Een schattig kussentje

„Kijk mam, dit kussentje ga ik maken voor Anne-Ruths verjaardag", zegt Esther, terwijl ze een enorm boek omhoog houdt. Ik ben net op weg naar de keuken en blijf nu even stilstaan om haar keuze eens goed te bekijken. Ze is een echte borduurliefhebster, onze jongste dochter, en in de afgelopen tijd heeft ze ons allemaal al eens verrast met een zelfgemaakt, zelfingelijst cadeautje.

Maar van dit boek weet ik, omdat we het vanmiddag samen uit de bibliotheek gehaald hebben, dat het volstaat met applicatievoorbeelden en dat is weer even iets anders dan kruissteekjes. Maar ik knik enthousiast bij het zien van het schattige kussentje en probeer maar niet te veel naar het ingewikkelde meisjesfiguurtje te kijken.

„Ik heb nog een groen lapje liggen, dan hoef jij alleen maar kant te kopen en het poppetje erop te naaien, de rest hebben we wel in huis", zeg ik, terwijl ik me naar de keuken haast om voor zeven personen aardappels te gaan schillen. We eten stamppot met rauwe andijvie met spekjes, ons aller lievelingsgerecht. En blijkbaar ook dat van Anne-Ruths vriendinnetje, want die heeft al voorzichtig te kennen gegeven dat ze graag mee wil blijven eten.

Nu is aardappels schillen toch al niet mijn vlugste karweitje, maar deze keer heb ik er echt moeite mee. Precies op het tweede kootje van mijn rechterwijsvinger zit een wondje en bij elke messnede schuurt dit over de aardappel mee. Niet zo'n prettig gevoel. Ik probeer op alle mogelijk manieren deze vinger buiten het schilgebeuren te houden, maar dat lukt niet. En zo zit er niets anders op dan dapper door de berg aardappels heen zien te komen.

Na een paar minuten staat Esther opeens naast me. Het opengeslagen boek wordt voor de tweede keer onder mijn neus gehouden: „Vind je dit poppetje eigenlijk wel leuk, of zal ik er een andere op maken?" „Ja, ook goed", is mijn prompte reactie. En dan bladert ze het hele boek met me door: „Vind je deze leuk?" „Ja, ook leuk." „Of zal ik een beertje nemen?", klinkt het weifelend. „Een beertje, ja ook prima. Deze, vind je die niet leuk? Of deze?"

En met de punt van mijn mesje in diverse bolle berenbuikjes prikkend, probeer ik een geschikt model aan te wijzen, „Ja, die zijn wel leuk, maarre... een beetje klein." „Nou, dan doe je ze toch alledrie. In elke hoek één." „Of twee. Of... uh... één", zegt Esther, steeds aarzelender.

Langzamerhand begint er vanuit mijn tenen iets omhoog te kriebelen. En of het nu mijn vinger of haar besluiteloosheid is, ik weet het niet, maar opeens flap ik eruit: „Esther, wat maakt het nou uit wat je erop zet. Alles is toch leuk? Het gaat er toch om dat je het zelfgemaakt hebt?"

Mis! Ik zie het aan de gekwetste blik in haar ogen en ik hoor het aan haar overduidelijke antwoord: „Laat maar, ik koop wel wat voor Anne-Ruth! " En weg is ze. Terug naar de kamer. Jammer, denk ik, dit was beslist niet de bedoeling.

Vlug draaf ik haar achterna, mijn mesje als een soort witte vlag omhooghoudend: „Esther, kun je nu niet kiezen uit al die voorbeelden of vind je het misschien te moeilijk?" Het enige antwoord dat ik krijg is een afgemeten „'k Weet niet, laat maar." En dan weet ik dat verder doorvragen geen zin heeft. We zitten duidelijk even niet op dezelfde golflengte.

Het eerstvolgende uur blijft Esther zo gesloten als een pot. En eerlijk gezegd zou ik dat ook zijn als ik zo'n moeder had.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen