Problematiek van jongeren raakt zeker de situatie thuis

De signalen die ik opving, zijn op zichzelf niet nieuw. Zij bereiken ons allemaal wel, min of meer geregeld. De vraag is echter of zij ons nog wel tot nadenken stemmen. Of hebben wij zo langzamerhand geaccepteerd dat er op onze jongeren nogal wat aan te merken valt? Verliezen wij daarbij dan niet uit het oog dat elk jongerenprobleem tegelijk een ouderprobleem kan verbergen? Hoe schrijnend komt dat openbaar in het catechisatielokaal, het pastoraat, de schoolsituatie en niet te vergeten op weg naar school en werk. De ervaringen kunnen verschillend zijn, maar wie herkent ze niet? Het eerste signaal dat mijn aandacht trok, was een verslag van een gesprek over het pestgedrag onder jongeren. De één zal daar meer mee te maken krijgen dan de ander, maar zeker is het dat dit laakbare verschijnsel herkenbaar zal zijn bij menigeen. Pesten. Het klinkt haast grof, maar laten wij de dingen gerust bij de naam noemen. Anders lopen wij het gevaar dat wij ons meer stoten aan de woorden dan aan dergelijke daden, die het leven van haast ontelbaar velen dreigen te terroriseren.

Opzettelijk krenken
Wat moeten wij verstaan onder pestgedrag? Alle handelingen en gedragingen die doelbewust lichamelijke en/of geestelijke schade kunnen berokkenen. Dit kan zich op verschillende wijze uiten, van grof geweld tot zeer subtiel getreiter. Over de gevolgen moeten wij niet geringschattend denken. Wij mogen ze ook niet afdoen met de veelgehoorde opmerking dat „het bij ons of in onze kringen gelukkig niet voorkomt". Want dat is moedwillig de ogen sluiten voor het kwaad, dat ons huis niet voorbijgaat. Het moest wel anders zijn, maar helaas het is over het algemeen zo weinig anders. Wie trekt het zich nog aan? Het gaat maar niet om onschuldige plagerijen, maar om het opzettelijk krenken en kwetsen van de naaste. Wat eist de wet Gods van ons? (H.C. vr. 4). Zolang wij met Gods eis te weinig rekenen en beslist onvoldoende beseffen, wat deze inhoudt en welke praktische consequenties deze met zich meebrengt voor onze dagelijkse levenswandel, zolang zal er zeker geen verandering optreden in het gesignaleerde verontrustende verschijnsel van pesten.

Verborgen nood
Het tweede signaal dat mij tot nadenken stemde, was de informatie van een stichting die zich in het bijzonder bezig houdt met jongeren in probleemsituaties. Een hulpverleningsorganisatie die zich wil richten naar Gods Woord en daarbij de hulp inroept van vrijwilligers door het gehele land. De informatie was schokkend. De cijfers, die een stuk verborgen nood aangeven, dwingen tot bezinning. Het beeld is triest en roept evenzeer verontrusting op. Nederland kent ongeveer 3,5 miljoen kinderen onder de 18 jaar, onder wie jaarlijks: 25.000 weglopers, 90.000 verwaarloosde of mishandelde kinderen, van 250 wie overlijden. Eén op de zeven meisjes is slachtoffer van incest. Het aantal pogingen tot zelfmoord (onder jongeren) ligt boven de 50.000, waarvan 500 metterdaad met dodelijke afloop. Elk jaar komen er 32.000 "echtscheidingskinderen" bij. Om nog maar te zwijgen van de duizenden die rondlopen als verslaafden, die dagelijks zorg en aandacht te kort komen!

Niet buiten schot
Een niet-onaanzienlijk deel van al deze zorgenkinderen heeft een kerkelijke achtergrond. Zijn ze ons nog een zorg? U voelt wel aan, dat dit een vraag is die niet slechts wat medelijden wil oproepen. Zij moet leiden tot zelfonderzoek, waarbij ons eigen hart en huis niet buiten schot kan blijven. Zijn onze gezinnen nog planthoven des HEEREN of gaat de zorg niet verder dan de binnenkant van de voordeur? Zal het u een zorg zijn wat uw kinderen buitenshuis doen? Uw reactie op deze indringende vragen zal zeker iets bloot geven van uw houding tegenover deze jongerenproblematiek, die wel degelijk de opvoedingssituatie thuis raakt. En voordat wij misschien de beschuldigende vinger uitsteken, moeten wij de hand maar op de mond leggen. Wie is zonder zonde? Wie schiet hier niet schromelijk te kort?

Schoolpastoraat
Een derde signaal, dat ons niet langer onbekend zal blijven, is de toenemende roep om het zogenaamde schoolpastoraat. Let wel: pastoraat op onze reformatorische scholengemeenschappen. Een teken aan de wand. Ongetwijfeld. Maar meer nog een aanklacht naar onszelf Misschien beter gezegd: een bewogen appèl: „Laat ons onze wegen onderzoeken en doorzoeken en laat ons wederkeren tot de HEERE."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen