want ze weigert pertinent thuis één woord Spaans of Catalaans te spreken. Of het moest die ene keer zijn, toen ze dacht dat er niemand in de buurt was. Haar vader hoorde toen hoe ze in het Catalaans haar poppen aan het bemoederen was. 's Avonds na het eten zingt de familie Aleman altijd een paar psalmen. Als Rut of Josué er zijn, gebeurt dat in het Spaans. ,,Cantada Dios un nuevo canto", zo hoor ik vader Aleman psalm 98 inzetten.

Post uit Holland
Bijna vanzelfsprekend doet zich de vraag voor of de moeder van het gezin op deze zendingspost niet vereenzaamt. ,,Het is wel totaal anders dan in Kenia'', bekent mevrouw Aleman (vroeger heeft het echtpaar voor de GZB in Kenia gewerkt), ,,want daar maakte je deel uit van een Nederlands team. Wij zijn dan ook bijzonder blij met de goede contacten die we nu hebben met het gezin van ds. López." Ook de post uit Holland doet ontzettend goed. Daar zien ze echt naar uit. Sinds in het maandblad van de Spaanse Evangelische Zending de verjaardagen worden gepubliceerd, komen er ook veel kaarten. Vrienden in Ouddorp sturen elke week de kerknieuwspagina's van het Reformatorisch Dagblad op, plus alle andere berichten die hun interessant lijken voor het gezin in Spanje. Ook de wekelijkse jeugdpagina Magneet -waarvan ze bij Aleman vinden dat die elke dag gepubliceerd zou moeten worden, of minstens een paar keer in de week— wordt opgestuurd. Op het blad Terdege heeft het gezin zelf een abonnement. Alle huisgenoten lezen het met veel plezier. De postvoorziening werkt > in Vallgorguina echter niet zo erg correct. „Het is een keer voorgekomen dat we in één week drie opeenvolgende Terdeges ontvingen", zegt mevrouw Aleman. Zij is eigenlijk het minst van allen in de gelegenheid om Spaans te leren. ,,Ik heb natuurlijk niet zo veel vrije tijd. De zondagse preken kan ik wel volgen. Verder is het een kwestie van afwegen. Ik lees dan maar liever eens een goed boek. Daar kun je toch ook niet buiten.''

Hoge prijs...
Gelukkig behoren tonelen als die ze in het begin meemaakte tot het verieden. ,, Op de markt hier wilde ik weten hoeveel iets kostte. Ik gebruikte echter het verkeerde werkwoord en vroeg: Hoeveel wéégt dat? Die zogenaamde prijs vond ik buitensporig hoog en de koopman werd kwaad. Al gauw ontstond er een kring nieuwsgierigen om mij, die buitenlandse." De heer Aleman is blij met zijn naam. De naam Aleman (met een accent op de laatste a) is namelijk in Spanje vrij bekend. Een beroemd Spaans schrijver uit de 16c eeuw heette ook Aleman. Alleen hebben ze van Maarten maar Martin gemaakt. Ook de namen van de kinderen zijn op school aangepast: André werd Andrés, Jan heet Juan, van Elsbeth proberen ze Isabel te maken, Sanneke wordt Susana genoemd, Aijanne Ariana. Maar Kees geeft zich niet gewonnen: ,,Ze weten inmiddels dat ik niet reageer als ze iets anders zeggen dan Kees'', zegt de oudste zoon resoluut.

Werkloosheid
Doorgaans zit de familie Aleman om zeven uur aan het ontbijt, bijzonder vroeg voorSpaanse begrippen. ,, Wij vinden het samen eten erg belangrijk", zegt mevrouw Aleman, ,,we passen ons aan aan degene die het vroegste weg moet." Op de ochtend dat ikmeeëetisdatJan. Hij wordt al vroeg opgehaald door een plaatselijke aannemer, bij wie hij helpt nu dit schoolseizoen erop zit. Van het bijzonder hoge werkloosheidscijfer in Spanje valt in Sant Celoni en omgeving weinig te merken. Het gebeurt wel dat een kleine zelfstandige 's morgens de cafés afgaat om te zien of er nog iemand ,, ledig staat''. En Jan vertelt dat veel jongelui op hun veertiende het onderwijs al voor gezien houden. Ze hebben geen zin om naar de BUP te gaan, en vinden doorgaans snel een baantje, hoewel dat officieel niet mag...

Veel zittenblijvers
Een jaartje blijven zitten is op de Spaanse scholen heel gewoon. Men eist een standaardniveau, en wie niet mee kan komen, doet het gewoon volgend jaar opnieuw. ,,Van de veertig in mijn klas, haalden er maar vier een voldoende voor rekenen op hun eindrapport", verduidelijkt Jan. Dat strenge systeem is mogelijk een soort voorselectie in verband met de toelating tot de universiteiten. Die hebben namelijk te kampen met een enorme ondercapaciteit. De scholen doen veel voor de kinderen. Regelmatig zijn er uitstapjes. Niet altijd kunnen de kinderen Aleman daar echter aan meedoen. Met carnaval bij voorbeeld zijn ze een paar dagen thuisgebleven. Dat wordt op school uitbundig gevierd. Daarna wordt Koning Carnaval verbrand. De kinderen krijgen dan zelfs een rouwcirculaire mee naar huis. Met de meerdaagse evenementen gaan ze meestal ook niet mee. Je hebt dan geen enkel zicht op wat er allemaal gebeurt, vindt hun moeder.

Bijbelcursussen
Evangelist Aleman werkt hoofdzakelijk door middel van schriftelijke bijbelcursussen, evenals de andere evangelist die de SEZ in dienst heeft, de heer Muiïoz in Madrid. Aleman heeft als werkgebied de Levant (de zuidoostkust van Spanje), de Balearen (de eilandengroep waartoe Mallorca behoort) en ook Latijns Amerika. Er zijn cursussen aan de hand van de kinderbijbel van Vreugdenhil, een iets moeilijkere over de geloofsleer en een paar pittige cursussen: "Wat is de Bijbel?" en "het Evangelie van Johannes''. Al het materiaal is door de SEZ of door Aleman samengesteld. Daarbij is voor een deel bestaand materiaal gebruikt,, ,maar als in een goede Amerikaanse cursus na les 6 de leeriingen als kinderen van God worden beschouwd, zie ik mij toch genoodzaakt het materiaal om te werken'', aldus Aleman. Waar nodig krijgt een cursist aanvullend materiaal toegestuurd: een boek van Bunyan, van McCheyne, van Wisse, of soms een preek die op een specifiek onderwerp ingaat. Voor een belangstellende in een gevangenis die vrijwel analfabeet was heeft Aieman ook wel eens een bandje met een preek in het Spaans opgestuurd. ,, We beraden ons ook op cursusmateriaal over schepping en evolutie, want van de kinderen begrijp ik wel dat er op school vrijwel geen enkele leerkracht is die van God als Schepper van hemel en aarde uitgaat."

Cursisten
De eerste zes maanden van dit jaar waren er alweer zevenhonderd nieuwe aanmeldingen voor de schriftelijke bijbelcurussen. Eerst probeerde de evangelist cursisten te krijgen door advertenties in regionale kranten. Daar kwam bitter weinig respons op. ,,Ook het folderen door kerken in de regio heeft helaas niet veel adressen opgeleverd. Als er nog eens een reactie uit de buurt komt, is dat vaak eerder per telefoon aan een van de predikanten. De Spanjaarden zijn nu eenmaal allereerst een praatvolk." Het beste middel om nieuwe cursisten te werven blijkt de gerichte, mondelinge reclame door andere cursisten te zijn. ,,Als ik aan een cursist lessen of een boekje stuur, vul ik zo'n pakketje vaak aan met net zo veel tractaatjes als er nog voor datzelfde tarief bij kunnen'', zegt Aieman. ,, En ik dring erop aan dat de cursisten die gericht verspreiden, ondermensen van wie zij denken dat ze belangstelling hebben. Daardoor krijg je vaak veel cursisten in één wijk. Dezelfde mond-tot-mondreclame blijkt ook te werken in gevangenissen en afkickcentra voor drugsgebruikers. Er zijn in bepaalde centra hele groepen cursisten. Het is ook wel gebeurd dat een ex-verslaafde zelf begeleider werd en overgeplaatst werd naar een ander centrum. Daar maakte hij ook weer reclame voor onze cursussen. Een prachtig sneeuwbaleffect. Het opleidingsniveau van de cursisten is zeer divers. De rooms-katholieke achtergrond en de gebrekkige bijbelkennis hebben veel cursisten echter gemeen. ,, De meeste cursisten", vertelt Aieman,,, zeggen dat we zowel genade moeten ontvangen als goede werken moeten doen om zalig te kunnen worden. Ook zijn ze van mening dat een helpende Jezus al voldoende is. We moeten zelf immers ook iets doen!

Jong en oud
De evangelist vertelt wat over zijn cursisten: ,,Een vrouw uit het noordoosten hoopt dit jaar 77 te worden. Ze heeft nu alle delen van Vreugdenhil doorgenomen. Dus heeft ze in de loop van hetjaar bijna vijfhonderd schriftelijke vragen te verwerken gekregen, die ze voor 97 procent goed beantwoord heeft. Er zijn echter ook veel jongeren die de cursussen volgen. De grootste belangstelling ligt in de groep van 15 tot 20 jaar. Een meisje van 16 op Mallorca schreef: ,, U moet het volgende boek niet naar mijn ouderlijk huis sturen, maar naar het adres van mijn vrienden. Mijn ouders zijn namelijk geen christenen en als ze het boek zien, zullen ze erg boos op mij worden en mij straffen." Een man van naar schatting in de zestig schrijft dat hij in zijn grote dorp de enige protestant is. In zijn diensttijd is hij tot verandering gekomen. Hij heeft toen zijn voorbereidend onderwijs om priester te worden afgebroken. Daarna ging hij jarenlang in een naburige stad naar de protestantse kerk. Deze gemeente is in de loop der jaren echter steeds oppervlakkiger en wereldser in leer en leven geworden. Inmiddels bestaat de kerkeraad voor het merendeel uit vrouwen. De man heeft zich, ,in het licht van Gods Woord" geroepen gevoeld om te bedanken en is nu 'thuiszittende'. Zijn vrouw en al wat oudere kinderen vinden het goed als hij aan tafel voorgaat in gebed en uit de Bijbel leest, maar ze willen niet dat hij huisgodsdienstoefening houdt en een preek leest, wat hij als zijn plicht voelt."

Spaanse familieband
Het echtpaar Aieman aarzelt niet lang als hun gevraagd wordt of ze iets kunnen noemen dat in Spanje beter is dan in Nederland: ,,De familieband. Er wordt goed gezorgd voor ouders of schoonouders die alleen achterblijven. Vaak woont zo iemand bij de kinderen in. Of neem het voorbeeld van ds. López in Mataró: drie getrouwde dochters wonen elk op een verdieping van een flat met vier etages; hun moeder, die weduwe is, woont op de verdieping ertussenin.'' Maar er zijn voor een gezin als dat van Aieman ook dingen die ze duidelijk missen, ,,Er is zo weinig te doen 's avonds", zegt mevrouw Aieman, ,, geen verenigingen van de kerk, we hebben hier geen familie. Al was er maar eens een NPV-avond, of een orgelconcert voor de jongens. De kinderen vervelen zich overigens helemaal niet, noch 's avonds, noch op zaterdag. Ze helpen hun vader met vouwen, kopiëren en alledei werkzaamheden die verband houden met het cursuswerk. Dat is geen overbodige luxe. Soms komen er op een dag veertig enveloppen met uitwerkingen binnen. Verscheidene cursisten stellen daarnaast indringende vragen. ,, Vanwege die lange zomervakanties is de werkdruk voor de kinderen op school groot. Het is hier ook gewoonte om werkstukken voor school samen te maken. Daarom gaan ze na schooltijd ook wel eens met makkers samen werken."

Mooie Rover
's Zondags gaat het gezin één keer naar de kerk. Of bij ds. Cerni in de presbyteriaans gereformeerde kerk van Barcelona, of in die van Mataró. Er zijn wel twee diensten,,,maar we rijden naar Barcelona een uur heen en een uur terug. Naar Mataró iets korter. De ochtenddienst begint pas om elf uur. Die duurt zo' n anderhalf uur, maar na afloop ren je niet gelijk weg. De kerkgangers en de predikant blijven altijd nog wat napraten in de hal van de kerk. Er zou weinig van je zondag overblijven als je twee keer op een zondag ginsDaarom draalen we 's middags of 's avonds thuis een bandje met een Hollandse kerkdienst of we lezen een preek van Wulfert Floor. Ook op de terugweg uit de kerk draaien we meestal een bandje met een preek, of bij voorbeeld de toespraken van een SEZ-avond. Anders wordt het toch al gauw: Oei, kijk daar eens een mooie Rover rijden!" De predikant van Barcelona heeft indertijd zijn opleiding genoten bij de Free Church of Schotland. Op zijn beurt heeft hij ds. López opgeleid. De Schotse invloed is bij beide predikanten duidelijk merkbaar. Ook bij voorbeeld wat de viering van de heilsfeiten betreft: er worden geen speciale diensten gehouden met Kerst, Pasen, enz. ,, Dat is toch wel erg kaal", vindt Aleman, ,,alsmethet Kerstfeest zelfs het feit van de geboorte van de Heere Jezus niet wordt genoemd in de preek." Beide gemeenten zijn klein. Het verenigingswerk is dan ook kleinschalig. In het begin ging het gezin op zaterdagmiddag naar de jeugdvereniging in Barcelona. De ouders kregen in die tijd dan extra Spaanse lessen van de predikant. Aleman doet ook het een en ander aan huiscatechisatie. De afgelopen maanden is in het gezin de "Christenreis" van John Bunyan gelezen, daarna '' De Heilige Oorlog''.

Discriminatie
Van discriminatie om hun protestant-zijn heeft het gezin niet al te veel last. De kinderen op school kregeri wel wat verbaasde reacties toen ze duidelijk maakten dat ze thuis geen tv hadden en dat ze niet naar de disco wilden, maar daar is het bij gebleven. Wel wordt men vaak verward met Jehova's Getuigen. Toen het gezin nog in Denia woonde, was er een geruchtmakend kranteartikel dat de dood van een kind aan de kaak stelde dat geen bloedtransfusie toegediend mocht krijgen omdat de ouders. Jehova's Getuigen, dit uit principiële overwegingen niet toestonden. De protestantse kerken van Almeria, een stadje ten zuiden van Denia, hebben toen een advertentie in de krant laten zetten om duidelijk te maken dat protestanten er niet dezelfde ideeën op na houden als Jehova's Getuigen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen