Als het mijn dochter was....

We zitten in het ziekenhuis, Esther en ik. In één van de verduisterde onderzoek- I kamers van de oogarts. En we zitten er al een hele tijd. I Eerst hoorden we nog gepraat in de kamer naast ons, maar nu is het stil, akelig stil I Ook bij ons is het heel rustig, want ziekenhuizen noden nu eenmaal niet tot I luidruchtigheid. Zelfs al kom je er alleen maar voor een nieuw brilrecept. I „ Wat duurt het lang, he?",fluistert Esther na een kwartier en ik fluister terug: ,Ja, I erg, he?" Ik ben zeker al tien keer van plan geweest om te gaan vragen waarom I het zo lang duurt. Het enige wat me weerhoudt is de wetenschap dat de dokter nu 1 èïk moment kan binnenkomen. Maar als het eindelijk zover is rol ik bijna van mijn krukje van de schrik. „Zitten jullie hier?", is de verbaasde uitroep van de specialist, „fa, waar anders", denk ik narrig. Maar dat durf ik niet hardop te zeggen, dus volsta ik met een hoofdknik. I „Zittenjullie er allang?", informeert hij verder, mijn boze blik negerend ' „Al vierendertig minuten", zeg ik prompt, zonder op mijn horloge te kijken. De I laatste tien minuten heb ik de wijzerstand voortdurend in de gaten gehouden en ik I weet tot op de seconde nauwkeurig hoe lang het geduurd heeft. I „Had ik dat maar geweten", zegt hij, zonder op het sarcasme in mijn stem te I letten. „Ik zat hiernaast de post door te nemen." I Ik hap naar adem. „De post door te nemen ? De post door te nemen ? En de I assistente dan ? Waarom heeft zij niets gezegd. Zij heeft ons toch zelf naar dit I pikdonkere kamertje gebracht?" I Dan begint het tot de dokter door te dringen dat er een tamelijk gepikeerd iemand I tegenover hem zit Maar hij laat zich niet kennen. „Hadmedan even geroepen", zegt hij stralend „dan had je niet zo langhoeven te wachten." Nu valt mijn mond open. „Even geroepen ? Een specialist roepen ? Kan dat dan?" Want, laat ik nu dappere gedachten gehad hebben tijdens de lange zit op die harde kruk, ik piekerde er niet over om de plannen echt ten uitvoer te brengen. Terwijl ik nog wat zit bij te komen heeft de dokter Esther inmiddels plaats laten nemen en is hij bezig haar ogen te testen. Ik weet dat haar ogen weer achteruit zijn I gegaan sinds de laatste controle en ik weet ook wat het stokpaardje van deze 1 oogarts is. Daarom ben ik dan ook niet verrast als hij met een ruk zijn stoel I achteruit schuift, zijn lange benen op zijn bureau legt en met zijn handen achter I zijn hoofd gevouwen ons opgewekt meedeelt: „ Tja, als het mijn dochter was dan I zou ik het wel weten. Dan gaf ik haar contactlenzen." Dit heeft hij al vaker gezegd I en elke keer schudde mijn dochter gedecideerd haar hoofd. I Contactlenzen? Dat nooit l En dan haalde hij zijn schouders op: „Zelfmaar I weten I" Wat hij echter zelf niet weet is dat Esther na een warme zomer uit eigen I beweging gezegd heeft: „En nu heb ik genoeg van die kriebelpootjes achter mijn I oren. Ik neem contactlenzen. "Een zeer dappere uitspraak voor een 12-jarige. De , dokter reageert enthousiast en aangezien hij ze zelf levert is er niets wat hem nog weerhoudt om aan de slag te gaan. En de volgende tien minuten worden doorgebracht met meten en schrijven. Daarna mogen we bij de assistente een oefenlensjegaan halen en nog eens tien minuten later staan we weer buiten. Een beetje opgewonden en giecheligfietsen we samen naar huis Het lange wachten is vergeten. Af en toe gluur ik met bewonderen- ' de blikken naar opzij ew denk bij mezelf: Nog  voor geen I miljoen zou ik die dingen in mijn ogen stoppen. Maar dat vertel ik haar niet. Nog voor geen twee Imiljoen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen