"Mijn en Dijn"

De dominee die de dankdagdienst leidde, had tijdens zijn preek de gemeente ernstig vermaand te allen tijde eerlijk te handelen en te wandelen. Dat geldt niet alleen ten opzichte van elkaar, zo sprak hij, maar dat geldt ook zeker bij het invullen van uw belastingsformulier. De vermaning was niet ten onrechte. Onder zijn gehoor bevonden zich nogal wat zakenheden, die er niet over zouden peinzen om een van hun medebroeders in het schip te doen, maar "vadertje staat" was een anonieme grootheid en volgens velen getuigde het van goed commercieel inzicht je belastingformulier zodanig in te vullen dat "vadertje staat" er geen cent wijzer van zou worden. De belasting "een beetje" ontduiken kon best door de beugel; de staat besteedde hun geld toch voornamelijk aan zaken waar zij het helemaal niet mee eens waren. Het bovenstaande bleek toen de dominee, na de kerkdienst, achter twee gemeenteleden aanliep. Zich er niet van bewust dat hun predikheer zich binnen gehoorsafstand bevond, beweerde de een tegen de ander: „Ge kan wel beuren dat de dominee nooit in 't zakenleven gezeten het!"

Commercieel inzicht
Aan bovenstaande anecdote moest ik denken toen ik mijn zoon met zijn vriendje (beiden tien jaren jong) op frauduleuze handelingen betrapte. Ik had de grootste moeite hen ervan te overtuigen dat wat zij deden verkeerd was. Wat was het geval? Vanuit het dorp waar wij wonen brengen de Nederlandse Spoorwegen je binnen zeven minuten naar de grote stad. In die korte tijd ziet de dienstdoende conducteur geen kans alle kaartjes te knippen, zodat veel reizigers met een nietgeknipt retourkaartje weer in het dorp terugkeren. Dat was ook de beide heren opgevallen. Blijk gevend van veel commercieel inzicht stelden zij zich bij de uitgang van het station op en vroegen de uitstappende passagiers om hun niet-afgestempelde kaartje. Een enkele keer vingen zij bot, maar de meesten hadden geen bezwaar om het aan de twee vrienden te geven, die kennelijk graag naar de stad wilden, maar daar geen geld voor hadden. Aan mensen die het station wilden binnengaan werd vervolgens beleefd gevraagd of zij misschien een retourtje stad wilden kopen, tegen gereduceerd tarief, dat wel!

Niemand
Het werd een "gouden middagje" voor beide heren. Apetrots kwamen zij thuis en lieten de beurs rinkelen. Toen kwam natuurlijk het vermaan in de trant van de hierboven genoemde dominee. Met aanvankelijk hetzelfde resultaat. Zaken waren zaken, voor dat kaartje was betaald en daar mocht je op de afgestempelde dag net zo vaak mee op en neer als je maar wilde. De NS was toch niemand, dus werd ook niemand er minder van. Het tegenovergestelde was juist waar. De mensen aan wie zij de kaartjes verkocht hadden zaten voor een prikje in de stad en zelfwaren zij er ook nog beter van geworden! De "handelsonderneming" was dus voort alle partijen winstgevend geweest. Het kostte een halfuurtje praten om duidelijk te maken dat ook de NS partij was, maar toen daagde het licht dan toch eindelijk. Jochies, nietwaar! Hoeveel tijd zou het eigenlijk vergen om tal van kerkelijk meelevende volwassenen te overtuigen dat het juist invullen van een belastingformulier ook tot de christelijke levenspraktijk behoort? Een vraag waarbij wij tot onszelf mogen inkeren. Ik heb dit stukje uiteraard niet geschreven om andere tienjarigen op een lumineus idee te brengen...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen