Gerry Velema-Drent: „Ik weet dat ik van hem houd, ondanks veel tranen

 In 1989 verhuisden Wim en Gerry Velema naar huize Bornia, een vooroorlogse kolos in Eefde, aan de weg van Deventer naar Zuthpen. Het voorste deel is gereserveerd voor de notarispraktijk van Galle en Velema. Wim en Gerry betrokken de vele resterende vertrekken, met zicht op een rijk beboomde achtertuin. De overvloed aan ruimte was geen bezwaar. Enkele weken na de verhuizing werd een nieuwe huisgenoot verwacht. Een jochie uit Brazilië, geadopteerd via het bemiddelingsbureau "Wereldkinderen". Het initiatief om een kind te adopteren was van Gerry uitgegaan. Ze hoopte op een groot gezin, maar na twee afgebroken zwangerschappen leek het erop dat het bij de twee zoons Melle en Anne zou blijven. Tenzij ze een kind adopteerden. Nevenargument was het bieden van een thuis en een christelijke opvoeding aan een kansloos kind uit de Derde Wereld. Het eerste motief verviel toen Gerry opnieuw zwanger raakte en een meisje werd geboren, Floor. Het tweede motief werd daarmee niet ongedaan gemaakt.

Welkom
Na uitvoerige overweging besliste het evangelische echtpaar uit Eefde om de in gang gezette adoptieprocedure niet af te breken. Ze waren bereid hun huis en hart open te stellen voor een nieuwkomertje uit een ander werelddeel. Na een lange weg van gesprekken, paperassen en formaliteiten kwam de dag dat ze Tiago op Schiphol konden afhalen. Het kereltje reisde onder escorte van een Nederlandse echtpaar, dat ook een Braziliaans kind had geadopteerd. Voor Gerry en Wim was het een uitkomst. Ze waren nauwelijks bekomen van de verhuizing, enkele weken eerder.

Eenvoud
Het was geen spontane opwelling van Gerry geweest, toen ze Wim voorstelde een kind te adopteren. „Iemand die mij bijzonder inspireert is een vrouw als Corrie ten Boom. Met de kracht van eenvoud heeft zij het Evangelie gebracht. Niet alleen door haar spreken, maar vooral door haar leven. Daar geloof ik in. Mensen zitten niet te wachten op hele preken, maar op een simpel volgen in geloof. Hoe eenvoudiger, hoe beter."

Verwarrende vraag
Een van de vragen op het zogenaamde "matchingformulier" van "Wereldkinderen" had geluid: "Bent u bereid om adoptie te overwegen van een kind waarvan bij ons bekend is dat het een lichamelijke afwijking heeft?" Wim en Gerry vonden het een verwarrende vraag. Als er gestaan had of ze ervoor kozen, dan was het antwoord nee geweest. Maar om zelfs geen bereidheid te tonen een kind met een gebrek aan te nemen, was wel erg cru. Het kon tenslotte om een licht of een gemakkelijk te verhelpen defect gaan. Bovendien vereist de Nederlandse overheid bij adoptie een verklaring dat het geen kind met een gevaarlijke besmettelijke ziekte, of een langdurig lichamelijke of geestelijke ziekte of afwijking betreft. Na lang wikken en wegen beantwoordden ze de vraag met ja. Waaraan ze toevoegden: „Het is niet het eerste waar onze gedachten naar uit gaan, maar we staan, voor zover onze mogelijkheden reiken, er wel voor open." „We hielden er rekening mee dat we een kind met een behoorlijke ontwikkelingsachterstand zouden krijgen. Tiago was bijna zes. Daar trokken we twee jaar af Dan zou hij zo naar de basisschool kunnen. Maar dat plaatje viel al snel in het water."

Roman
In een hoek van de kamer staat de computer, waarop Gerry haar artikelen en interviews voor het evangelisch maandblad "Uitdaging" uitwerkt. Eerder verschenen van haar hand bij uitgeverij Kok "De Schoot van God" en "Geen punt", boeken met meditatieve stukjes die geboren werden uit voorvallen in het dagelijkse leven. Een onvervuld ideaal van de actieve huismoeder is de publikatie van een roman. „Het liefst zou ik een boek voor de VCL-serie schrijven. Ik heb een poging gedaan, maar die is afgekeurd vanwege de compositie. Met de kritiek was ik het helemaal eens. Als ik wat tijd heb, pak ik het boek weer op. In een roman heb je de mogelijkheid om op een creatieve wijze mensen bekend te maken met het spreken en handelen van God"

Tornado
Wat Kok wel accepteerde was het verhaal van de adoptie van Tiago. Het Braziliaanse jongetje trok vanaf zijn komst als een tornado door huize Bornia. En door het leven van Wim en Gerry. Toen de zomervakantie aanbrak en ook de zoons thuis waren, ervoer Gerry pas ten volle wat ze in huis had gehaald. toetsenbord be-werkte. Daarnaast IDOS de deur naar de tuin, déze vloog open en even hard vloog een dartelend ventje naar buiten op weg naar de skelter die nog steeds >

Acceptatie
Steeds duidelijker kwam aan het licht dat Tiago nimmer een gewone school zou bezoeken. Hoewel Wim geen verwijten maakte, voelde Gerry zich schuldig aan het overhoop gooien van hun gezin. Haar echtgenoot wilde daar niet van weten en zette solidair zijn schouders onder de niet-gezochte taak. „Onze kinderen zijn ons voorgegaan in het accepteren van Tiago. Die hebben hem vanaf het begin genomen zoals hij is. Wel proberen we heel duidelijk problemen, door gebrek aan aandacht, te voorkomen. Pas is Wim samen met onze oudste zoon op vakantie geweest, om hem eens wat persoonlijke aandacht te kunnen geven. Dat is sowieso heel goed in een gezin en zeker met een kind als Tiago erbij. Toen hij net bij ons was en we de hele dag met hem bezig waren, ging hij om halfzeven naar bed en lieten we Floor bewust op tot half acht. Dan had je nog even een uurtje waarin je gewoon met elkaar kon zijn en met elkaar op adem kon komen."

Baring
In haar boekje vergelijkt Gerry adoptie met een baring. Toen de slurf van de pier op Schiphol werd geopend, was het of ze in een kolossaal baarmoederkanaal keek. „Natuurlijk is er verschil met een bevalling, maar er zijn ook veel overeenkomsten. De spanning. En het moederschap moet geboren worden, net als bij de komst van een eigen kind. Mensen vragen soms of ik van hem minder houd dan van de andere kinderen. Dat kun je zo niet zeggen. Het is anders. Daar komt bij dat een verstandelijk gehandicapt kind als Tiago honderdtachtig dagen per jaar van huis is, waardoor de integratie in het gezin wordt bemoeilijkt. Ik vergelijk ook niet. Ik weet gewoon dat ik van dat kind houd, al kost die band me veel tranen, moeite en inspanningen. Het is goed. Ik hoef m'n liefde niet te bewijzen. Daar pijnig ik me niet mee en Wim ook niet. Er is wel een periode geweest dat het anders was. Toen we erachter kwamen hoe veel hij mankeerde en we voor ons gevoel tegen een muur liepen, hebben we ons wel eens afgevraagd of we door moesten gaan. Maar we konden de verantwoordelijkheid over Tiago niet van ons afschuiven."

Moeilijk plaatsbaar
Binnen de evangelische gemeente waartoe Wim en Gerry behoren, kunnen ze hun ervaringen uitwisselen met andere adoptieouders. „Eén echtpaar uit onze gemeente is momenteel bezig met de adoptie van een derde kind. Daarbij valt op dat zij zich aanmelden voor de moeilijk plaatsbare kinderen. „Geef ons maar de kinderen die niemand wil hebben." Dat is hun opvatting. Wim en ik hebben dat niet gezegd. Voor ons kwam het ongevraagd."

Epilepsie
Hoewel in evangelische kring relatief veel kinderen worden geadopteerd, heeft Gerry niet de indruk dat dat een morele druk legt op anderen die niet tot deze stap kunnen komen. „Men realiseert zich inmiddels heel goed, dat ook een adoptie door christenen niet vanzelfsprekend probleemloos verloopt, ook al bid je ervoor. Ik zal niemand een adoptie ontraden, maar je moet wel heel goed weten wat je doet. Het is echt een vragen om andermans problemen."

Tiago had inmiddels een EEG-onderzoek ondergaan en hieruit was gebleken dat hij epilepsie had. Hij moest het medicijn Tegretolgaan gebruiken. Epilepsie... wat een afschuwelijke ziekte. Tweemaal daags een pil gebruiken die niet vergeten mocht worden en dat terwijl binnen ons gezin niet eensfinimal of aspirine te vinden was. Alles ging vanzelf over, zo heeft mijn moeder me geleerd. De kinderen hielpen mee onthouden. Aan de ontbijttafel was er altijd wel iemand die vroeg: „ Heeft Tiago zijn pil al gehad?!"

Alert
Vrienden en kennissen waren van mening dat Wim en Gerry door "Wereldkinderen" in de boot waren genomen en dat ze een kat in de zak hadden gekocht. Hoewel die de kritiek op het bemiddelingsbureau beaamden, wilden ze Tiago daar niet de dupe van laten worden. Vorig jaar werd het kereltje officieel geadopteerd. Sindsdien gaat hij als Tiago Velema door het leven. „Tegelijkertijd blijven we erbij dat "Wereldkinderen" fouten heeft gemaakt. Er loopt momenteel een juridische procedure. We hebben er volledig vrede mee dat Tiago bij ons in huis is gekomen. Maar na ons komt er nog een rij mensen die een kind willen adopteren. Die willen we waarschuwen om voortdurend alert te zijn in de hele adoptieprocedure." De kwaliteit van bemiddeling van Wereldkinderen is in ons geval niet geweldig. Ze lieten ons alleen staan toen alle verborgen gebreken boven water kwamen. We hebben het niet aan hun steun en meeleven te danken dat we uiteindelijk toch samen mét Tiago het diepe leater uit kwamen. Op vrijdag 14juni 1991 werd Tiago ook volgens de Nederlandse wet door ons geadopteerd c

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen