Blauwhelm in Bosniè

Het leven in de post "Papa" begint eindelijk voor iedereen een normaal ritme te krijgen. Onze voornaamste taken zijn: zorgen dat er geen Serviërs het moslimgebied intrekken, geen moslims naar de Serven toegaan (die bedenken zich trouwens wel drie keer voor ze het proberen), konvooien (voedsel en materieel) doorlaten en met de tank begeleiden naar de plaats van bestemming. Dat neemt vrijwel de meeste tijd in beslag. En af en toe een sociale patrouille rijden en de bevolking laten zien dat je altijd in de buurt bent. Op de post zelf gebeurt tussen de dagelijkse werkzaamheden niet veel. Wel komt er ongeveer tweemaal per dag een konvooi door, en af en toe een wagen van UNHCR. De dagelijkse werkzaamheden bestaan uit huishoudelijke klusjes, wapenonderhoud, je kleren schoonhouden, wachtlopen, patrouille rijden, konvooi begeleiden en af en toe hout hakken om de temperatuur in het leefvertrek enigszins op peil te houden. Overdag is het hier behoorlijk warm, maar de nacht is toch wel koud. Soms vriest het zelfs behoorlijk.

Kogelgaten
In de muren van onze post zitten vele kogelgaten. Een teken dat het hier goed te keer is gegaan, wat de laatste tijd steeds vaker gebeurt. Wachtlopen doen we hier overdag drie uur alleen en zo gauw het donker is met z'n tweeën, ook drie uur. Het wachtlopen doe je op het roadblock voor de post, waar een beschut wachthok staat waarin een radio staat en munitie ligt. Aan de overkant van de post kun je de Servische stellingen op de berg zien liggen en omdat we hier een verrekijker op een vast statief hebben, loeren we de hele dag naar wat de Servetjes uitspoken. Doen ze gek, dan melden we dat aan de ops-room (de staf), die je dan inlicht omtrent maatregelen. Doen ze normaal dan maken we af en toe, terwijl we door de verrekijker kijken, maffe gebaren naar elkaar. Eén voordeel hebben ze wel: zij zitten boven op de berg en wij in het dal. Dat maakt het hun makkelijk om even op of naast de post te knallen, wat ze gisterenavond ook een paar keer deden. En natuurlijk precies onder het eten. Lekkerbekjes!

Weg die moslim
Hun post kun je heel duidelijk zien. Zij ons nog beter kennelijk. Komt een moslim te dicht bij ons roadblock, om iets te ruilen of zo, dan wordt er ogenblikkelijk van de Servische stelling op de berg opgebeld: Stuur die moslim weg. Anders gaat hij er aan. Overdag gaat de tank regelmatig weg voor konvooibegeleiding of sociale en verkennings/situatiepatrouilles. Altijd een boordschutter, onze chauffeur en om de dag Mark of ik als boordcommandant. Het konvooi komt de enclave binnenrijden vanaf de Servische kant en wacht totdat onze tank ervoor gezet wordt. Daarna begint het hele zwikkie te rijden tot op de plaats van bestemming. De sociale patrouilles die we rijden gaan door kleine dorpjes rond Srebrenica, en als we rond de post "Oscar" rijden, wordt die gelegenheid direct benut om even water te halen bij een oud vrouwtje boven op een berg, waar een van de zeldzame waterkranen in dit gebied staat. Hulp krijgen we daarbij van de kinderen uit dat dorp, die je al van ver af horen aankomen en de berg afrennen, om daarna achter de tank aan de berg weer op te rennen. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar als je dat wilt volhouden moet je toch wel een bereconditie hebben. In ieder geval, als je de deur opendoet en de lege jerrycans aan hen geeft, zorgen zij voor de rest. Ze spreken allemaal drie woorden Engels: Hey, you, bonbon! En na de tijd, tijdens het uitdelen van snoepjes, slaan ze elkaar bijna vrij van dienst als de een meer heeft dan de ander.

Runprofor
Grapje! Iedereen weet langzamerhand wel wat Unprofor betekent. United Nations Protecting Forces. Nu gaat er hier het verhaal van een escorte van een bepaalde nationaliteit tot beveiliging van een konvooi, die toen er schoten gelost werden het hazepad koos en zodoende "Runprofor" genoemd werd (run = rennen). De Britten die de naam hebben er nogal haastig op los te knallen werden "Gunprofor" genoemd (gun = geweer). Maar de Hollanders staan erom bekend dat zij als er geknald wordt of iets in puin geschoten wordt, nog voordat zij hun kogelvrije vest aantrekken, eerst uitgebreid foto's gaan nemen. Zij verdienden daarmee de naam "Funprofor". Fun = pret. Ondanks vele ernstige en aangrijpende situaties is er voor ons gelukkig dus ook "fun" te vinden. En mèt post en muziek is dat bijzonder belangrijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen